Alle inzendingen van Antjie Krog

een kind gaat weg. ik sta met lege handen. ten afscheid de vertrouwde blik voordat de zonnebril. handen tastend naar de veiligheidsriem. de uitgestorven straat. ik zwaai maar wat. het is of alle licht verbleekt. of alles vekilt. of ik diep vanbinnen van geen schuld wil weten. harde verwijten over en weer. na elk vertrek zin ik op woorden. om…

je drijft van me weg in de kleur die zo goed aan mij hecht ik herinner me hem vooral in mijn armen: nog altijd ben ik van hier ik hoor nergens anders als in die boot doordrenkt met blauw met mijn hart aan de mast wapperend zwart samen met jou of jij het zo ziet weet ik niet ik zou jouw omhulsel ook graag als het mijne willen erkennen…

ik wil een ander leven waarin ik onbevangen aanraak en me blijf inzetten ik heb genoeg van mijn tekortschietende handen mijn zwatelende brein en snedige tong wil ik niet meer ik ben moegeswitcht van: hoe blijf je jong naar hoe blijf je levendig van hoe blijf je levendig naar hoe heb je lief van hoe heb je lief naar…

ik behoor toe aan dit land het heeft mij gemaakt ik heb geen ander land dan dit land mateloos is mijn liefde voor het land gecompliceerd gehard en onomwonden ik geloof niet in wonderen maar de vreedzame bevrijding van mijn land was een wonder - onverhoeds en lichthoofdig blijft het me bij die weergaloosheid blijft me bij ik weet…

tussen jou en mij hoe verschrikkelijk hoe wanhopig hoe vernietigend breekt het tussen jou en mij zoveel verwonding in ruil voor waarheid zoveel verwoesting zo weinig is overgebleven om voor te overleven waar gaan we heen van hier? je stem slingert woedend langs de kil snerpende zweep van mijn verleden hoe lang duurt het? hoe lang…

hoe lang denken we het hier uit te houden? wij die gestrand zijn tegen dit rijke continent zonder ooit onloochenbaar in Afrika te landen wij in huizen in Amerikaans-koloniale stijl die wij omringen met parken en tuinen om aan de aanspraak van het landschap te ontsnappen die op kelims lopen, in Nederlands dialect praten naar Duitse liederen luisteren…

het is alsof je blik steeds meer naar binnen gekeerd raakt je voorhoofd steeds donkerder wordt je wangen steeds strakker je mond steeds afstandelijker dan enig iets wat ooit van mij was je lichaam zo doorzichtig alsof mijn hand zo door je heen kan als ik probeer tegen te houden dat je verdwijnt je bent onder ons maar hebt het contact verbroken…

nadat haar man begraven was liet overgrootmoeder Betjie van Middenspruit hem opgraven en trok hem een ander zondags pak aan ‘ineens begrijp ik het’ zegt mijn moeder ‘ik zou niets liever willen dan daar bij die hoop grond te gaan graven net zolang totdat ik bij je vader ben tot bij waar hij is en hem aan zijn schouders optil die onontkoombare…

vlak bij de Meir loop ik Veerle tegen het lijf bruin haar scheve baret laarzen jas hoe gaat het? ze vertrekt haar mondhoek even maar alsof het er niet toe doet haalt haar schouders op en knikt we groeten en lopen ieder een andere kant op ik kijk nog eens om maar ze is al verdwenen gewoon tussen de anderen als de anderen en niemand…

het gevonden fossiel geeft niet weer hoe mijn blauwe ogen langs de jouwe heen kijken hoe jouw zwarte ogen mijn ogen ontwijken hoe mijn witte bovenarm niet zomaar naast jouw zwarte bovenarm rust hoe vreemd mijn steile haar naast jouw kroeskop slaapt het fossiel geeft wel tot in de fijnste wervels weer hoe de kust verblindend blijft roepen naar…

voor niemand hoef ik me nog druk te maken aan niemand hoef ik nog verantwoording af te leggen of vergeving te vragen niemands uitzichtloze positie hoef ik nog ter discussie te stellen in niemands leven hoef ik mij nog te verplaatsen. de eerste voorboden van de dood maken hun opwachting en het lichaam glijdt als zand tussen de vingers door…

voor Mads in het licht van het geweldig eeuwige vuur van de tijd, in de loop der gebeurtenissen is het van geen enkel belang dat jouw hieltje gisteravond in de palm van mijn hand lag - kiezelglad en spiegelkoel. de vorm van de wreef etste zich in mijn hand toen ik jou hielp spelenderwijs over de muur te ontsnappen - uit mijn opwaarts…

ik wilde een ark in mijn armen scheppen waarin je voortdurend gaaf kon zijn waarin breuklijnen konden verzachten tot de fluwelen ongereptheid van een olijftak waarin we je ogen weer inktglad konden strijken je bedremmelde beentje in glans konden laten overtreffen waarin we je huilbuien en woedeaanvallen voor altijd konden afwenden. uit het…

het is waar dat het landschap zonder mij zal voortbestaan dat de bomen die voor mij de aarde vormen de vlak- ten beminnen die mij bijeenvegen in vaandels los- lippig licht dat het water het dichtsbijzijnde geluid van aanraking weer- spiegelt dat de maan achterover stort in een struikgewas van pasgeboren sterren het is waar dat het zal doorgaan…

als ik jou ruik wordt mijn adem harig krijgt mijn stem kippenvel je mond proeft naar pit voor je penetreert je borst een en al nicotine en honing je blozende bedonderde besneden penis vouwt reukloos langs je dijen weg in je koele scrotum mengt sperma zich met accuzuur de holte van je arm draait haar poes naar mij toe maar je ligt zo…

wij deze weg zijn ingeslagen, zijn de zwaluwen weergekeerd is de jasmijn diep uit haar slagaderen gaan geuren is de sneeuw op de top- pen gesmolten sinds wij deze weg zijn ingeslagen is een man geluidloos achterover getuimeld door de lucht die we in- ademen ach, het is alle lucht van de aarde over- weldigd door het iele ge- luid van…

Ik weet echt niet hoe ik het zeggen moet je verwinterde getrimde baard is misschien te nà, mij voor taal te dichtbij, te kiezelgrijs ik weet werkelijk niet hoe ik je ouder wordende lijf moet weergeven zonder de woorden 'verlies' of 'fataal'. Ik heb geen idee ik weet niet waarom het woord 'rimpels' zo banaal klinkt ik weet niet hoe ouder worden…

op een ochtend word je wakker midden in klank met vocaal en klinker en diftong als voelspriet met aarzelende zorg stem je de geringste beroering van licht en verlies in klank af onmiddellijk zie je jezelf geknield aan de hoorbaar kloppende wand van een woord – zoekend naar het precieze moment waarop een versregel volloopt in klank wanneer…