Gedichten

gedicht (nr. 3.976):

Watou

Ik, die de zon als een gouden horloge las
en de grote ogen van Homerus geloofde
en verlangde uit te stijgen boven
dat dorp, de bossen van de wereld en mijn dood,

sta nu tussen de dichters, de opgewonden
standbeelden, nog een en al enkelvoud
in onze versteende kleren, nog helemaal koud
van drank ondanks de septemberochtend,

te poseren in burger, op de binnenplaats
van een vreemd West-Vlaams hotel. Haast
is het twaalf uur: neem onze foto, mevrouw,
verlos Herman, Eddy, Remco en mijzelf
van de tijd die zo dringt. We moeten weg.

we moeten weg van Watou naar ons werk,
onze sokkels overlatend aan doden en vogels,
zoekend naar auto's, Antwerpen, woorden.

---------------------------------------
uit: 'De Schipbreukeling', 1996.