inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 58.993):

Verloren

Witte vleugels
breken het prille ochtendlicht

aan de einder
tussen wolken en zee
waar het opstijgt uit het nacht'lijk duister

Gedachten rapen schelpen
ranke vingers glijden door zand
en het zilte schuim vangt dromen

waarin alles verloren ging
tussen het wit en zwart van woorden

Daar buigt de wind zich in haar schoot
en zij buigt zich in wind
eeuwig dansend
ademt zij blauw

Schrijver: Almaresare, 27 februari 2016


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.2 met 4 stemmen aantal keer bekeken 233

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Jouke, 8 jaar geleden
Een fijne begoocheling van woorden die spreken tot de verbeelding. Erg mooi.
kornelis, 9 jaar geleden
'buigt de wind zich in haar schoot
zij buigt zich in de wind'

kwetsbaar beeld
Inte Feelders, 9 jaar geleden
Rakend mooi gedicht !
kerima ellouise, 9 jaar geleden
Mooi beeldwoorden die het gevoel over huid laten kruipen...Heel mooi!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)