Alle inzendingen van Anton de Bruin

Pas als mijn voeten pijn doen mijn handen willen grijpen er een ijzige wind staat koude golven over mijn lichaam de zon op mijn voorhoofd brandt en ik doorweekt ben van de regen pas dan zal ik jouw in de ogen kunnen zien we zullen wandelen in dezelfde ruimte dezelfde hoogte breedte diepte Het sneeuwt als er sneeuw valt het regent…

Het diepe zoeken in de spiegel stel ik mijzelf de vraag in de ogen zoekend vind ik het antwoord als een complex probleem vat ik mijzelf samen in documenten in redenerende modellen wiskundige berekening als antwoord in kleinere begrijpelijke delen Ik verstuur mijn data en bewaar een kopie van het originele bestand Het diepe…

Kijk, hoe de tuinman worstelt met de grond zijn bloembed uitgedacht in rijen tulpen Kijk, hoe zijn bloemen in het gelid staan Hoe woest hij schoffelt tegen wilde bloemen die overal ontluiken Bloemen, veelkleurige weelderige verlangend naar water Het zijn wilde bloemen Zomaar uit de aarde Hoe bont, veelzijdig en uitzonderlijk…

Blijf maar eens wakker in de nacht een zomernacht vergeet de dag maar ruik je de geur van de jasmijn die zich opent alleen in de nacht en zo haar geur verspreidt? nu kun je dromen waken en val je samen met de nacht zo heel dicht bij de aarde drinkend van hetzelfde water als de nachtbloem druppel voor druppel wacht maar…

De vlucht van de vlinder uit het oog verloren de grijze lucht wordt steeds grijzer steeds witter Eens was het vier uur in de middag een zomer in een zeer blauwe lucht en vlinders een vlucht vol vleugelkleuren O kinderen der onwetendheid het is langzaam heel langzaam wit geworden enkel nog afwezigheid vol tranen…

Zullen we een jaar lang dromen over sneeuw, bloesems, schaduwen in de zomer en vallende bladeren in de herfst? Want een boom weet niet hoe laat het is Tijdloos waaien de takken in de wind Aan de stoeprand is het zaterdag Maandag begint bij de voordeur Aan het eind van de straat is het al overmorgen Achter de horizon is het kwart over…

Ik heb zoveel asfalt gezien Zoveel wegen Zoveel snelheid Zoveel ondoordringbare stenen Ik heb met zachte handen in de verbeelding het landschap uitgedacht Alles was vloeibaar Meerduidig Alleen maar stroming van een rivier naar zee Kijk hoe de kleuren zich vermengen met lucht en water Hoe de horizon verdwijnt Niets is hetzelfde…

De rivier is nooit dezelfde zoals mijn voeten en mijn handen Steeds weer ander woorden Woorden die stromen over mijn lippen van de dag naar de nacht Als iets verdwijnt dan is het geweest zoals het laatste licht als de dag is weggeslopen En dan over geluk gesproken als het leed al is geschied Ik zou moeten huilen van het lachen…

Zal ik nog één keer schrijven over de dag die bijna voorbij is? Zal ik schrijven over de wind en de meeuwen? Over het blauw van de lucht en de wolken? Zal ik nog één keer schrijven hoe onze stemmen weerklonken? Hoe wij onze namen schreven vlak bij de zee toen de zon ging dalen?…

Het zijn de bladeren in de wind en de geur van bloemen Het is het eerste ochtendlicht en een zachte regen in het gras Het zijn de wolken, een langzame schaduw en het tikken van leeg horloge Het is de glimlach als ‘s avond weer de zon gaat dalen…

Eens op een dag zal ik een nieuw landschap voor je weven met een vruchtbare schone grond met weidevogel en insecten Rivieren zullen door mijn handen gaan Wij zullen lopen lachend over een grasveld met duizenden bloemen Ik die opzoek ben naar de witte vlinder uit mijn jeugd in een landschap van containers en tegen muren staar…

Er is niets aangenamer dan onder de bomen te zijn in de schaduw beschut tegen het felle licht van de zon Daar zijn wij ongezien en onbespied in het halfdonker in een schemering waar alles ineen vloeit zich samenvoegt waar harde contouren verdwijnen lieflijk en zacht een nieuw zintuig zich opent waar geheimen worden bewaard…

Geef mij de regen een zomerregen waar ik nat kan worden liggend in het gras Laat mij wachten op de regen van de ochtend tot de avond Ik zal wachten als de bladeren van bloemen waarin ik de samenhang kan zijn met alles een ontkiemen een belofte voor de volgende dag Dan zal ik drinken van het water Dan zal ik dichter bij de aarde…

Om naakt te zijn keer ik terug naar het gras naar de grond om alleen te zijn met de aarde Hier sta ik dan slechts in water en lucht in de ijskoude wind in de hitte van de zon in een zandstorm en in de striemende regen Waar vind ik een mens? Ik lach om de machtigen der aarde Ze blokkeren het zonlicht Ze maken slechtst schaduw…

Een oorlog is een huilend kind onder het puin van stukgeschoten steden Na het kabaal de stilte De wereld valt in spiegels uiteen Wat eens was is zwarte rook Waarom het ging blijft onbegrepen…

Vandaag was het een heldere dag Een dag die zomaar begon Een dag met een opgaande zon Een dag met pikzwarte rook Een dag met een hels kabaal Een dag waar het gras rood kleurt Een dag die zijn onschuld verloor Een dag die in brand staat Een dag van helse pijn Een dag die zijn onschuld verloor…

Laten we er zijn als er sneeuw ligt Laten we er zijn bij de eerste lentedag de eerste bloem het vroege ochtendlicht Laten we onder de bomen gaan liggen Laten we er zijn op een zomeravond aan zee Laten we gekleurde bladeren zien vallen Laten we in de wind gaan staan en in de regen Alles stroomt Alles uit de tijd gelicht en vol betekenis…

De politiek verhardt maar binnenkort worden er zachtere koekjes gebakken Om het allemaal te beëindigen branden we onze eenzaamheid af Zonder vlammen Onder gezellige schemerlampen heerst woede Ondertussen is er veel vertier Alles wordt heldere overwogen Het blijft voorlopig verborgen onder de schedels Niemand begrijpt wat er gezegd…

Ik verlang naar een zee zonder horizon Waar de lucht overgaat in water Ik verlang naar de kleur van de ochtendzon Naar het rood van de avond Ik wil zoekraken in de golven Ik wil alle woorden verliezen Ik wil schepen tot zinken brengen Hun lading in rook doen opgaan Er is een teveel Aan alles Ik wil niets meer dan water van de grote…

Het is weer herfst de goudgele weg waarin we terugvallen naar de aarde naar de geur van de grond naar het uitdovende licht wachtend met een hart vol bloesem, een zaad gelijk een lentedag Terug naar de heuvels waar het groen is en bloemen…

als rode wijn boven de aarde uit gloeit de zon daar branden de wolken in nevel en licht drinkend uit de bron de wortels van de wijnstok nog voor de ondergang een glas vol zon dan wentelt de aarde zwaar en donker duisternis…

Het lied van de angst dat zwarte gaten slaat De explosie Een geluid dat snijdt door botten en vlees Vanuit de lucht? Op de grond? De mens als speelbal van de waanzin Een zwarte vogel stijgt op van aarde Getallen worden handen vol bloed…

Kom mij niet nader, want als een tere huid zijn mij bossen en rivieren. Ik ben kwetsbaar en van mijn kleding ontdaan. Onbeschermd achtergelaten door mensen en goden. Ik ben dof geworden, zonder glans, een open wond. Raak mij niet aan. Mijn zwakte is mijn verborgen kracht. Verschroeiend is mijn hitte. Je bent niet bestand tegen mijn…

Wat is er beter om vlak bij het vuur, bij de ijzeren bron de aarde te zijn, ondergedompeld in water, om te verdwijnen in de nacht van de sterren? Hoor de roep van de meeuw in de rode lucht van de zon. Voel hoe de aarde wentelt. Het is tijd om de zee in te gaan.…

Toen de zon onderging heb ik mijn woorden voor je neergelegd langs het smalle pad in het eenzame donker in het koude licht van de maan onvindbaar onleesbaar. Kijk hoe in het vroege ochtendlicht de jasmijnboom bloeit Ruik de de geur van opkomende bloemen…

Geef mij het lichaam met de kleur van de zee dat in wind staat waarin vogels nesten bouwen waarvan de voeten groen zijn dat slaapt in het oog van de wereld Geef mij het kwetsbare het lichaam uit de schelp dat alle gevaren van de wereld weet en toch zijn plek vindt Geef mij het lichaam nat van regen dat schaduw zoekt en wachten kan…

Als de wolken hun tranen laten vallen in het gras. huilen de bloemen mee, van geluk. Dan trillen de bladeren van dankbaarheid Je zou mee moeten doen . Voel hoe je lichaam nat wordt als je deelneemt aan het landschap in de regen…

als je jong bent moet je toch bij de ander lichamelijk aanwezig zijn praten lachen weten dat er veel toekomst ruimte is een horizon die steeds wijkt en wenkt naar je verlangens dat er grond is waarop je je stappen zet mag je ook de bloem zijn veel kleurig als bladeren in de wind als je jong bent…

Teruggebracht als populatie Tot celdeling in de relatie van dier tot dier Gestuit in het plezier om mens te zijn zijn we niet meer dan uitbraak Wereldwijd In het koude universum zijn we verdacht Worden we opnieuw in kaart gebracht Alles wat ons toebehoort wordt twijfelachtig is verstoord Misschien hebben wij ontdekt hoe de aarde…

Toen waren wij samen in de nacht waren wij onze handen en voeten onze ogen tedere lippen één adem één ritme uitgestrekt in het hoge gras boven wolken uit zonken we in de diepte van de zee de tijd vooruit gevlogen hebben we gelachen waren we dronken van de aarde waren we dronken van de wijn dag en nacht dansend zijn we moe geworden…