Alle inzendingen van Astrid

Zij spiegelt zich in een meer van verstilde tranen voor de allerlaatste keer en de echo van een oud verdriet weerklinkt in haar verloren lied daar danst zij... over het water haast zonder gewicht van vroeger naar later en van het donker naar het licht...…

drop deze hollandse kaasmeid bij de bollen verslindende dagjestoerist dump dit hollands welvaren op klompen in de gare bus kleefklinkers met brandende handjes je bént moeders trots en dat zul je blijven ook, jij, kind met je kanten kapoets, geappliceerde bumper hoe ostentatief je je keurig gekapt koppie nu ook van haar afdraait omdat…

het ijs smolt niet voor het vuur van mijn verdriet dus voetje voor voetje, breekbaar als glas laat ik achter mij, wat vroeger was mijn verdriet en pijn slechts een vage rimpeling in het troebele water van de zee waarin ik vroeger zwom maar niet verdronk... mijn oude ik kijkt naar mij aan de andere kant van de spiegel ik ben vrij... maar…

een kind doet haar eigen zin en springt de morgen in plukt woorden, als bloemen en vlecht ze ineen gekleurde kralen aan een gouden koord waarmee ze dansend zinnen vormt woord.. voor woord..voor woord de bomen fluisteren de wereld zo licht als vanzelf ontstaat een nieuw gedicht op weg naar de volwassenheid is langzaamaan die schat aan…

soms dacht ik dat ik wel gelukkig was in mijn huis gebouwd op dromen van glas omdat de zon zo mooi naar binnen scheen toch voelde ik mij daar ook vaak alleen maar nu ineens heel onverwacht wordt de dag een vriend van de nacht staat de angst weer voor de deur en veranderd alles van kleur wat zou ik moeten beginnen? ook al laat ik niemand…

een rode maan verlicht de nacht en sterren, als tranen houden de wacht stille glinsteringen aan de lucht de zon neemt haar plaats in met een zucht want een plek om te stralen is hier niet zelfs de wolken zijn gekleurd door verdriet in dit heelal van verloren dromen sluit ik mijn ogen maar kan niet ontkomen de gewichtsloosheid van mijn bestan…

vanuit de toekomst droomt een ver verleden zich langzaam naar mij toe terug van weggeweest na een lang vergeten feest waar het dromen zag breken alsof het niets was op zoek naar het heden valt het zomaar uit de lucht in mijn schoot met een zucht naar liefde en ik wou dat ik het leven kon omarmen om het bevroren verdriet te verwarmen…

Weer laat de nacht een zandloper vol gedachten stromen een reis door de tijd die te langzaam wegtikt minuten dromen zich een eeuwigheid en het donker raakt de tel kwijt in het zwarte niets dat anderen laat slapen maar mij genadeloos wakker houdt tot de ochtend de zon op laat gaan als een zachte deken over het bestaan van licht…

één issue per tissue mijn meester verstopt zich postbode doe je ronde: is mijn liefde bij u wel veilig hij kwam me weer verrassen die hofleverancier laarzen aan in bed, dát werk, mijn koninginnetje slaap je wel goed, fluisterde hij (hij die niet van cliché's hield!) op zo'n betraand bruggetje is het goed kusjes plaatsen denk lammetje…

Ik knijp mezelf Elke dag weer, Het lijkt wel een droom Maar dat is het niet meer. Maar liefst twee wonderen En dat in één keer, Verwondering, dankbaarheid, Elke dag weer. Met vijven genieten Dag uit en dag in, Mijn weelde, mijn rijkdom, Een prachtig gezin!…

Niet identiek, Beide uniek, Zo bijzonder, Ontroerd, Zie ik een dubbel wonder……

Door een enkel woord Van je zekerheid beroofd. Je kan er niet omheen, Alsof het hamert in je hoofd. Een enkel woord Kan je feilloos raken En is zonder weerwoord In staat je af te maken. Zand erover, Vergeten en vergeven, Geen aandacht aan besteden, Gewoon verder met je leven. Maar wat als dat ene woord, Misschien niet zo bedoeld,…

Ooit zei jij tegen mij, Dat komt later nog wel een keer, Dat kon ik niet geloven, Mijn hart deed toen zo zeer. Naast geluk om dit grote wonder, Ook verdriet in mij; Juist jou kan ik het niet vertellen, Jij bent er niet meer bij. Misschien kan je ons wel zien Vanuit het sterren-rijk. Dan wil ik zo graag zeggen, Pap… je had gelijk!!!…

Ga ik links of ga ik rechts, Waarheen volg ik mijn pad, Ik kies en ben halfweg, En er gebeurt weer wat. Plannen lijkt zo simpel, Ideeën eens te meer, Keuzes kan ik maken, Dat doe ik keer op keer. Gelukkig leiden er, zoals men zegt, Vele wegen naar Rome, En welke weg ik ook moet gaan, Ik zal er zeker komen. 180 graden ga ik draaien…

Ik wil het schreeuwen van de daken, Tegen ieder die het horen wil, Maar mijn mond die zit vergrendeld, Angst weerhoudt me, maakt me stil. De ene minuut dolblij, De andere minuut stervensbang, Als angst en hoop strijden Duurt wachten soms zo lang……

Moet je jezelf gedragen Zoals een ander dat graag ziet, Altijd even lief en leuk, Jezelf ben je niet. Voor massa’s “vrienden en kennissen” Speel je elke dag je rol, Het kost je zoveel energie, Hoe houd je het toch vol. Mensen enthousiast omhelzen, Die je helemaal niet moet, Tegen een ander bekritiseerd, Leef je dan je leven goed? Geen…

Angst en hoop, wisselend in mijn hoofd, hoe vaak heb ik al niet, in wat niet was..geloofd. Hoop, terwijl je weet, dat het tij opeens kan keren, kans op een teleurstelling, waarvan je dan moet leren. Geloof in kansen, grijp ze als ze worden gegeven, zonder het nemen van risico’s, leef je zonder te leven. Liefde…

Ik zie de hoge golven vanaf de waterkant, snuif de zilte zeelucht op, en vlij me in het zand. Blik op oneindig, eindeloze zee, de wind met harde vlagen, neemt mijn gedachte mee. Minuten worden uren, van elke gedachte ontdaan, hoofd leeg gemaakt, ik kan er weer tegen aan...…

Mijn nek draagt mijn hoofd niet, armen die doen zeer, benen voelen als lood, mijn lichaam wil niet meer. Mijn geest vol plannen, ik kan toch nog wel iets, maar hoe dat ik ook stuur, mijn lichaam dat doet niets. Een contant gevecht, tussen lichaam en geest, moeten accepteren, dat enkel rust geneest....…

Je hoofd op het kussen, je ogen zijn dicht, ik kijk naar jou, en zie je gezicht. Wat jij zelfs slapende, nog met me doet, het is onvoorstelbaar, en doet me zo goed. Mijn hand raakt je wang, ik streel je zacht, ik fluister vier woorden, in de donkere nacht... Ik hou van je....!…

Geef me vertrouwen en geloof, in mijn zijn, in wat ik ben, geef me de kennis, maak me bewust, van alle mensen die ik ken. Zie ik mezelf als geen ander, of is het een ander die me anders ziet, zie ik mezelf in de spiegel, of ben ik mezelf niet. Zeg me wat je ziet, zowel goed als slecht, want hoe ik dan ook ben, het is zeker, ik ben echt…

Met de zekerheid, dat je het niet hoort, praat ik door, onverstoord. In de greep, van je verdriet, nauwelijks iets, wat je nog ziet. Ik begrijp je pijn, onmacht en verdriet, zonder pap...onmogelijk, dat lukt ook bijna niet. Machteloos zie ik toe, hoe jij in al je verdriet, de deur op slot doet, en niks of niemand ziet...…

Eentje links, eentje rechts, ‘n grote hand, ‘n kleine hand, ik mijmer en erken, De hoofdprijs heb ik al gewonnen, en ik besef hoe rijk ik ben.…

Een waterval emoties, gaan er dagelijks om in mij, Alles zien , alles voelend, zonder dat geen dag voorbij. Denken wat geen ander denkt, voelen wat geen ander voelt, Niet uitlegbaar, niet te vertellen, wat je eigenlijk bedoeld. Toch wil ik niet ruilen, met geen enkel ander mens, Want door die grote kracht in mij, leef ik zo intens...…

droge zolderlucht kleeft op haar huid als ze de jurk naar buiten haalt de voile naast haar schaduw op de grijze tegels slepend houdt er is geen hoofd, geen haar, geen steen nauwelijks ruikt ze bloemen nergens in de stad een klok die luidt enkel een zandloper wankelend wit nu uitgetelde dagen een te breed geworden taille op dronken benen…

Mijn vingers zweven , boven het toetsenbord, zoekend naar woorden, schiet ik te kort. Geen enkel woord, omschrijft mijn pijn, al wat er was, maar niet mocht zijn. Een lege buik, ik voel niks meer, enkel mijn hart, dat doet zo'n zeer...…

Angst, verdriet, onzekerheid spelen door mijn hoofd, bijna alles weghalend waarin ik heb geloofd. En toch weiger ik pertinent mijn hoop te doen vervagen, ik wil geloven in het geluk, en niets kan dat verjagen. Zolang als jij er bent, zolang als ik je voel, vecht ik met alles wat in me zit met enkel maar één doel....…

Als ik in tekst, uit zou kunnen drukken, wat ik voel, zou geen blad onbeschreven blijven. Als ik in gebaren, kon laten zien wat er is, zou geen enkele spier in mijn lichaam, in rust zijn. Als ik in woorden, kon vertellen, wat er door me heen gaat, zou mijn mond nooit meer stil staan. Als ik precies zou kunnen laten zien, wat ik voel…

strafgeschoeide babyvoetjes maat doet er nu even niet toe harde neus hard contrefortje heus, al wat dit brein aan roodharigs vermag werkt de pols vrij rolstoel precies in de loop doe doe schenk dat vervloekt konijn wat liefde kutje ik ga je niet verlinken ik stop je in mijn molen heus en prik je op mijn draaimatras kaninchen…

Dagen blijdschap, er na verdriet, reden van, die zie ik niet Weten wat komt, erger nog, wat gaat, niks kunnen doen, gewoon te laat Woorden tollen, vraag na vraag, wachten op, de nederlaag Onzichtbaar klein, grote pijn, onvermijdelijk, mag niet zo zijn...…