Alle inzendingen van Antje

Waarom zijn wij hier? Waar komen wij vandaan? Zullen wij blijven bestaan, als de zon eens dood zou gaan? Berekeningen worden gemaakt. Voorspellingen gedaan. Op Mars een nederzetting plaatsen? Of een vluchtroute naar de maan? Maar als de zon zou sterven, blijft de maan dan wel bestaan? Geleerden buigen zich hierover. Veroveren de ruimte…

Hoe groot is toch Uw liefde. Veel groter dan mijn hart. Het kan het niet bevatten. Tot barstens toe wil het juichen, vertellen over Uw goedheid en grenzeloze macht. De jonge stieren van mijn lippen zijn voor u. geen vrees weerhoudt mij meer, voor mensen die u haten. Verstomd is hun geluid. De vreugde u te kennen, stijgt nu boven alles…

Geweven met de fijnste draden, draden, fijner dan het fijnste goud. Bedenk: ‘dit kostbare weefsel is aan jullie toevertrouwd.’ 't Was onzichtbaar, teer en kostbaar. Kwetsbaar nog als porselein. Geweven op een plekje, waar het veilig en vertrouwd zou zijn. Koester het met zachte handen, om vol liefde te beleven: Hoe zich een nieuwe mens…

Nu ben je zelf een vader. Vader van een eigen zoon. Het leven treed nu nader, niet alles meer gewoon. Je liefde is enorm, voor dit zo kleine wonder. Jouw hart loopt barstensvol, nooit kun je er meer zonder. Nu ken je het geheim. Je weet nu wat geluk betekent. Nu vorm je een gezin, maar pas aan het begin. Je zult nu moeten leren, wat…

Ze was al weg... vóórdat ze stierf. Ze dwaalde door de gangen. Op zoek naar iemand, die er niet meer was. Ze kon het niet bevatten. Hij zat bij haar aan het ontbijt, dronk samen met haar koffie. Zo was hij er... en dan ineens was ze hem kwijt. Maar zingen, dat kon ze. Alle liedjes uit haar kindertijd. Zo lang, zo lang geleden. Geen…

Soms zijn mijn gedachten vrolijk heb ik zin iets geks te doen. ‘k bekijk de mensen olijk, ben vlugger met een zoen. ’t Gebeurt niet alle dagen, dat ik zo vrolijk ben, o nee. Dan moet ik blijven klagen, Lijdt aan PHPD, van hier tot aan de zee. De vrolijkheid zit er dan onder, een laagje ijs bedekt hem dan. Maar vaak gebeurt het wonder……

Mijn printer ratelt. Gooit snel papier naar buiten. Alles wat ik schreef in zwarte letters. Dan zwijgt hij weer, deed alleen wat ik hem vroeg. Meer hoeft ook niet, het is voor mij genoeg. Zo heeft hij mijn gedachten vastgelegd. Alles wat ik in woorden heb gezegd. Het is eigenlijk heel bijzonder. We noemen het dan taal. Een verzameling klanken…

Kon ik ze maar even stoppen. Even laten zwijgen, even stil. Ze doen niet wat ik wil. Ze knijpen nooit een oogje toe. Doen niet wat ik verwacht. Ze zwijgen nooit, vooral des nachts. Een paar uur vraag ik maar om wat vergetelheid. Ze gunnen me niet die tijd. Ik vraag alleen een beetje moed, om iets te doen, wat moeilijk is, waar durf…

Er kwam een vogel gevlogen, zet zich neder op mijn voet. Hij had een briefje in zijn snavel, van mijn liefste een groet. Lieve vogel vlieg maar verder, neem een kus mee en een groet. Want ik kan niet met je meegaan, omdat ik hier blijven moet.…

Hij heeft een heel kort lontje en zijn tenen zijn te lang. Je hebt hem zomaar op de kast, daar zit hij hoog en droog, maar houdt zich aan een strohalm vast. Zij steekt haar neus steeds in de wind, al loopt dat dikwijls in de soep. Dan zit ze met de handen in het haar, waarbij ze zelf haar boontjes dopt. En schrobt dan maar haar eigen stoep…

Voor ik 't vergeet, wil ik je zeggen, dat ik van je hou... jouw ogen en je stem en je gebaren. Wat er van jou maar te herinneren is... dat ik je mis. Voor ik 't vergeet wil ik je zeggen, dat ik je danken wil. Voor je liefde, je goedheid en je kracht en nog zoveel dingen meer wil ik je danken... keer op keer. Voordat de dagen komen, dat…

Ik overdenk mijn leven, het duurt nu al zo lang. Ik kom al mijn fouten tegen, toch zijn ze niet meer van belang. Omdat ik er steeds van heb geleerd, met steeds meer onderscheid mijn eigen domheid kan aanvaarden met een rustige zekerheid. Kijkend naar mijn kinderen zie ik dezelfde kwaal. Zij komen ook hun fouten tegen, net zo vaak en telkenmaal…

Denkend aan mijn dorp ruik ik de geuren van de hei. Zie weer het huisje waar mijn moeder woonde. Waar ik kind was, viooltjes plukkend in het gras. Hoe onbezorgd en blij ik was. Er was een oorlog aan de gang. Schreeuwende stemmen, die maar steeds ‘Heil, Heil,’ riepen. Mijn vader was er niet, hij werkte in dat vreemde land. Ik had nog geen…

De lepel met honing, kijkt mij angstig aan. “Waag het niet, mij in die hete thee te steken.” “Stop!” Ik doe het toch en zeg: “Ik blijf wel roeren, dan lost het zich vanzelf wel op.”…

Een vrouw van vier en tachtig heeft niet zo heel veel meer te wensen. Ze hecht zich niet aan nieuwe dingen. Ze heeft alles al gehad. Het mooist zijn nog herinneringen. Stil zit ze voor het raam, en kijkt naar buiten. Waar bloemen bloeien in het parkje, in allerhande kleuren, en waar vogels vrolijk fluiten. Ze put uit haar herinnering.…

Waar je een roos plant kan geen distel groeien. Maar als je een roos plant, plant je ook de doornen. Net zo stekelig en pijnlijk als een distel, zeer waarschijnlijk. Maar een roos is mooier, denk je bij jezelf. Dan maar wat hinder. Maar hoe zit het met de distel? Die heeft weer… een prachtige vlinder. Onze schepper vond het niet moeilijk…

Hetzelfde raam, waar eens jouw vader stond. Ik weet het allemaal nog goed. Bij het weggaan zwaaide hij naar ons. Precies zo jij nu doet. Je bent zo ziek mijn zoon, we vrezen voor je leven. Zo heel erg ziek, jouw arme hart wil het begeven. Zo dikwijls heb ik het gezegd: “O nee, niet nog een keer.” Toch loop ik hier, en zwaai maar weer.…

Toen je stierf, dat was jij niet. Ik kon niet huilen. Je was zo vreemd, zo stil. Van een afstand, keek ik naar jou. Er was zo veel te doen, dat kon ik wel...toen. Na maanden vond ik jou pas weer. Je leefde weer in mijn gedachten. Ik hoorde weer jouw stem, in lange donkere nachten. Toen kwamen ook de tranen, een nieuwe wereld ging…

Van de week kwam ik de dood weer tegen. Hij genoot van alle tranen die er vloeiden. Ik tikte hem aan: “Heb je dan nooit genoeg? Mijn man , mijn zoon, zovele vrienden. Je rukt ze uit mijn leven.” Hij hief zijn vinger dreigend: “En jou haal ik ook wel op, maar dat duurt nog even.”…

Het leven haalt ons in. Wij hollen er achteraan. Vooral in het begin. We slokken het op, met werken, liefhebben en het gezin. Toch haalt het ons in, omdat het gaat zoals het wil. Ineens valt het stil, zegt het ‘stop.’ We kunnen niet meer mee, we raken achterop. Maar het leven gaat verder, ook wel zonder ons. We kijken het na De stemmen…

Ons leven heeft pas zin, als we een reden hebben om te leven. Tussen ja, of nee, daar tussen in, of het verlies zal zijn of gewin. De tijd leert ons dan in te zien, of het goed was of verkeerd misschien. Oud en grijs vervult het ons met weemoed, met levenswijsheid, kalm en goed. We zijn blij dat we leven, kennen de zin. Vullen hem graag…

Ik zoek zorgvuldig ieder woord, dat ik tot U spreek. Om Uw hart wat te verzachten, zodat ik het niet breek. Als met een milde balsem, wrijf ik het voorzichtig in. Zodat het zachter wordt. De kruk zit namelijk van binnen. U laat me er niet in. Zachtjes klop ik op het deurtje, totdat U open doet. U zegt misschien: “Wat kom je doen?” Voor…

Ik kreeg van een paar vrienden, een vogelbad cadeau. Nu komen alle mussen hier in bad. En dat verheugt me zo! Het water spat naar alle kanten. Het bad is duidelijk goedgekeurd. Ze kunnen maar met twee tegelijk, Maar wachten netjes op hun beurt. Ze weten niet wat ze voor mij doen. Vanuit mijn stoel zie ik het aan. Elke dag zit ik te wachten…

Ik voel jouw huid onder mijn handen en volg met mijn vinger op de foto, de vorm van jouw gezicht. Ik mis je zo! Nee, het valt niet licht. Ik ken toch jouw gedachten. Ja, lach me nu maar uit, ‘k Weet nog de woorden die je zei. Hoor nog jouw stemgeluid: “Ik kan niet altijd bij je blijven, begrijp dat toch een keer.” Ja, jij moest werken…

Je leeft je leven, als een voorstelling. Keurig in kostuum, betreed je het toneel. De eerste acte keurig opgedoft. Je spreekt en kiest je woorden. Gelukkig voor jou, heb je ze ingestudeerd. Je gebruikt je handen ter ondersteuning. Met gebaartjes, die je hebt afgekeken. Een aangeleerd maniertje, dat je tot iemand maakt.…

De zon spiegelt zich vrolijk in het water, met een zilveren glinstering. Het water rimpelt, als door en zachte hand bewogen, in de zoele zomerwind. De boot glijdt zachtjes over het water, de riempjes spattend nat. De lucht is vol met geuren... en aan de einder kleuren zich de bomen paarsig mat. Zo eeuwig door te varen, wat zou dat heerlijk…

Stil valt de avond om mij heen. Het daglicht taant nog om te gaan. De huizen aan de overkant tekenen zich, zodat ze zwart in de schemeravond staan. Net zoals ik nog weifel om naar bed te gaan. Iets doet mij daar voor het venster staan. Een onbestemd verlangen... naar iets dat voorbij is gegaan. Het verlangen zo dichtbij, alsof ik het zou…

Kijk naar mij, alsjeblieft. Alleen naar mij, mijn lief. Blijf bij mij, heel dichtbij, hou van mij, maak me blij. Neem mijn handen, zoals vroeger, leg jouw hand om mijn gezicht. Geef me het gevoel van “toen.” Zwevend met mijn ogen dicht. Het is slechts een illusie, alleen een oude foto, jouw portret. Door mijn nog zo groot verlangen, zijn…

Alleen... de dagen worden stil geen enkel geluid je zit weggezakt in je stoel en kijkt naar buiten. De mensen zijn bezig. Ze hebben zo'n haast. Alles moet vlug, gauw, gauw! Wie kijkt er naar jou. De radio doet hetzelfde, schreeuwerig en fel, met steeds die reclame ertussen. Misschien haalt iemand me wel. Steeds weer die hoop... maar…

De ochtend gloort, het duister van de nacht, schemert nog wat na. Stil is het nog, de dag komt op adem. Een moment van stille mijmering. Waterdruppels glinsteren nog op mijn venster. Maar de zon kleurt de schoongewassen wolken rood. De wind houdt nog zijn adem in. Opnieuw een nieuwe dag, hij stelt zich vrolijk aan mij voor. Verwijdert…