Alle inzendingen van Benno Barnard

Winterbos. Uitzicht, kort als een kamer, dat, praktisch tegelijk, terugwijkt met elke stap. Krap licht. Een schutting, langs een wei, die ik bedacht, sluit alles nog meer af, vergroot intimiteit. De kleur raakt al nuances kwijt. Een tak is evengoed een hand, die, als ik stilsta, naar mij grijpt. Schemering die het toevouwt, boom, weg, bos.…

Het zomert en wie wil er ook van wolken weten: Katwijk of Griekenland, levenden en doden op een vaas getekend of in licht geschreven dat wij foto noemen, en overal altijd een rei gevormd door jonge meisjes die verlegen verlangen naar hun balspelende antipoden. Mijn moeder ergens in het midden, een van hen. En ik, een man die uit twee mensen moet…

We waren in ons oude huis, wij tweeën. Achter de bossen stond Parijs te branden: van een hecatombe van autobanden zweefden de vlokken as over mijn hoofd en door dat voorjaar naar een hoger noorden. Weldra zou Praag vallen, wist ik, weldra sprak ik mijn eerste dissidente woorden - weldra zat ik in deze dode hoek mijn blinde te scanderen.…

Ik, die de zon als een gouden horloge las en de grote ogen van Homerus geloofde en verlangde uit te stijgen boven dat dorp, de bossen van de wereld en mijn dood, sta nu tussen de dichters, de opgewonden standbeelden, nog een en al enkelvoud in onze versteende kleren, nog helemaal koud van drank ondanks de septemberochtend, te poseren in…

Wat deed ik anders aan de rivier dan fuiken uitzetten, luisteren naar oude bloeddoorlopen verhalen, grommende in haar binnendringen en een gouden zoon voor na mij maken? Goed, dat was vroeger. Maar het was deze oever, waar het gebeurde dat ik bij maanlicht, onder het knopen van netten, tegen het bosrijke donker daarginder iets wonderlijks…

Een droevig dier, maar een volleerde leugenaar: de haan, markies, het hoerenjong op stand. Een pront getande kam, de sporen op terreur. De roedel kippen, hoerig blond van angst: plebejisch vee, van Kopf bis Fuss excuus. --------------------------------------- uit: 'Een engel van Rosetti", 1981.…

Het meer in mij vloeit uit in een ander meer, beneden voort. Het is niet vergelijkbaar groot. Het is een woord, waarvan de diepte anders is. Je kunt erin verdrinken, maar je gaat niet dood. Zijn oorsprongen verwisselbaar? Alles stroomt ook naar boven, want wateren zijn van hun bron al evenzeer de bron. Begin dat nooit begon. Eeuwig is…

Zo zat je vaak. Je hand knijpt in de leuning tot het bot, alsof je zoekt naar het gevoel dat in je eigen arm ontstaat. Je grondvesten een stoel, die jou natuurlijk niet begrijpt. Ik til een glas tot halverwege, dat ik al was het leeg niet eens kon legen. Een paradox weegt in mijn lijf, zodat ik niets meer goed kan maken en niet praten…

Ik schat de lengte die ik heb Ik schat de lengte die ik heb. Eén zeventig. Zet streepjes af op het plafond. Ik lig in bed. Da Vinci zocht verhouding sec. Ik teken, zonder lood, mijzelf, van barst tot spinneweb. In deze droom word ik te groot. Met uitgestrekte leden, zo onruimtelijk, gezien vanuit de nek, besta ik niet. Ik schets,…