Alle inzendingen van Anton

Vliegen is voor mij geen vlucht maar het doel van mijn bestemming. In de lucht ben ik zonder remming en slaak ik nooit een wanhoopszucht. In cadans deinen mijn vleugels, de dwarrelwinden zijn mijn element. De turbulentiestromen zijn mij bekend, de thermiek trek ik aan teugels. Vrijheid is mijn noodzakelijk lot, ik baad niet in modderpoelen…

Afscheid is niet het gemis dat je elkaar niet meer zult zien want zien doe je ook blind in het oproepen van beelden, en gedenken doe je alleen als je niemand te dulden hebt. Afscheid nemen is het besef dat je elkaar niet meer zult voelen in het vlechten van elkaars huiden, de handen die handen maken en het verzet doen wijken, onze lijven…

Er ligt een kater op mijn lever, het is dat men mij een mens noemt, anders was ik toch meer een bever die tot verdrinkingsdood is gedoemd. Elke dag tril ik van het delier, rusteloos malen mijn gedachten maar het interesseert niemand een zier want er valt niks van te verwachten. Mijn zeer hoofd is een pijnfontein van knallende champagnekurken…

De tijd voedt mijn wonden eerder dan dat hij ze heelt. Helen doet hij alleen de gezonden, de mensen die goed zijn bedeeld. Ben je eenmaal diep geschonden, heeft iemand je opengebroken, zonder dat je wilde vastgebonden en je in het huiverend hart gestoken: dan is elke dag weer een titanenstrijd, een gevecht om dood en leven; niemand die…

De zon bibberbeeft een tanend zomers slijten. Lichtkralen druppelen heetgesponnen tinteldraden en straalstrepen zweven dansend een schimmenzee. Ik span een spier van vlijt en schil mijn huid in vellen, golven van eb en vloed. Stulpend breken mijn vingers brutaal de wereld in en wijs ik lust en zin de weg van sterk verlangen. Het verborgene…

het lood van wolken ligt peilloos opgetast in noeste kolen kou de winden wakkeren de waterwoede aan van blauwe hemelzeeën woekerregen daalt in zaaischermen neer op het lijdzame land als bronchiën van longen twijgen tere takken in ijle hoogtes lucht boomstammen beademen als pijpen de slijmklei van de vetgelaagde grond schaamteloos…

Je weent de liefde los en je verdriet ademt hoop op wedergeboorte. Je tranen tranen tranen een waterval van overgave; je gutsend offer smelt de stenen van mijn wrok. Je bloedend bloeien ontluikt herfstgeuren van vast vertrouwen dat niet wijken zal voor snijdende kou; en koesterend kalm breek je de doornen van mijn verweer. Je neemt…

In mijn dromen priemen prikacties van verleden tijd; tastbare tintelingen vertalen herinneringen sprankelend als bronwater. In de grotten van mijn lijf weerklinken geluiden van verzwegen leven en wervelbeelden puilen mijn ogen uit. Nuchter spant het licht de kleurbogen van druppels dauw en klaart de stilte een tranend bezinnen.…

De tijd is zwart, een steen die koud in de tuin ligt te rotten tussen bladval, botte takken en naaktslakken die niet meer sporen. Waar ik sta wordt niet meer gebouwd en waar ik loop worden geen wegen aangelegd. Bestemmingen gaan al eeuwen aan mij voorbij en zo ik al vertrek, dan zonder reisdoel. O nee, het heden is niet aan mij…

Ik regeer als een vorst over al het nachtelijk gespuis, over vele konijnen en talloze soorten muis die wroeten en woelen tussen gras en angstig schuilen in struikgewas. Dit alles is echter vergeefs en overbodig, al dat geritsel en gerutsel is onnodig. Schrikwekwiekend zwaai ik met mijn vlerken en verricht ik mijn koene roofdierwerken. Als…

Al wat ik aan liefde ontvang - het is niet gering -, ontglipt me snel, ik ben te bang, ik blijf zonder beding. Dat ik leef heeft geen belang. Het is alsof ik verdring, te bang ben om vast te houden. Ik ben geen mens maar ding, en toch te schuchter om op te bouwen, om mee te sluiten in een ring. Ik heb geen grip op het bestaan, het glipt…

De zon belichtte vandaag de schreden die ik wandelde toen jij er nog was. Ik beleefde het dolgraag de trots die in me welde ja, we liepen gelijk in pas. Waardoor ik ben gebroken: een overmoed die is opgestoken, wond werd weer die oude kras. Een splijting die me verwrong me vervreemdde en verdrong de man die ik feitelijk was.…

In het bos zijn de bomen oudkalend grijs van blad. Ze staan te staan en dromen droef van dood, stil en nat. Ik adem de kille lucht in teugen en schoon mijn brosse longen. Het zal me niet meer heugen wat de zomer heeft bezongen. Verlammend was mij het aaien van zoele tocht op hondse dagen. De hitte deed mij somber laaien van onlust en…

De dralende hitte dijt me uit in het matras van vergeefse slaap. Mijn vingers liggen meters verder te tintelen in een vergeten droom. Gevleugeld toetst de hemel een palet bonte kleuren en tonen de druppels gedwee hun korte dauw. De zon ademt de nacht uit in een weids gebaar van licht. Wat niet opveert is gestrikt in de netten van de…

Terwijl ik me vorm tot leven en armen sla in de warmte die me koestert en omringt, voel ik de last van de leegte het drieste stulpen in het niets van het bulkende bloed dat bloeit, gutst, geeft en overstromend, stof inbedt, verteert wat aan leed was maar geen weg weet met zin. Het verlangen naar jou kan zonder grenzen verder, er is geen…

Dwalend tussen muren kniehoog door oeroude straten overal geurende kruiden: aan mijn voeten afhellend naar het strand de stad. Boven mij éven de wind door de pijnbomen een hagedis ritselt het is stil en heet. Kijkend over de zee - onbeschrijflijk is het licht - weet ik van hier voeren drie Schepen naar Ilios.…

Een lied altijd in bomen bewogen zal je gedenken. Leef ongebroken: in de wind weet ik je adem. Regen zal in trage tranen om je schreien. Vaarwel.…

Kom zoete dood kom - schenk mij de genade die ik nooit in dit leven kan vergaren: terug te keren in de schoot van de miljoenen jaren.…

Negen steden groeiden hier boven elkaar. Negen steden: de zesde was Troje. Nu - een heuvel boven de vlakte. Ooit - binnen muren gaaf als huid de Stad. De machtige wachter. Fort langs de Bosporus: de weg naar de Zwarte Zee. Als bittere distels stonden hier de speren. Het landschap zegt men is niet veel veranderd. De Skamander doorsnijdt…

Xantippe - Alkibìades dat mooi brutaal stuk vreten heeft mogelijk in de wijnkelder gezeten tel de amforen - kijk de zegels na als er iets aan mankeert zal hij het weten p.s. - ik ben nog even naar de Agora terug rond zes - dag - Sokrates…

Zandloper Stemmen zijn in de schemering verstomd, de handen die hem keerden zijn vergeten: woestijnen tijd in zandkorrels gemeten. Het uurglas in zijn onaantastbaar weten mat fluisterend hun laatste maten rond. Scheepsrol Athene - Menestheus met vijftig Galeien…

Tot op hun fundament diep in de grond kraken mijn binten van de krachten: ik maal de uren tot gedachten, de tijdstorm jaagt mijn wieken rond. En als het waaien luwt sta ik te wachten of ik het knappen van de houtworm hoor, die eenmaal - naar ik zeker weet - de hardste balken tot de kern doorvreet. Liever gebroken door de storm dan in een…