Alle inzendingen van Anton van Duinkerken

Eenzaamheids achterdocht, gevoed door waan, Kweekt groter kwaad dan roekeloos vergeten Van wetten, waardoor veiligen zich weten Behoed tegen een snel en stout vergaan. Wie zonder schaamte geile lust belijden, Maken zich schuldig, maar zij weten toch De grootste zondigheid van 't kwaad te mijden. Alleen wie, braafheid huichelend, bedrog…

Ruiter en paard zijn voorbij. De hoefslag dreunt in mijn oor. De hoefslag herinnert mij Aan al wat ik was en verloor. Nu welhaast onhoorbaar vergaat In de stervende dag het geluid. Wat is van mijn vroegere staat Mijn eigen, mij blijvende buit? Bestaat er alleen voor de geest Een samenhang? Of is dit schijn? Is iemand wel één uur geweest…

Aan Ir. A. Mussert, die zich in zijn propagandablad van vrijdag 6 december 1935 veroorloofde te schrijven over ‘den zich katholiek noemenden Van Duinkerken’ Jawel, mijnheer ik noem mij katholiek, en twintig eeuwen kunnen ’t woord verklaren aan u en aan uw opgewonden kliek, die blij mag zijn met twintig volle jaren, als ónze God u toestaat te…

Tussen de zerken, lezend het verleden Van deze kleine stad, waaruit ik kwam, Waarheen ik telkens wederkeer, vernam Ik achter mij stil wandelende schreden. Verwonderd zag ik om. Even beneden Het kruis in 't midden draagt een vrouw een vlam. Dit stenen beeld, vlak naast een treurwilgstam, Stond of 't gereed was, op mij toe te treden. Geen…

Een klerk herkent men aan zijn hand, Een koning aan zijn beeldenaar, Een vingerafdruk wijst, wat kant Men zoeken moet naar stokebrand, Bankrover, dief of moordenaar. Doch wie de dichter kennen wil Moet raden wat verborgen pijn Hem zo geduldig en zo stil Doet buigen voor de vreemde gril Der woorden, die zijn dienaars zijn, Geen rijmkracht…

Wij zagen op het smalle wandelpad Hoe 's morgens rond uw huis de bomen waren Aaneengeschaard als wilden zij bewaren In stilte's koelte een heimelijke schat, Tot op het eerste kraaien van de hanen De wind zacht heensloop uit zijn nacht-asyl: Een zwerver langs de weg, en wie 't beviel Zich over 't land een eigen weg te banen. 't…