resultaten voor 'Albertina Soepboer'

vroeg voorjaar breekt zich het hoofd over de torens duiven staren zich wezenloos op de stigmata ze schijten op het...

Net heb ik zeilen gehesen met bloedend hart heb ik afgezien van de nachtvangers en ik weet nu dat diepte niet kan kome...

het is begroeid met overal hetzelfde gras en zelden regent het, ik zoek naar de boter bloemen, mijn vette herinnerin...

wakker zijn, boven de stad klokken een regenbui en een kom met melk niet de fluistering van wind hoor je maar het lan...

vanuit het oosten waait het de zee over een veld is begonnen, zout verworden een zwerver, hoe moet ik in deze stilte...

achter de kerk staat de vrouw, ze verdraagt doffe haren op vette kleren, een hond blaft eenzaam, traag loopt oud water...

Dit is het laatste. De totem is opgespeld. Ik heb de stad nu gezien. De honger is gestild. Ik heb de keizer niet begrep...

Het is nacht en ik vang de maan in mijn handen blauw van herinneringen ik vouw mezelf naar binnen en zie het st...

Om weer zeven te zijn. Zoals het riet ruikt in de winter. Mijn houtjes krassen over de gracht. Op zolder schimmelt...

weer de zee - aan alle dingen - anders kleuren de stukjes brood in nieuwe talen - terwijl ik weer niet...

Toost maar rood op die halve vrijdagmiddag in de regen en wie toen vergeten is onder de oleanders. Ik dans met N...

Dat waaien, altijd dat waaien de bomen in onze tuin die heimwee hebben naar het bos de lente die in grauwe wolken...

De vermoedens die een stad voortdrijven, al ligt haar kaart vast. Het is onveranderlijk dat vrouw staat in licht lanta...

Vroeg voorjaar breekt zich het hoofd over de torens duiven staren zich wezenloos op de stigmata ze schijten op het...

Zo is het. Met je rug in het gras. Boven drijft de wolkenwereld voort. Nog hoger druipen de luchten van het violet....

Je sterft gewoon, sprak ze uit de binnentuin kwam ze op stamelende voeten en die nacht was het niet de wind in de olea...

De stad hing grijze straten uit, suiker briesjes aan de spoorlijn, een nacht. In de lampbol van verre flat: man, wa...

Dat het dichterbij kwam, daar waren we wel zeker van. Als duin zou het in ons huizen. En al vielen meeuwen vaak uit w...