Alle inzendingen van Albertina Soepboer

vroeg voorjaar breekt zich het hoofd over de torens duiven staren zich wezenloos op de stigmata ze schijten op het kruis in het hoge voorportaal ruikt het naar gecastreerde heiligen nu verbind me neem me mee nu vleugels raken de deuren als je opstaat ------------------------------------------- Dit gedicht van Albertina Soepboer…

Net heb ik zeilen gehesen met bloedend hart heb ik afgezien van de nachtvangers en ik weet nu dat diepte niet kan komen dat vaart niet kan komen als ik niet raaf vrouw in mijn lichaam krassend verlos. Net zag ik dat je de raafman bent en ik geef je koosnamen en je bent mijn lijk we liggen al zo lang in duisternissen dat boeglicht ons bijna…

het is begroeid met overal hetzelfde gras en zelden regent het, ik zoek naar de boter bloemen, mijn vette herinnering aan toen ik mis mijn bus, ik trek twee schoenen uit ik dans, en het stof stuift het zout achterna ------------------------ uit: bezonken (2014)…

wakker zijn, boven de stad klokken een regenbui en een kom met melk niet de fluistering van wind hoor je maar het langdurige zuchten van wat onderhuids vuur vasthield, oppookte ------------------------ uit: 'Bezonken', 2014.…

vanuit het oosten waait het de zee over een veld is begonnen, zout verworden een zwerver, hoe moet ik in deze stilte wegvegen, roepen hoe hoog het golfde maar aan de wind proef je de tijd niet. ----------------------- uit: 'Bezonken', 2014.…

achter de kerk staat de vrouw, ze verdraagt doffe haren op vette kleren, een hond blaft eenzaam, traag loopt oud water de kraan uit dit beeld wilde ik vasthouden en uitzetten voordat de engel van zijn ladder afdaalde -------------------------- uit: 'Bezonken', 2014.…

Dit is het laatste. De totem is opgespeld. Ik heb de stad nu gezien. De honger is gestild. Ik heb de keizer niet begrepen en ben de zoon kwijt. De zon komt bijna op. I'm scattered like newspapers all over the street. En ik weet niet of ik dorst heb. De nachten heb ik doorgebracht met de aanvoerder. Er was een bijl, bot verraad en ik had al geen…

Het is nacht en ik vang de maan in mijn handen blauw van herinneringen ik vouw mezelf naar binnen en zie het stromen van het koude water naar het wantij. -------------------------------- uit: 'De Hengstenvrouw', 1997.…

Om weer zeven te zijn. Zoals het riet ruikt in de winter. Mijn houtjes krassen over de gracht. Op zolder schimmelt het oude stro. Drinkbakken klapperen aan de muur. Eén kat woont hier nog en ik wil naar huis. Opa ruikt naar pruimtabak en vertelt over zijn paarden, lang geleden, op de hoeve. Oma schilt bergen aardappels, wortels. Ze zwijgt…

weer de zee - aan alle dingen - anders kleuren de stukjes brood in nieuwe talen - terwijl ik weer niets verstaan heb van alles: jij pakt het bord ik de kopjes met thee en dit is het zuiverklare op ons dak woont een scholekster, steekt zijn snavel in de botervloot en smeert het zout in de hele taal…

Toost maar rood op die halve vrijdagmiddag in de regen en wie toen vergeten is onder de oleanders. Ik dans met Nadie. Ze glimlacht. Vandaag smelten we onze benen. Een beetje vals neurie ik door het raam. Zij versnijdt de tonijn, tomaat en scherpe ui. Ik zit achter de witte piano en speel voor haar. Zo helder kan niemand spreken…

Dat waaien, altijd dat waaien de bomen in onze tuin die heimwee hebben naar het bos de lente die in grauwe wolken over het lege landschap jaagt altijd naakt, altijd -------------------------------------- uit: 'Droom in blauwe regenjas', 2004.…

De vermoedens die een stad voortdrijven, al ligt haar kaart vast. Het is onveranderlijk dat vrouw staat in licht lantaarnpaal, schip voorbij schuift en brug verzucht onder gewicht. Er valt helemaal niets te zeggen. Mijn talen drijven de spot met mij. Goddeloos, zeggen ze. Waarom dan blijven de kleine straten zich vermommen. Onmiskenbaar zijn…

Vroeg voorjaar breekt zich het hoofd over de torens duiven staren zich wezenloos op de stigmata ze schijten op het kruis in het hoge voorportaal ruikt het naar gecastreerde heiligen nu verbind me neem me mee nu vleugels raken de deuren als je opstaat -------------------------------- uit: 'Parmentier' jrg. 10 nr. 3.…

Zo is het. Met je rug in het gras. Boven drijft de wolkenwereld voort. Nog hoger druipen de luchten van het violet. Diep regent het de grond in. Een avond vervluchtigt, zo stiekem proeft de zoute wind aan de zachtheid. ------------------------------------- uit: 'De hengstenvrouw', 1997.…

Je sterft gewoon, sprak ze uit de binnentuin kwam ze op stamelende voeten en die nacht was het niet de wind in de oleanders. Later leunde ze tegen een zuil in de villa arriveerde de herfst als eenzame bijslaap en iemand anders zou de jurk op het gras leggen. Geen woord van de keizer dan de gescheurde beloftes, het te hete waterbad en zijn…

De stad hing grijze straten uit, suiker briesjes aan de spoorlijn, een nacht. In de lampbol van verre flat: man, wachtend voor miezerige bietenfabriek. Ik gooide mijn fiets aan de kant, wankel en herkende een stem uit een ander vroeger. Hij gaf mij een hand, en zei dat hij het was: eerste pianospeler, sad septembersong. -------------…

Dat het dichterbij kwam, daar waren we wel zeker van. Als duin zou het in ons huizen. En al vielen meeuwen vaak uit wolken, het was er, naderde en naderde. Zoveel wisten wij. Het pad, zeker, we tekenden het. Zo zou het zijn. Alles was in kaart gebracht en dan zouden we gaan. Veters gestrikt. Fiets mee. Naar zee, naar zee waar alles begint…