Alle inzendingen van Anneke

Het leven van een vrouw bestaat uit wachten Om nu en dan waar nodig in te grijpen Verlangend naar de tijd van vóór het rijpen De kindertijd, zwemmend in droomgedachten En in een zee van tijd en fantasieën Verkaveld niet, compleet nog, androgyn Nog niet geplaagd door hoe zij wordt gezien Door mannen en hun ideologieën Vasalis voelde al haar…

Haar hele leven bleef het aan haar knagen Dat ze te weinig tijd had om te schrijven Ze moest ook arts en echtgenote blijven Een moeder en vriendin met lange dagen Even alleen was ze helaas hoogst zelden Ziek kind, te druk, te moe, teveel problemen Om voor het dichten tijd te kunnen nemen De kunstenaar in haar moest het ontgelden Zo schiep…

Mocht ik in het holst van het hart van donkerste dagen te lijf gaan achter al het uiterwaardse een stuk of wat verlaten kusten onder razende luchten waar albatrossen op hun wieken sinds jaar en dag en eeuwen worden weggeblazen- graag zou ik boven lege oceanen regen zijn op reusachtige hoeven, zinnentuimel van tempeest, het stormend…

Dank voor de schaduw die je bood De sterkte van je bemoste schors Waaromheen onze armen Steunpilaar Je blad zuchtte mee met ons Vogelnesten droeg je Aan je takken hing onze schommel Bliksem en ziekte bleven je bespaard Je viel niet ten prooi aan ontbossing Bijl en kettingzaag velden wel verwanten Die dienst deden als haardblok en boot…

Het water in de rivier neigde tot deinen merels floten er hun hoogste tierelier geheimen hulden zich in bomen wilden enkel stilte vangen als klankbord voor een bede waar ik enkel van kon dromen doch het antwoord bleef tussen wiegende takken hangen wat mij zeer verdroot een lang verdriet raakte vlot en in serene stilte trok huivering…

Wederom met Christus opgestaan Hebben onbeschrijfelijk geleden Smekend tot Dezelfde nog gebeden Mochten daarna onze wegen gaan Konden onze werelden weer aan Nieuwe plannen in het heden smeden Wederom met Christus opgestaan Werkelijk geblaft tegen de maan Ons van het verleden losgesneden Langzaam uit een oude huid gegleden Doornenkroon en dood…

Het regende heel zacht vannacht fijn om het brein eens op te frissen voor het raam een bed violen en narcissen waar op elk bloemblad een druppel ligt een fraai gezicht hoe elke druppel weerspiegelt in een bloem en zuiver zingt de lijster haar tierelier in de nog kale populier klein geluk wat voor mij lente heet ik raak verstild zie…

Ook ik een militaire parade Maar dan op drie maart en Middenin de nacht Feest is het en er zijn veel Bekenden op de been Machtsvertoon, marcherende Soldaten Hoe laag komen de vliegtuigen Over, hoe feestelijk is de stemming Maar dán, een vliegende doodskist Komt gierend op ons af, we Rennen voor ons leven, de school Staat in brand…

Een maartse wind in een klein dorp Waarin groen wit verjoeg, waarin een Koele luchtstroom kopzorgen verdreef Een prille wind in een negorij Die een reddingsboei toewierp; een krans Van sneeuwklokjes, krokussen en Vroege narcissen Waardoor je weet er is nog hoop, toch Nog hoop, toch nog wel redding Het fluisterende riet van een liefelijk…

De vlinder had haar ei gelegd op een groen eikenblad er kroop een piepklein rupsje uit dat at en at en at het at het hele blaadje op en nam er nog een paar het spon zich daarna in als pop toen was het rupsje klaar er na een hele tijd een nieuw seizoen begon kroop daar een kleine vlinder uit die straalde in de zon ze dartelde de…

Alsof ze vastgenageld zijn De mensen bij de grote zilte Een meeuw hangt roerloos in de stilte Weet niet van weduwen en pijn De golfslag is zowaar gestold De vissersvloot ligt op het strand Een ruiterstoet draaft elegant Het schouwspel in dat zich ontrolt Vanaf het allerhoogste duin Zie ik bevroren, dorpse vlijt De mens van toen is er niet…

Carolus was botanicus in Leiden Een vriend van hem; een Vlaamse diplomaat Zond hem de eerste bollen van het Kwaad Waardoor de tulpenhandel af zou glijden Een bezigheid voor rijke hobbyisten Bezielde kwekers nog, professioneel De kopers waren rijk, betaalden veel Dat mondde uit in tomeloos verkwisten De illegale handel door floristen Bracht…

Als leegte pijn doet rauw schuurt over de ziel ligt eenzaamheid op de loer leegte doet pijn wanneer het bezit van je dreigt te nemen soms is er gebrek aan een goed gesprek of aan iemand die recht kijkt in je ogen en oprecht vraagt hoe het met je gaat dan blijkt dat je eenzaamheid kunt delen het kan werken als helende balsem sta even…

‘t Was lichtjesavond op de Ommering Een koor zong in een zaal een zeemanslied Totaal niet passend bij rouw en verdriet De stemmen, hoewel mooi, puur pijniging Gelukkig zorgden fakkel, kaars en gel Voor passend eerbetoon, serene rust Ik werd me van een gitarist bewust Die zachtjes hallelujah zong, dat wel Ik hoorde harten breken om me heen…

Er is een huwelijk gestorven Het ligt inmiddels opgebaard Er wordt vol naar afschuw gestaard Het was ooit fris en onbedorven Er is een echtpaar omgekomen Hun kinderen zijn zwaar gewond De dood kreeg grip op een verbond En nog niet waargemaakte dromen Familie rouwt en legt een krans De mensen gaan gekleed in zwart Ze hebben een gebroken…

Alvorens de lente bloeit bloesemt al mijn hart knoppen zwellen vreugdevol nog heel even dan spreidt het blad het bloemhart laat zich zien bovendien de eerste bonte vlinder raakt mijn ziel in een fase van extase op zulke momenten wil ik alleen zijn om het hart te laten lenten te delen met de jubeltonen van de merel en de eerste zwaluw…

Zomaar een paar zinnen van wat ik voel en wens voor jou nieuwe krachten te putten uit de bron je erin mag slagen het lot van de verwoestende storm te kunnen dragen te zwaar voor een enkeling je hebt nog je gezin om voor te leven die je steunen altijd weer vraag ik de Lieve Heer jou moed tot aanvaarding te geven want Parkinson kent…

De bomen langs de laan naar het station Hun kale stammen zijn met licht omwonden Dat vuurtorens soms ook bij vijvers stonden Is nieuw voor mij, ik wist niet dat het kon De Grote Kerk staat als een bastion In Winterland, wil haar verhaal verkonden Met oude teksten die ooit aftrek vonden Geschreven in een Goddelijk jargon Breda, je doet niet…

Een straffe wind staat op verlichte ramen Maria, jong nog, loopt op alle dagen In haar geval bepaald geen welbehagen Een keizerlijke volkstelling eist namen Een straffe wind staat op verlichte ruiten Maria kan nu elk moment bevallen Het zal geschieden in een van de stallen De herbergiers sluiten haar immers buiten Nog even en de engelen…

In de hondsdagen versterft het wilde gezang. Bij de kom in het gras is de merel komen drinken vier lange teugen voor hij weer vloog - wat leeft, leeft van schrik en beven. Ik ken iemand; hij ligt in zijn groene graf, het is nog vers. Hij zwijgt daar als de schuwe vogel die hij altijd was. Ook ik ben nog nooit zo stil geweest. Er is beangstigend…

Er zijn dagen die stilte dragen zoals heden bij de geboorte van een bijzonder Kind dan staan wij even stil en denken aan de vluchtende kinderen over zee Eens in een lang verleden was ook het Jezuskind een vluchteling weliswaar niet op een gammele boot maar met zijn ouders op een ezeltje liggend op Zijn Moeders schoot Wij willen Hem…

Het lijden maakt mij stom en stil Wat moet ik met een voederbak Een zuigeling, een schamel dak Met zo een hemelsbreed verschil? Met kerst en kruis en Christuskind Met hebt u en uw naasten lief Zinloos geweld en ongerief Met zoek tot u de waarheid vindt? Hoe afgeknepen klinkt mijn stem Wanneer ik hem eens horen laat Waar is mijn assertiviteit…

De overname En ‘s avonds toen het reeds donkerde de mist zich uitspreidde voelde ik mij verstikken in wanhoop die mijn keel deed kroppen omdat Alzheimer de regie overnam en ‘s nachts toen onrust en machteloosheid jouw mistig hoofd bleef kwellen namen verstikkende gedachten de vrije loop zonder ze uit te spreken in die stilte…

En dan Voor de zoveelste eerste keer Wolkjesadem, witte daken In vervoering raken Voor de zoveelste eerste keer Autoruiten krabben Een geluksgevoel Zondagskind in warme kou Voor de zoveelste eerste keer…

In onze adem woont Gods Geest Het is een ramp voor het verstand Het is in een spagaat beland Het voelt zich eenzaam en verweesd Het wordt wanhopig en bevreesd Negeert een uitgestoken Hand In onze adem woont Gods Geest Het brein zegt die tijd is geweest Het hart zegt dat klopt van geen kant Ik voel mijn hersens aan de tand Die fluisteren daarop…

Als het licht langzaamaan uit het gezicht verdwijnt als flarden van zinnen niet tot een verhaal kunnen worden geschreven ja als… dan zijn er altijd nog die handen, die rug die gestreeld wil worden, wangen die hunkeren naar een zoen het lijf dat oprecht aandacht vraagt dat roept: heb lief, heb lief, ik wil leven pas dan is het verhaal compleet…

een tijd waar dagen stilte dragen op een serene rustplaats waar familiebanden liggen verwantschap die immer bindt witte bloemen tooien graven lampjes branden, kaarsjes flakkeren in de wind gefluisterd worden in steen gegrifte namen van geliefden die in gedachten vaak voorbij kwamen gedenken wij hen heden met Allerzielen in Requiem…

Eind oktober, stil op het terras Nu en dan de zon vanuit een wolk Schijnende voor vaderland en volk Glas geblazen urn waarin je as Wang aan wang, een allerlaatste zucht Krom gebogen treurt het najaarsriet Grijnzend de pompoen die alles ziet Makend van de dood een boerse klucht Niets dringt tot de tuinkabouter door Mos bedekt zijn muts…

Ik zie dat het vocht langzaam je ogen verlaat het wast de wonden schoon in de nerven van je ziel zie dat de rivier dieper is dan het zich laat aanzien maar het stroomt dat betekent leven zoekend kaden aftastend tot de rust is gevonden…

Onlangs vond ik op een wandeling een mooie witte steen ruw nog met aardgelaagde strepen hem thuis gewassen en geslepen eindeloos gepolijst tot hij schitterde in de zon een naam er in gekerfd, een edele naam die in eeuwigheid niet sterft wel duizend keer gezegd over het aangeharkte pad ontdaan van afgevallen blad naar de rustplaats gebracht…