Alle inzendingen van Anton van Amerongen

Gordijnen toe te moe te weten dat ik bekeken zonder ogen zwerf in de geworpen blik, verdwaal in duister. Zien verteert mijn kracht; in slaap wens ik loom weg te dromen van hen die door me heen kijken en niets weten van mij. Zo begluur ik de nacht staren uren als seconden denk ik mij eindelijk vrij om jou te kunnen vinden, liefste vrouw…

Daar lig je dan zo dood te zijn dat ik blind ben voor wie je was. Dat is verdriet dat is woede dat is ontzetting dat is afscheid. De hemel is grijs ontkent het licht waarmee je mij trots gedragen hebt. Nu ben je te zwaar lood in mijn armen een bodem van zink een ei van zwavel. Kon ik maar stromen in het bloed dat mij heeft…

Wat ik eindelijk heb verlaten is niet meer waard dan stof. As van een ziel verstuift de dwaas die me heeft bezeten. Wie ik ben is op slag verbrijzeld zonder dat ik het wist versleten. Een schaterlach van een demon galmt na in mijn laatste nacht. Licht bindt de omstandigheid waarmee ik nu word benaderd. Ik ben zonder gevaar verlaten van…

Ik heb niks met passie elkaar in lijven slaan het is me veel te klef te beklemmend te benauwend ik word er zo slap, zo slijmerig van. Nee, dan de schoonheid die de afstand schept de zeeën van ruimte de eonen aan tijd: daar groei ik van als een onmeetbaar verlangen naar lengte. Goethe zag het al inspiratie eist een ster een planeet…

Weldra zingen de engelen een triomflied vol vreugde springen vissen uit het water vormen hun vinnen vleugels en vliegen zij ijle hoogtes in. Weldra branden alle duivels een bitter vuur van woedende wrok duiken ze als vogels het water in zonder kieuwen om te zwemmen een stikkende nood verdrinkend. Weldra is de mens onthand zullen kattenklauwen…

Sneeuwwitte stilte stopt het slapende land toe winter droomt zich warm…

Ieder licht – hoe fragiel ook – heeft een motief, een beeld dat het nastreeft en met verve wil voegen tussen dingen die al diep geworteld zijn. De mens – hoe ijverig ook – hoeft niets te doen dan te zien te ontvangen en open te staan voor de elementen die kiemen en gedreven willen groeien. Bouwen aan het bestaan verbinden wat divergeert…

Katten krabben het tapijt aan flarden zoals de tijd weefsels van organen slijt. De aarde tolt en lijdt onder concurrentie en nijd wat heet verstandig beleid. Tweeduizendenzes jaren krijt op het bord van de vlijt hebben geen duister bevrijd. Beminnen rest als respijt nieuw leven kunnen we kwijt door heftige liefde, geheid!…

De aarde is een stromenland van zwartblauwe dromen die in bochten meanderen zonder vervulling dralen. Niets heeft een bestemming alles leeft in verbeelding en in de wirwar van wegen verdwalen alle richtingen. Miljarden jaren stapelen op in het zonlicht dat nu straalt en de oliepan doet spetteren bollen bakt met rozijnen. Aan het eind…

De straten glunderen een gitzwarte glans. Kittige regendruppels druilen van blijdschap. Fietsbanden slurpen waterboogjes op, ijlend smelt snelheid het asfalt om tot glas. Motten en muggen liggen ondergronds te ziften in het graf van onbegonnen lente. De buren recyclen de kerstdagen aan gort volgens de formule all I want this Xmas…

Telkens als ik de nacht in vlieg overwin ik de zwaartekracht de donkere gedachten die mijn leven naar beneden trekken. Ik bezit een innerlijke kracht waarvan ik zelf geen weet heb een gedrevenheid zonder vragen die alle twijfel wegneemt. Ieder wezen is uniek in het leven dat het waagt geen verstand kan doorgronden hoe groot die overwinning…

Kaarsen zijn vette kazen met een lont als levenslijn ze branden net zo lekker als ze op de tong smelten. Soms zit er knoflook in dan gaat het knetteren. Ook zien we zwarte peper die de pit doet niesen. Beide worden verslonden als hete bliksems op de kleine schaal met toast en stokbrood. Nog een droge wijn erbij om te blussen en de…

1. Ik droom licht de nacht dikt de duisternis in. Ik dwaal en zie de sterren scherp aan het uitspansel. De dood ligt er in ijsblauwe ruimte uitgesteld te zijn. De laatste jaren zijn als eonen eeuwig nu geweest. 2. Alles heeft geleefd alles is geweest en niets is vergeten. Eens zal zijn bewezen dat wat nog komt altijd al…

De avond is een ander mens vol ideeën voor een beter leven hij is besloten en kan vergeven tegemoetkomen aan ieders wens. Hij loopt gesmeerd door alcohol maar is niet gretig of brutaal. Zijn toon is zuiver amicaal en hij valt niet uit zijn rol. De avond kan alles aan wat 's ochtends zo knelde 's middags zeer ontstelde en 's nachts…

liever dan dichten wil ik openen woorden sluizen naar zee golven versterken deiningen laten branden ontdekkingen doen zinnen verzetten uitdijen wat leeft direct van de lever het hart laten spreken in verzen ademen penetreren spannen wat spieren willen moed ontbolsteren ontkiemen groeien liefde ontketenen zonder limiet liever…

Je vlees is niet te splijten hoezeer ik dat ook tracht. Je likt mij tot het uiterste breekt de lijm die ik lak. Ik kan me niet bewegen in de ruimte die je strekt moet me overgeven aan wat jij voor mij bedenkt. Je oog rust op mijn nek als een te winnen trofee ik geef je mijn wijde hals als een offer dat je stilt. Maar alle ketens breken…

Je liegt om mij te sparen voor een paarse woede die door je aderen stormt culmineert in pralende trots die je tot keizerin zalft van je zo lustvolle lijf dat voorbijgaat aan mij. Je liegt dat ik blauw zie van de rookgordijnen die je optrekt voor mij maar ik kijk er doorheen zie de kern van je verraad en ontwijk voortaan je blik die mij…

Het erbarmen smeekt de wereld nu ten einde. Als alles anders zal zijn blijft weer dezelfde hoop. Jezus wil nog wel roepen maar God is al verdronken in een kil wiel bij Leerdam vlakbij mijn vaders dood. Ik heb altijd het gevoel dat ik toeschouwer ben niet redden kan uit angst hier zelf te zullen sterven.…

Ik schrijf mijn vingers blauw de kilometers die ik verdwijn als dood afleg op reis naar jou. Zeeuwse eilanden heb ik gedroomd Terneuzen grijs zien worden Dow Chemical tot aan de horizon. Je kwam naar mij toe en samen zoenden we november door bossen die van kleur verschoten. Als een ridder staalde ik mezelf gepantserde vleugels bad ik…

Ik strooi woorden als stuifmeel zoek bloemen van verbeelding koester de te kiemen pitten in de bodem van mijn geest. Gerijpt door de herfstzon breek ik mijn gelooide bast werp ik zaden ver van mij voorbij mijn rangeerterrein. Het zal toch één keer lukken vruchtbare grond te treffen en mijn kind te dichten als de zachte lenteregen valt…

Elke dag opnieuw herbeleef ik de angst die ik toen voelde de kwelling overgeleverd te zijn aan de grillen van anderen die over mij beschikken slechts vlees te zijn voor tomeloze lust die nooddruftig woekert en mij verplettert iedere onschuld uitgomt me een wrede wereld duwt door mijn gebroken strot dat ik overleef strekt me niet…

In bed zijn we garnalen met grote vissenogen die we in onschuld krabben met handen als kreeften. In slaap zwemmen we van zeeën naar oceanen we klimmen in rivieren lopen dood in bergmeren. In de nacht zijn we vloeibaar borrelen onze gassen vrijuit loopt er lava uit onze neuzen en slikken we slijm tot moes. De maan is het ventiel van…

Aan de vooravond van mijn ontdekking roepen vlammen beelden op zoals het haardvuur van Kekulé u weet wel, van de benzeenring. Serendipiditeit of zoiets lijkt bijna op seniliteit maar dan verbonden met 't serene of de verlokking van de sirene. Mijn broer is reeds dood maar hij geloofde in woorden; in iedere letter zag hij God. De geestelijke…

In de nacht zwijgen alle mensen als brood dat ligt te schimmelen onder donsdekbedden. Kruimels die kietelen – zij een saucijzenbroodje hij een croissant – zullen ze elkaar ooit vinden? Ik denk van wel want in de bakkerij van het leven bladert deeg de boeken gist altijd het bloed rijst lust de pan uit poedert meel als sneeuw spat…

Misschien dat ik ooit nog in een ander lijf verdwijn in vreemd ding verschijn dan ben ik immers gered toch? Wat is er meer dan toen en nu in weergeven doen ja bij de belofte waken van alles wat te maken? Wat is er meer dan ooit meer dan nu aan tijd strooit het leven volmonds te smaken en de loze dood te wraken? Misschien dat ik ooit…

De chaos in mijn hoofd dooft niet meer uit en is een last; de wanhoop die mij verhit bezit mij en bijt zich dieper vast. Ik licht op in de nacht zacht als een kaars die kalm en zoet druipt in hete tranen, vanen van troost in haar walm. Blauw is het vaan dat me groet moed geeft in de strijd; zuiver wil ik betonen de dank, flank van liefde…

De avond tilt het licht omhoog naar ijle sferen. De nacht stilt het duister zwijgzaam in oude uren. De ochtend daalt het zicht zonder genade de zon. De middag staalt schaduwen in loden loomheid rust.…

Aan de zee ligt een horizon die ik aanvaard en devoot in bittere uren verbeeld bid als doel van mijn streven. Te sterven in wat was wat was als geweest en nooit meer gewordt is alleen aan de overgave is alleen aan een licht dat dooft in dronkenschap. Aan land spoelt geen ding dat verder draagt dan de golf van nu: een morsdode kwal…

Ik val op jou als een roos die zich hecht aan de zon. Zonder je licht blijf ik duister bid ik de dood voorbij aan mij voel ik me geknot in uitbundig lijden steken de doornen sterk in mijn vlees. In je weerschijn veer ik echter op keer ik terug in volle bloei vlechten onze lijven een rozenkrans slaan we het kruis dat ons bestuift…

Ik wandel me daas op jouw kompas wild in richting je grillen volgend. Grenzen stel je buiten samenspel, je pint me vast op je wenskaart. Ben ik je doel mis je het middel. Ben ik je middel mis je het doel. Ik lig in spagaat je stoot me aan je trekt me af smijt met verwijt. Je hakt mij fijn in hapklare moten. Ik kauw me ziek…