Verloren
Witte vleugels
breken het prille ochtendlicht
aan de einder
tussen wolken en zee
waar het opstijgt uit het nacht'lijk duister
Gedachten rapen schelpen
ranke vingers glijden door zand
en het zilte schuim vangt dromen
waarin alles verloren ging
tussen het wit en zwart van woorden
Daar buigt de wind zich in haar schoot
en zij buigt zich in wind
eeuwig dansend
ademt zij blauw
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
zij buigt zich in de wind'
kwetsbaar beeld