Alle inzendingen van Albert C M Weijman

Zwarte Pieten, zijn allang geen slaven meer, als werknemers van Sinterklaas. Blanke slaven, die lang geleden sloofden, en nu machtige consumenten zijn. Maar opgefokte honden, in bezit van laffe meesters, lopen nog steeds geketend aan hun lijn. Beseffen wij mensen eigenlijk wel, waarom vrije wolven huilen?…

Zoals de dag begint, met de opgang van de zon, zo begint ook mijn leven. Dagelijks, elke dag opnieuw, besef ik dat mijn leven eindigt, maar vandaag opnieuw begon. Zoals de dag eindigt, met de ondergang van de zon, zo eindigt straks mijn leven.…

Zouden onze oren zomaar zijn ontstaan, wanneer niets of niemand wilde horen? Zouden onze ogen zomaar ontworpen zijn, wanneer niets of niemand wilde zien? Wie is toch dat mysterieuze wezen, dat door onze ogen kijkt? Wie is toch die geest, die met onze oren luistert? De wetenschap levert antwoorden, maar ik kan die niet geloven, en met mij…

Durft een mens te leven, in het zuivere moment? Heb ik echt genoeg, aan dit genot, aan deze pijn? Zonder iets anders te willen. Zonder elders te willen zijn? Durft een mens te leven, in het moment van nu? Durf ik voelen zonder verzet? Aanvaarden wat is? Zonder steeds te denken, aan wat ik in mis? Durft een mens toe te geven, dat mooi…

Altijd ben ik rusteloos op zoek, naar iemand met wie ik praten kan. Meestal is die mens dan al begraven, in een mooi gedicht of in een boek. Gelukkig dat er een gezichtsboek is, waarin je iets met iemand delen kunt, maar er blijft iets knagen wat ik mis. Altijd ben ik rusteloos op zoek, maar na een handdruk of een knuffel, want dan pas…

Wanneer je gezond bent. Wanneer je talent hebt. Wanneer je succes hebt, op school of in je werk. En in de liefde. Ja dan, lijkt geluk heel gewoon. Maar dan, valt er een steen in onze vijver. Geworpen door iemand of door ons levenslot. Ineens. Onverdiend. Onaangekondigd. Zomaar. Vermomd als diagnose, pech of als kwade god. Dan moeten we…

Zwemmen in zeeën van tijd, in water dat eeuwig vloeit. Waar geen te laat bestaat, daar is het nooit te vroeg. Oceanen zonder nieuw begin, kennen ook geen eindigheid. Waar water lijkt stil te staan, maar door de tijd verglijdt. Zwemmen naar verre horizonnen, waar momenten ons leven leren, waar wolken eeuwig verder drijven, waar zandlopers…

Straks wacht ons een wreed gericht. Dood moeten we. Dood! Dood! Dood! Daar helpt geen lieve moeder meer. Geen gebed. Geen smeekgedicht. Stormwind jaagt door kerkhofbomen. Ik huiver in een versleten jas en beef. Bloed blijft door mijn aderen stromen. Doden ontbinden, maar wat doe ik? Ik leef! Doden genieten in volle rust en vrede. Doden…

Kijken met twee ogen. Afstanden schatten. Diepte zien. Maar nu ik één oog mis, besef ik héél erg goed, hoe uitzonderlijk zien, en, hoe ongewoon kijken is. Van verliezen wordt een mens armer. Maar vaak, wanneer we iets verliezen, ontvangen we een geschenk, en, besef ik dat ik niet armer, maar wel veel rijker ben.…

Heimwee is verlangen naar wat was, als naar een al jarenlang verlaten huis. Heimwee lijkt op wat ooit moet zijn. Kijk, daar staat mijn gedroomde thuis! Ondertussen bevind ik me waar ik nu ben, op weg van heel vroeger naar veel later. Verlangen naar waar ik ooit was. Verlangen naar waar ik wil zijn. Dat smaakt verleidelijk goed, misleidend…

We weten best dat we U niet, zomaar iets kunnen vragen. We begrijpen dat U ons niet, kunt antwoorden in onze taal. Goddelijk, zo noemen mensen Uw natuur. Laat ons dan maar luisteren naar de wind. Laat ons het onbegrijpelijk wonder zien. Laat ons maar verstomd staan als een kind.…

Steeds wanneer ik denk, dat ik iets heb begrepen, verlies ik mijn begrip. Steeds wanneer ik geloof, dat ik iets meen te weten, verdampt mijn mening. Steeds wanneer ik twijfel, aan de zin van mijn bestaan, is in de diepten van mijn ziel, het twijfelen al vergaan.…

Wie over Spitsbergen leest, wordt geïnfecteerd. Wie er een voet aan wal zet, raakt besmet. Wie weer beelden ziet, krijgt heimwee. Naar ijsberen en ganzen. Naar onherbergzaamheid. Naar hoe de wereld begon. Naar het noorderlicht en, naar die nachtelijke zon. Het virus schudt ons wakker. Het virus schreeuwt ons toe. CARE FOR THE ARCTIC…

Het voelt alsof, er iemand met mijn oren luistert. Het is net alsof, er iets door mijn ogen kijkt. Het idee dringt zich in me op, dat er in mijn brein wordt meegedacht. Maar door wie toch. Of door wat?…

Het kan hier op aarde niet bestaan, dat mensen de maat der dingen zijn, terwijl u in een andere wereld leeft. Daar, waar bekend is, hetgeen wij hier niet kunnen weten. Daar, waar geen plaats is, voor sterven, onbegrip en pijn. Leid ons, na ons leven hier, binnen, in die voor ons onbekende wereld. Neem de schellen van onze ogen. Laat ons…

Helder, fris water uit de kraan! Eerlijk vlees van grazig rund. Vermicelli, wortels en prei. Een paar bosuitjes natuurlijk. Peterselie en een snuifje zout. Tuingroenten in oma's pannetje. Blauwe vlammetjes dansen onder de pan. Malse soepballetjes laat ik zwemmen. Prettige vetoogjes komen bovendrijven. De geur van mijn jeugd stijgt op. Mijn…

Zoals wolken drijven, drijven mijn gedachten, gedreven door de wind. Wind die ruimt en ook weer krimpt. Adem die door mijn longen blaast. Adem die gedachten laat kalmeren of als woedestorm venijnig raast. Ik voel mijn adem tijdloos leven. Ademend kijk ik steeds weer toe, hoe wolken komen en stil weer gaan. Vanzelf, zonder dat ik zelf iets…

Wanneer we veel verwachten, van mensen of van plannen, valt heel veel tegen. Deuren vallen in het slot. Hakken zinken in het zand. Ramen worden ruw gesloten. Wanneer we weinig verwachten, worden we zelden teleurgesteld. Een frisse storm steekt op. Hersenpannen worden geopend. Spinsels waaien uit onze kop.…

Ongevraagd begint ieder mens zijn leven. Leeftijd is heel kort en duurt maar even. Dat zijn feiten als dichte open deuren. Ondertussen nemen mensen elkaar de maat, alsof ze onsterfelijk verder mogen leven. Angst regeert als wortel van ons kwaad. Poëzie lezen en gedichten schrijven. Zo geven dichters hun leven zin. Waarom hier? Waarom nu?…

Elk mens is op levensreis, die in de moederschoot begon. Via nu naar straks en later, op weg naar een verre horizon. Eindeloze vergezichten, peilloze wolkenluchten, ongekende mogelijkheden, wachten daar op ons. Vandaag plaats ik een stralend stipje. Opnieuw, waar mijn pooldroom ooit begon. Vandaag ben ik opnieuw op reis gegaan, naar een…

Arm, trouw en lief oog van mij. Microben hebben je blind gemaakt. Hoe kan ik je steunen in onze strijd? Maar eerst wil ik je, beter laat dan nooit, bedanken voor je onvermoeibaarheid. Bedanken voor je onvoorwaardelijke trouw. Pijn heeft ons wakker gemaakt vannacht. Toen pas vond ik de tijd om je te vertellen, dat ik intens en eindeloos van…

Wat is het toch onbedoeld heerlijk, wanneer ik nog niet kan slapen. Ik hoor mijn angst uit snurken gaan. Ik voel mijn levensmoed ontwaken. Ik zie gedachten uit het niets ontstaan. Woorden gaan naar woorden zoeken. Wat is het toch onverwacht heerlijk, wanneer je in je ziel kunt kijken. Totdat de slaap je vreedzaam overmant.…

Krachten die sterren doen bewegen, bewegen ook in handen en in voeten. Stof waaruit het heelal is opgebouwd, is wat het lab in al mijn cellen vindt. Lucht die door onze longen stroomt, is adem die ons met de ziel verbindt. Menselijke kennis is beperkt en klein. Onschatbaar groot is een andere wereld, die voor breinen diep verborgen blijft…

Grote Onbekende Dienaar. Dank je wel voor deze nacht. Mijn onrust heb je meegenomen. Berusting heb je meegebracht. Grote Wonderlijke Dienaar, ik wil je helpen voortbestaan, door je eenvoudigweg te dienen, en daarmee dankbaar dóór te gaan.…

Wie is dat toch, dat kereltje, die in mijn oog zetelt en ziet, dat ik niet loop, maar jaag. Wat motiveert toch die filosoof, die in mijn oren zit en me tegenspreekt, wanneer ik anderen wil overtuigen. Wie is dat toch die clown, die schatert in mijn brein, waarom? Wanneer ik jammer: Ik voel me down! Wie is dat toch, die monnik, die met…

Neem het ons maar niet kwalijk, wanneer wij je als baas aanbidden, terwijl je alleen maar dienen wilt. Geloof ons wanneer wij je herkennen, als bron van genezing en van troost. Velen van ons ervaren het idee, dat je de moeder van de liefde bent, en de grond van ons bestaan. Blijf ons dienen. Blijf in ons geloven. Leer ons op eigen benen…

In het ziekenhuis heerst de nacht. Innerlijke rust heeft me toegedekt, onder een zachte warme vacht. Ik zou erg angstig moeten zijn. Mijn rechteroog is blind geworden, maar de nachtzuster zorgt voor mij. De Grote Onbekende houdt de wacht. Hier, waar zoveel zieken slapen, of angstig woelen in hun witte bed. In de buitenwereld heerst koude…

Sterrenstelsels en supernova's. Stralende zonnen en sterrenstof. Beken en snelstromende rivieren. Bewegingloos lig ik op de operatietafel. Verwonderd kijk ik in een universum. Mijn oogchirurg is aan afronding toe. De laatste lasershow gaat beginnen! Daarna sluit hij het planetarium. Verwonderd en met vragen sta ik op. Mijn oog is tijdelijk…

Het verleden torsen, is een veel te zware last. Zorgen over de toekomst, kan bijna niemand dragen. Maar het moment van nu beleven? Ja, dat zal wel lukken gaan. In het werkelijk nu, vindt een mens zijn kracht. Hier zetelt ook de liefde. Precies daar en nergens anders, kan een mens op eigen benen staan.…

Een teddybeer is eigenlijk niets. Stof, vulling en twee kralen. Méér is zo'n dood beertje niet. Maar, wanneer je van hem gaat houden, raakt hij wonderlijk mooi bezield. Dat geldt voor schepen en voor oude huizen. Het geldt voor steenkoude beelden. Het geldt voor speelgoedmuizen. Zoals dat geldt voor oude teddyberen, maar ook voor zeer…