Alle inzendingen over kunst

zijn vingers tekenen magische lijnen in de natte klei bezwerend kerft hij bizons in de rotswanden eerste tekenen van leven van menselijk bestaan…

Gij zijt het midden maar van dit gedicht: Een zelfvolmaakt, goddelijk gaaf fragment, Maar in de tijd zonder begin of end Met al wat al-schoon door dit donker licht: Diep uit verledens sproke vreemd-bekend, Rijmend naar U, rijst mens- na mensgezicht; Vanwaar der toekomst meer luideloos ligt, Deint Uw echo met ver-eeuwig accent. Voor…

Het schilderij toont het rijk dat er nog niet is -- Het is een schepping.…

zo ligt haar lange lichaam als een brug daar over de smalle beek hoe zij haar armen als vleugels van hout langs het hoofd spreidt een offergave aan de zonnegod die met een alles doordringend licht het gekerfde lichaam haar ongeziene gelaat blootlegt de armen een hemelse handreiking daar over de smalle beek in het groene landschap…

Een vinger, hoog en beslist opgestoken, bij de Schelde, noodt schepen te meren aan Antwerpens kade, mag regeren over al wat in de stad is ontloken. Deze toren heeft eeuwenlang gesproken met stoere werklui en wijze heren, kon doorgaans Belgisch beeldhouwkunst vereren: soms hersteld, na even te zijn gebroken. Bij avondschemer streelt hem…

ze zei: jouw gedichten zijn vaak zo zwaar ik zal het zeker niet ontkennen maar ze zijn wel waar en het gewicht van waarheid moet meestal even wennen laat me maar zo zeggen en als volgt uitleggen in die van mij kom je er maar weinig tegen die zo licht zijn als een veertje omdat ze niks wegen…

Water stroomt hier niet en wel. Gerimpeld klimt het opwaarts, versplinterd stort het neer terwijl de loop de zwaartekracht vernachelt, het rad de roerloosheid verdraait. Spiegelen en glanzen doet het niet. Geen golf verdwijnt, geen drup verdampt. Ondanks verval verglijdt geen fractie tijd. Intussen blijft het klotsen, kabbelen en ruisen…

Zomaar wat woorden bij een open vuur. Ze haken niet naar eeuwigheid noch malen Ze om iets hoogs en schimmigs als cultuur. Men doodt de tijd met oeroude verhalen. Niet kunst schept vorm, de vormen scheppen kunst. Men luistert hoffelijk hoe zich uit wind, Gebaar en ritme -woorden zijn een gunst- Opnieuw het al zo vaak gehoorde ontspint. Niets…

de eerste keer dat ik je zag was ik overdonderd door alles wat jij had en meebracht jij was het atelier met overal nissen en donkere hoekjes waarin tal van kleuren woonden met ezels aan de kant die verftaal spraken stammend nog uit de tijd van de toren van babel waar ieder alles kon zeggen hier werd pittig gecommuniceerd in elkaar…

De beeldsnijder maakt een kleine treinreis, draagt een wortelstronk, door bliksem geraakt Hij zeult te voet verder; een kleine stad naakt. Wacht daar vrije opdracht of strakke eis? Eindelijk zingen hout en beitel hun wijs: een gaper voor de drogist wordt gemaakt. Het werk komt gereed: zware ruzie blaakt! De winkelier biedt veel te lage…

een aantal planken en slangen ligt opgestapeld in het bos restant van ‘werk in uitvoering’ of … een kunstwerk bedekt met mos wat je af en toe ziet staan of liggen daar is soms moeilijk aan te zien of het geschikt is voor de sloop of dat het een kunstwerk is misschien niet altijd is het duidelijk wat een kunstwerk wil vertellen en je vraagt…

Je maakt de foto nog niet, je blijft wachten tot -- de achtergrond klopt.…

toon de littekens toon de sporen van de breuk laat de wonden zien verbind de barsten bedek de wonden met goud herstel de schoonheid littekens van lood heel ze met goud of zilver heling van de breuk sporen van wonden dragen bij aan de schoonheid verzoenen is mooi met wat kapot is de kunst van repareren van al wat stuk is…

ik wil soms enkel toetsen voor hoofdletters gaan plaatsen als mijn hart vraagt om een klinkende melodie het lijkt dat het zwart-wit minder mijn ziel wil weerkaatsen en ik de vertaalde echo niet hoor maar enkel in een snarentrilling zie het is die muze die ook mijn innerlijk stuwt en vaker vraagt om lyrische aandacht maar dan middels…

Kunst is meer dan een vorm of kleur het is een spiegel van de maker en de kijker. Het is een brug tussen twee zielen die elkaar vinden in een beeld of een klank. Kunst is een dialoog, een uitwisseling het is een vraag en een antwoord. Het is een uitdaging en een ontdekking het is een verhaal dat nooit eindigt. Kunst is een geschenk, een genade het…

Bij een daguitstapje of rondlopen in de stad even een eethuis ingaan om te genieten van eenvoudig gerecht dat je maag tevreden stelt een smakelijke schotel twee sneden brood wit of bruin naar believen daarop smelt boter langzaam 't spiegelei sist soms nog houdt plakjes kaas warm daaromheen zorgen slablaadjes en schijfjes tomaat voor…

ik vermijd het oranje rood weg dat verzengende vuur het onheilspellend geluid van bommen en granaten impressies van de dood mocht ik jouw land willen vastleggen op canvas nee dat wat is zal ik dan weglaten zodat men kan zeggen hij legt alleen vast wat ooit van waarde was en waarnaar men altijd weer zal blijven verlangen op den…

één streep staat overeind en één ligt er op z’n zij het stelt niks voor en toch maakt het me blij…

in de donkergroene bundel neuriet de held dromend zijn legende tegemoet schepper van een poëtisch collage dat de ogen vasthoudt zoals The Joy of Life of Sterrennacht ik ben een kosmos schrijft hij een oneindige ruimte samen met alle materie en energie een van de wilde jongens halfgod van innerlijk gezang weefsel van stemmen ik…

Daarboven in de lucht maken wolken een lange vlucht Gedreven door de wind of door een herderskind Vormen zich tot schapen, olifant of apen Laat je fantasie maar gaan Kijk daar komt een weerwolf aan De schapenwolken breken open Kwijl komt uit de bek van de weerwolf lopen De lucht wordt plots gitzwart maar door bliksem soms verlicht De donder…

stierf een langzame dood met de jaren verstikten haar wortels tot zij niet meer ademen kon en al haar groen verdween haar standplaats is bij een kinderboerderij daaraan een theetuin met terras een blikvanger was zij ongekend en ook een schaduwbrenger na haar heengaan werd zij ingekort haar stam en enige takken bleven het was nogal een…

men moet klanken proeven ritmes voelen stemmen vinden men moet poëzie wegen op schalen van eigenzinnigheid men moet secuur schrijven langzaam kauwen woord voor woord polijsten men moet lijstjes van het moeten maken tot het nieuwe weten men moet uit verlangen schrijven Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken nog eenmaal…

tijdens de valduur als goudstormen al zijn gaan liggen ergens ter hoogte van twijfel en weinig trefzeker verschijnt een gelijkende beeltenis die geen licht doet branden daarmee is het al zo laat dat vergeten geen zin meer heeft lijkt vlees verdampt, bestaat aarde uit huiver zo diep verscholen dat er zelfs geen tijd meer is voor…

Terwijl op brieven en in kranten het jaar achttienhonderddrieëntwintig zwart prijkt op helder wit of vage champagnekleur ligt de beroemde Beethoven dove schrijver van toonkunst onder bomen op klanken der toekomst te wachten geen geluid bereikt zijn oor boven hem zwerft de zefier luchtige kronen van pijnen wuiven licht en bemoedigend zware…

in enkele woorden iets fraais beschrijven blijkt nog een hele klus... teder het aquarel van de frêle jonge vrouw die haarzelf in naaktheid met ietwat schroom bloot heeft gegeven voor de eeuwigheid…

mijn ogen zuigen de kleur in zich op slurpend voedend als ware het voedsel intens smaakvol overweldigend explosief en eigenlijk onbeschrijflijk wat het met mij doet een doek beschilderd vol seringen in een vaas paars…

Schijn is een kunst, een paar vegen vormen van verf, een intieme ervaring van velours, huid en verdriet Een mooier vak bestaat er niet dan schaamteloos direct nabijheid en diepte te voelen, zoals in bed Schijn bedriegt, mijn faillissement is maar een façade, als een naam die onwetend aan je gegeven wordt Schulden heb ik niet meer geld…

twee dansers voeren samen passen uit een volmaakte glasheldere pas de deux een samendans ademloze expressie van ingehouden gevoel het laat zich lezen ontpopt zich in kleine subtiele gebaren simple things de schoonheid van schijnbare eenvoud twee dansers voeren samen passen uit…

Het atelier, een kille en lege arena, bevat al het materiaal dat hij bezit, aan de wanden hangen zijn werken, op een ezel een doek, uitdagend wit. Als in een roes, het penseel als wapen, valt hij aan, maar komt zichzelf hard tegen, want hij is de verf, het druipende palet, hij existeert in woeste lijnen en vegen. Hij beseft hoe weerbarstig…

Nabij het modderige pad, aan de rand van het Noorderplantsoen, staat, in scherpe schaduwen gevat, de grijze wisent in 't groen. Massief en vol intense kracht, de kop strak naar de grond gebogen, houdt hij roerloos de wacht, hij kent angst noch mededogen. Dreigend en aanvalsbereid, door kastanjebomen in de rug gedekt, hunkert hij naar de…