Netgedichten

netgedicht (nr. 31.204):

verloren woorden

een kind doet haar eigen zin
en springt de morgen in
plukt woorden, als bloemen
en vlecht ze ineen
gekleurde kralen
aan een gouden koord
waarmee ze dansend
zinnen vormt
woord.. voor woord..voor woord
de bomen fluisteren
de wereld zo licht
als vanzelf ontstaat
een nieuw gedicht

op weg
naar de volwassenheid
is langzaamaan
die schat aan woorden
verloren gegaan
soms komen er heel onverwacht
toch nog een paar terug
die dansen dronken door de nacht
maar verdwijnen dan te vlug
voor haar om ze te vangen
en ook de pen
in haar bevroren hand
brengt ze niet langer
met elkaar in verband

soms zou zij zomaar
terug willen gaan
om voor heel even
weer te wandelen
langs die lange lindelaan
waar dezelfde hoge bomen
nog altijd staan te dromen
luisterend naar een oud verhaal
opnieuw door haar verteld
wat zij vond en verloor
zij leest het voor

en woorden...waaien weg op de wind
voor heel even voelt zij zich weer kind