Netgedichten

netgedicht (nr. 13.550):

Tantaliserend

Je vlees is niet te splijten
hoezeer ik dat ook tracht.
Je likt mij tot het uiterste
breekt de lijm die ik lak.

Ik kan me niet bewegen
in de ruimte die je strekt
moet me overgeven aan
wat jij voor mij bedenkt.

Je oog rust op mijn nek
als een te winnen trofee
ik geef je mijn wijde hals
als een offer dat je stilt.

Maar alle ketens breken zich
op de rotsen in de branding
van de oceanen aan lust
die zich werpen op je zij.

Pak me beet en verscheur
de vliezen van mijn baar
maak me kind en schreeuw
de eerste adem die ik leef.