Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 87.659):

Magritte? De stilte achter het zichtbare

Ogen volgen lijn
stilte spreekt zonder woorden
wat is echt, wat niet

In de diepte van het
doek, waar een hoed boven een gezicht
zweeft dat zichzelf niet kent, een appel beweegt door
lucht zonder zwaarte, en een raam opent naar niets en alles tegelijk.

Wereld verschuift teder,
en ik ervaar dat zien niet afsluit maar
uitnodigt om te verdwalen. Ik ontmoet mezelf in die
afstand, tussen lijnen die niet leiden en vormen die alles suggereren.

Waar tijd en dimensie zich
verliezen en elk beeld een vraag wordt
die niet opgelost wil worden, voel ik hoe zekerheid
smelt en het alledaagse buigt tot iets dat niet genoemd wil worden.

En zo luister ik aandachtig
naar wat niet spreekt, een zachte stilte
die beweegt als wind, waar twijfel geen leegte is maar
aanwezigheid, en waar het moment telkens fluistert wie ik werkelijk ben.