Verloren in mijzelf
zinkend
verdrinkend
er is geen nu
geen verleden
de tijd heeft geen besef
zout op mijn lippen
de zee is nabij
vogels schreeuwen
voorbij schaduwland
grillig gevormde vingers
grijpen gedachten
wachtend op het licht
van dageraad
Zilver breekt haren
in duizend broze tinten
van licht
aan de horizon
tijd verroert…
Versluierd in saffierblauwe zijde
dwalend in schijnsel van halve maan
spelen broze vingers met licht
rapen droomgedachten bij elkaar
Een stilzwijgend
eeuwig verlangen brandt
diep binnenin haar getergde ziel
Zilveren tranen
verdwijnen in het maanmeer
dat al haar geheimen kent
Zij knielt in dit stil gevallen landschap
strooit rozenblaadjes…
Dolende over de velden
in het prille ochtendlicht
vibreren haar woorden over mijn huid
als een zachte zomerbries
de spanning glijdt
van mijn mannelijk lijf
ik voel mij één met de natuur
en met haar die ik nimmer heb ontmoet
een vreemd soort energie
maakt zich meester van mij
ik geef mij over
en laat mij meevoeren naar een plek niet van…
Witte vleugels
breken het prille ochtendlicht
aan de einder
tussen wolken en zee
waar het opstijgt uit het nacht'lijk duister
Gedachten rapen schelpen
ranke vingers glijden door zand
en het zilte schuim vangt dromen
waarin alles verloren ging
tussen het wit en zwart van woorden
Daar buigt de wind zich in haar schoot
en zij buigt…
Ongrijpbaar
als de tijd
sluimeren gedachten
door naakte vingers
even fragiel
als ochtenddauw
na eindeloze nacht
waar dromen op zich lieten wachten
hoorde hij haar in zijn ziel
ver
vederlicht ver
verder dan een fluistering kan dragen…
Verdreven door herinnering van pijn
verberg ik mijn hoofd onder kussens
wil ik een moment niet meer zijn
hoop ik weg te dromen
naar een wereld die niet bestaat
ondertussen besef ik wel
dat het leven gewoon verder gaat
zo moe gestreden
zou ik het uit willen schreeuwen
krijsen
in grote letters schrijven
maar in plaats daarvan
proef ik…
In de verte
droom ik tussen stille woorden
in spiegeling van water
streel ik wolken
raakt de wind mij even aan
teder beminde
gezinde gedachten
raakten blind
verbleekten die zomer
waar het lange licht
op handen werd gedragen
maar de herinnering blijft
zelfs als de tijd speelt
en bladert door dagen
droom ik tussen stille woorden…
72
Bezig met laden