Alle inzendingen van Anneke Bakker

Gedachten zoals emoties hebben ook krachten soms zijn ze mild, soms wild een omarming als troost zou fijn zijn in eenzame dagen als milde macht die het gevoel van warmte beheersen emotie van loslaten wat je dierbaar is geeft diep gevoel van onbehagen begint als wild, zelfs machteloos lijkt acceptatie maakt dat gedachte overwint wat niet…

Het is vroeg, miezerig en kil de wereld nog stil zit ’n merel op de reling van mijn balkon uit te rusten van haar ochtendlied wat me blij verheugt door de last van regenwater richt traag het gras zich op de sprei van madeliefjes in het gazon buigen droef hun natte hoofdjes ach, ik glimlach want na regen komt toch weer zonneschijn…

Het leven gaat niet altijd over rozen Onze Lieve Heer heeft je immers geen rozentuin beloofd soms moet je vechten gelijk een beest voelt men zich totaal verdoofd innerlijke moed vraagt dan om mentale kracht die jou geest niet breken kan ervaar dan dat er in de krochten van je ziel een onoverwinnelijke zomer bloeit met geurende rozen in…

Het is doodstil doch de kalme golfslag van het bloed voel ik als mentale kracht door mijn aderen stromen de tijd gaf me de ruimte daar aan te bouwen misschien bovenmenselijk om te dragen maar toch het kan je innerlijk sterk maken hoewel de botten kraken het juiste woord vond bij de bron waaruit ik kracht ging putten nu in mij latere…

Als vlinders komen zitten op je handen en je voeten likt elke gehuilde traan die het leven vangt op donkere dagen en de slapeloze nacht weet dan dat na diep verdriet ooit weer toekomst lacht dan zweven bloemen in je haren geurend als de mooiste zomerdag jou een blauwe hemel aanreikt die langzaam aan de kimmen trekt waar nieuwe hoop…

Het water in de rivier neigde tot deinen merels floten er hun hoogste tierelier geheimen hulden zich in bomen wilden enkel stilte vangen als klankbord voor een bede waar ik enkel van kon dromen doch het antwoord bleef tussen wiegende takken hangen wat mij zeer verdroot een lang verdriet raakte vlot en in serene stilte trok huivering…

Terwijl zijn flair afnam nam de vergetelheid toe handen verkrampten sindsdien hebben snaren niet meer getokkeld hij wuifde niet meer naar de nieuwe morgen zijn mond werd stil het hoofd leeg en eenzaam zag ogen niet meer stralen de geest verstarde totaal verstrooid en uit balans vroeg hij haperend om zijn moeders rozenkrans en…

Koele zeewind ontspande mijn gemoed schuimkop en vloed spoelde mijn voetstappen weg ik harkte daar rouwverdriet bijeen witte meeuwen schreven cirkels tegen hemelblauw mijn lief hier vond ik jou ik loop hier alleen met jouw schaduw de zee is ruw.…

’t Is stil en leeg overal buiten men hoort de vogels nu luid fluiten de lente bloeit in Nederland waar corona snoeit met harde hand ondertussen huilt heel de wereld alles aan elkaar waar zoveel zieke mensen sterven het virus kijkt nergens naar slaat zijn slag ook hier vlak bij mij zijn het er zo veel ik loop mijn dagelijks loopje bid ondertussen…

Wanneer ik op de grens van slaap en waken over het lege kussen strijk zie ik enkel een streepje maanlicht alsof zij haar gordijn doet openschuiven en miljoenen sterren strooit zo valt het allerlaatste licht nog binnen handbereik dan plooit mijn mond een glimlach sluit mijn ogen in gedachten zie ik je wuiven kust me goede nacht in dit…

Herfstdraden dragen druppels tussen zon en schemerluchten ademen voetstappen op het zachte pad bedekt met kleurrijk sterfte zij draagt het leven op aan de geboorte van een nieuwe tijd fluisterend stil komt de natuur tot een grijze rust stil maar wereld er ligt hoop in elk gestorven blad dat heimelijk de aarde kust…

De traan, door liefde en verdriet ontstaan, heb ik reeds geplengd. Het zijn de krassen op mijn ziel die dieper snijden zonder mes, en toch zo pijnlijk zijn, een gevoel dat als een schaduw vol emotie naast me loopt me nog elke dag in zorgen brengt. Ze zeggen dat ik los moet laten, zeg me dan hoe dat moet. deze dagen zie ik de hopeloze…

Aan het vervallen huis hangen nog de verveloze luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe…

Het liefste van voorbij is zo verweven door mijn leven als een bundel gouddraden verkregen uit het vlas het voelt nog steeds zacht strelend als zoete bloemengeuren in een zomerlied die mijn dagen doen kleuren dat helend opklinkt uit verleden hoe intens onze liefde was…

Sta even stil en blik terug hoe het een en ander is gegaan al wat gebeurd is mooi en minder mooie worden herinnering en in de verborgen plooien van het onverwachte ligt nieuwe hoop gewikkeld wacht ongeduldig het nieuwe jaar om groots uit te pakken vouw dit jaar met liefde dicht proef nu van de kille stille wintermaanden en laat je gaandeweg…

Het onderschepte licht zal me volgen altijd en overal als ijle lucht doch de pijn is zoet zelfs de nachtelijke uren op witte muren naast mijn te grote sponde verraden in doodse stilte ons innig samenzijn heb een stukje paradijs ontmoet de schaduw van liefde die ik had gevangen was kortstondig doch hemelzoet…

Het voelt alsof een nieuwe twijg ontspringt in de nerven van mijn oude ziel een leeuwerik luid gebekt fluit zijn zomerlied met veel respect opgetogen strooi ik een handvol vlinders over het gazon laat ze dansen in de zomerzon van bloem tot bloem het raakt mijn gemoed dat warm, minzaam als zwoele wind langs mijn dagen trekt ontspruit…

In berusting van verlies voelt het liefhebben als groeien in verdriet waar men de hoogste toppen van het leven wil bestijgen het dal van tranen ziet waar kluchten witte meeuwen in schier onbewolkte luchten blauw woorden van oeverloze liefde schreeuwen verder laten dragen hemelhoog in dagen van stille berusting zullen woorden zwijgen…

Zijn laatste hoop danst schuchter binnen de zoom van het leven dat hem smoort het ritme ruw gestoord koestert de goede momenten naast vallen en opstaan dat hem dagelijks parten speelt moeizaam wandelend langs de Tarn de geur van kabbelend water en pas gemaaid gras tilt hem op hoop gloort in het vooruitzicht en hernieuwd evenwicht…

Graag leg ik mijn oor te luisteren naar het stille om me heen geloof dat bloemen op de tafel tot me willen spreken ze zijn wel open doch ik kan ze niet verstaan zie nog teveel vervalste kleuren van het leven in de schaduw over de grenzen van het leven die banden van geliefden breekt noem het zielenpijn soms denk ik dat uit zwijgen…

Het stille trok een streep onder gedachten doch ver verwijderd zijn maakte plaats voor leegte waarin ik geen gemoedsrust vind zonder stof voor praten enkel voor gebeden omdat mijn kind zijn kracht verliest die híj langzaam los moet laten het is niet te verhullen daarom verkiest míjn geest een overdaad aan bezigheden om de leegte op…

Traag nadert de nacht de wereld wordt stil een wolk streelt de hemelboog zacht kleurend als gouden einder de opkomende maan strooit zoete herinneringen aan het zelfgetimmerde bankje tussen zomerbloemen en mijn verlangen zucht naar het lied ‘pour toi mon amour’ dat je voor me speelde op je gitaar nog rakend als een gevoelige snaar…

De nieuwe dageraad biedt zich aan in rood- oranje zonnegloed de leeuwerik haalt de lente binnen een emotie op zichzelf die schoonheid weerkaatsend tegen het hemelgewelf ik slaak een zucht, het voorjaar leeft geeft lucht aan het gemoed en ruimte in het hart om dát te kunnen dragen waar mijn kind de kracht niet meer voor heeft Parkinson…

Ze had haar boze oog gericht op een prachtig eiland in de Atlantische oceaan hoe kan het toch bestaan dat een orkaan zo tekeer kan gaan het eiland heeft haar schoonheid verruild als je de verwoestende beelden ziet zo veel chaos, wanhoop en verdriet bevolking totaal verdwaasd want nog is zij niet uitgeraasd de natuur heeft weer haar…

Om in de rivier van stromend water te drijven vanaf de bron tot aan de monding van de zee speurend naar die éne traan verloren in het water en bleef hangen in het wuivend riet nu jaren later te kunnen schrijven van wat geworden is uit de rivier van herinneringen droeve en ook mooie dingen een kalme zee die mij hopelijk nog enkele mooie…

Dromende zee Als ik droom is de wereld mooier dan ik in realiteit beleef droom de mensheid waardiger dan ik die ervaar daar leef ik vele jaren mee die twee samen droomde ik als een wonder van groei en liefde die droom droomde ik als druppel van mijn zijn vloeiend in een oeverloze zee * Anneke Bakker…

Voor iedereen die met de kerst alleen is. voor iedereen waarvoor geen tafel is gedekt voor iedereen die voor zich uit moet staren voor iedereen die zich eenzaam voelt voor alle vluchtelingen wereldwijd laat ons zingen ‘Komt allen tezamen’ verschoond van haat en nijd voor iedereen die hunkert naar wat liefde naar wat warmte met…

De avondzon scheen decoratief door ’t kerkraam van glas in lood historisch mooie beelden uit Bijbelse geschiedenis kleurrijk en devoot Het avondgebed kreeg vanzelf een diepere betekenis wijl ik in sereniteit mijn ogen sloot op dat moment een zangvogel de stilte onderbrak de metten en de lauden floot…

Ik zie dat het vocht langzaam je ogen verlaat het wast de wonden schoon in de nerven van je ziel zie dat de rivier dieper is dan het zich laat aanzien maar het stroomt dat betekent leven zoekend kaden aftastend tot de rust is gevonden…

Adem van de zee streelt het lichaam en de ziel je geeft je over in vervoering de euforie van geluksontroering heelt door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdwijnt de grens die ik verzon in oneindigheid wenkt stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven hier aan de zee vloeide onze liefde tomeloos…