inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 4.481):

Zone

Dit is het laatste. De totem is opgespeld. Ik heb de stad nu gezien.
De honger is gestild. Ik heb de keizer niet begrepen en ben de
zoon kwijt. De zon komt bijna op. I'm scattered like newspapers
all over the street. En ik weet niet of ik dorst heb.

De nachten heb ik doorgebracht met de aanvoerder. Er was een
bijl, bot verraad en ik had al geen nagels meer. We kleden ons niet
uit. I'm avoiding the corners. Boven de donkerblauwe lucht hangt
de vogel. Scherp vizier houdt ons in zicht.

Wie kan het zeggen. And this city is too small for two. Wie kan het
zeggen en dan niet te zwijgen ver de blauwe pijn. over de blues,
een roestige schaar op je tong.

Dit is het laatste. het regent en ik hoor de rivier al nachtenlang
zwellen. Hier kan ik zwemmen. Er druipt nog steeds bloed. Too
many teams all over this town. In water rolt de dageraad tevoor-
schijn.

----------------------
uit: 'Zone', 2005.

Schrijver: Albertina Soepboer
Inzender: sdk, 14 februari 2022


Geplaatst in de categorie: mystiek

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 3.033

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
K.Bladzij
Datum:
17 juni 2023
Een impressie sterk door het ik bepaald waardoor 'het gebied' impulsief wordt vertroebeld.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)