biografie: CB
Kosmopoliet en schrijfster van twee publicaties: een dichtbundel ( Vrouwliefde, 2012 ) en een wetenschappelijke studie ( Cornelis Adriaan Bergsma : niet zomaar een Fries, 2016 ). Daarnaast ben ik ook gepassioneerd voor literatuur, fotografie, media, natuur, kunst, cultuur en geschiedenis. Regelmatig schrijf ik een artikel op mijn eigen website https://catherineboone.blogspot.com. Ik wens je veel leesplezier.
Inzendingen van deze schrijver
604 resultaten.Niet zo snel, niet zo luid
netgedicht
2.3 met 7 stemmen 
32 Ik loop iets te zacht
voor een wereld die raast — maar
ik hoor wel het gras
Wacht even — ik voel alles
nog natrillen van gisteren, de stemmen,
de lichten, de haast van voorbijgaande mensen. Alsof
stilstaan iets is om je voor te schamen — maar ik adem liever diep dan opzij.
Ik ...
Tussen gras en licht
netgedicht
2.5 met 11 stemmen 156 Tussen het graslicht
bloeit wat niemand hoeft te zien
en toch alles zegt
Langs de rand, waar
niemand echt kijkt, ontvouwen zich in
de lente penseelstreken van leven — in naamloze tinten,
als zuchtende adem van de aarde, uitgespreid tussen gras, grind en stilte.
Ze groeien zonder ha...
Wat de natuur me vertelt
netgedicht
2.3 met 11 stemmen 378 Zacht wiegt de bloemkop
pendelvlieg danst door de lucht
licht glinstert erin
Als ik de wereld even laat,
hoor ik alleen de wind die zacht om mij
waait. Ik loop, de aarde neemt mij langzaam in haar
ongekende kracht, alsof zij wist dat ik op weg was naar mijn eigen pracht.
Hier is stilte ...
Waar het blauw zich hecht
hartenkreet
2.4 met 10 stemmen 173 Blauw kleeft aan de grond
stil fluistert wind haar verhaal
herinnering blijft
Onder het riet, tussen slootwal en
schaduw, waar voetstappen niet meer komen maar
licht nog durft te landen, staan zij als herinneringen die zichzelf zijn
vergeten en in stilte bloeien met een naam die fluistert ...
Koester elk moment
netgedicht
1.7 met 3 stemmen 83 Rustig bos fluistert
beek zingt een melodieus lied
natuurs harmonie
Onder een oneindige hemel, waar wolken zacht fluisteren in hun vlucht
ademt de lucht haar stille kracht, een eeuwige bron van leven en pracht.
De wind streelt bomen en bladeren met een tedere onzichtbare hand
en weeft zo e...
De stiltecoupé
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 140 Mist tilt het licht op
tussen rails en dauwdruppels
glijdt de zon naar mij
De trein glijdt als een ademtocht door
het sluimerende land. Achter het glas welt de zon op
als een traag ontluikend vuur, mistvlagen vlechten zich loom om
de hekken en bomen, en alles zwijgt, alsof de wereld zichze...
Waar liefde stil ademt
netgedicht
2.2 met 12 stemmen 259 Adem raakt adem
in zachte stilte samen
fluistert liefde
In de stilte tussen je adem en
de mijne voel ik het trillen van de wereld, zacht
en onzichtbaar, alsof elke aanraking een echo is van iets wat
nooit helemaal valt, maar blijft hangen — warm en breekbaar in mijn huid.
Je bent het ...
Waar het zacht is
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 159 Ik voel jouw stilte
zonder dat je iets zegt
mijn hart antwoordt al
Er zijn ochtenden waarop de
wereld te luid binnenkomt, waar elke stem
snijdt, elk gebaar een echo achterlaat, en zelfs stilte te vol
lijkt om in te schuilen—dan zoek ik de plek waar mijn adem weer zacht mag zijn.
Ik vo...
Als een wolk alleen
netgedicht
2.4 met 7 stemmen 116 Een wolk drijft alleen
boven dansende bloemen
stilte vol lichtheid
Als een wolk alleen reis
ik langs heuvels en rivieren, tot plots
mijn oog gouden narcissen in de wind ontdekt — een
gezicht van dans en schoonheid onder bomen, beschut in hun boog.
Fonkelend en vrij stralen
ze als ste...
De streling van de piano
netgedicht
2.5 met 6 stemmen 128 Vingers spreken zacht
tonen dragen mijn verdriet
stilte omhelst mij
Er zijn dagen
waarop ik de wereld alleen
als klank kan verdragen. Vingers spreken
dan zonder uitleg. De vleugel opent zich — ademend, nabij.
Elke toets wekt een
echo van iets lang verzwegens.
Een stil gebaar dat zic...
Waar de ziel fluistert (voor haar)
hartenkreet
2.1 met 8 stemmen 158 Je ademt naast mij
zonder grens of verwachting
thuiskomen wordt stil
Ergens voorbij het
ritselen van sterrenlicht, waar
gedachten vervagen tot niets dan gevoel, wacht een
droom in mij op jou – een veld van licht waar ik je zachtjes heen verlang.
Je aanwezigheid weeft zich als
zijde d...
In het licht van een roos
netgedicht
2.3 met 9 stemmen 173 Roze bloemblaadjes
fluisteren zonder woorden
stilte die mij kent
Soms voelt de wereld als
een storm van indrukken, alsof elk geluid
en elk gebaar rechtstreeks binnenkomt. Dan verlang ik naar
de stilte van een zachte bloem, waar kleuren ademen en niets me overweldigt.
Een roos opent zich...
Waar de huid dun is
netgedicht
2.3 met 17 stemmen 112 Lichte vleugelslag
stil op mijn trillende huid
zo breekbaar als ik
Soms voelt de aarde als een
storm onder mijn huid. Elke blik, elk woord —
een echo die lang blijft hangen. Ik draag geen pantser; ik
luister met mijn hele lichaam, en zelfs stilte kan soms te luid zijn om te dragen.
In...
Zoals hij daar is
netgedicht
1.6 met 7 stemmen 151 Stenen onder voet
een vleugel streelt de stilte
niemand die het merkt
Hij zit niet op applaus
te wachten, schuifelt zacht tussen de
voegen van de straat, alsof de stad voor hem alleen werd
uitgetekend. Een windvlaag tilt zijn veren op — een fluistering van herinnering.
Langs gevels wa...
Tussen alles in
netgedicht
2.4 met 7 stemmen 168 Ik hoef niets te zijn
om gewoon hier te mogen
in dit blauw te zijn
Soms lijkt het alsof
ik het leven voel vóór het gebeurt,
de sfeer van een kamer, de toon, ruimte tussen
woorden. En toch verlang ik naar eenvoud, stilte zonder vragen.
Ik hoef geen antwoorden,
alleen momenten waarop i...
Wanneer de aarde ademt
netgedicht
2.2 met 12 stemmen 166 Wind raakt mijn wangen
niet om te breken, alleen
om mij weer te zijn
De wind raast door de bomen
als een stem in mijn borst, niet luid, maar diep —
de aarde ademt door mijn huid. Soms vrees ik zijn kracht, maar
vaker laat ik me meevoeren, want in zijn eigen taal hoor ik iets stiller dan ...
Altijd verbonden
netgedicht
2.3 met 3 stemmen 140 Fonkelende ster
haar hart vol licht en warmte
bewaard, voor altijd
Hoog boven rimpelloze meren en
slapende velden zweef jij als een verre gedachte,
een herinnering van vuur. Je danst aan de rand van het niets,
als een droom die verdwaalt, een vonk in de eindeloze nacht die nooit zal doven....
Lentelicht
netgedicht
2.3 met 12 stemmen 146 Bloesems dwarrelen
als vallende gedachten
in de ochtendlucht
De bloesems openen zich in
stil ochtendlicht, hun geur is pril, maar
draagt al het zuchtje van verdwijnen. Bloemblaadjes vallen
als ongezegde gedachten, de takken buigen terug naar hun kale oorsprong.
Langs de rivier glinstert...
Verdwaald in de bibliotheek
netgedicht
2.3 met 14 stemmen 147 Tijdloze stilte
woorden zweven door de lucht
thuis voor verhalen
Boeken rusten in eindeloze rijen,
hun ruggen zwijgend, vol van ongezegde beloften;
elk een poort naar gedachten of gevoelens die ooit zijn geboren,
naar stemmen die murmelen door de tijd. Vingers glijden, zoekend langs titels...
Waar de lucht brak
netgedicht
2.5 met 13 stemmen 216 Stilte na de klap
in kinderschoenen groeit weer
iets wat niet verdwijnt
De lucht stond stil die middag,
ramen schreeuwden zonder stem, de straten
hielden hun adem in. Een fonkeling van feest sloeg om in vuur,
rook en ijzer, en ineens was alles verleden, terwijl de klok gewoon doorging.
...
Eeuwig moederdag
netgedicht
2.5 met 17 stemmen 139 Moeders zachte hand
wieg van warmte en wijsheid
liefde altijd trouw
Je handen zijn ouder geworden maar dragen nog steeds de wereld,
niet meer in armen van kracht, maar in gebaren van herinnering en stilte.
Je ogen lezen nog steeds mijn gezicht alsof ik nooit volwassen werd,
alsof elk knikj...
Onder moeders vleugels
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 100 Vleugels omhelzen
klein lichaam in het water
stilte draagt het leven
Op het water glijdt de moederfuut,
gedragen door geduld, haar rug een warme schuil-
plaats, waar het jonge leven zich vouwt. De wereld glijdt voorbij,
maar hier ademt alleen rust, elke beweging vol zorg, elke stilte spree...
Als de zee in mij spreekt
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 175 De zee fluistert zacht
golven raken mijn wezen
de horizon roept
De mens en de zee,
een dans van kalmte en storm. Ze
ademt in mij, haar ritme stroomt door mijn bloed. Haar
fluisteringen raken de stilste verlangens, ze onthult wat in mij verborgen ligt.
De oceaan weerspiegelt
mijn angste...
Waar het land nog luistert
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 148 Grutto op paaltje
grasland fluistert zijn verhaal
de horizon wacht
In de wilde natuur, waar een
ochtendmist het licht dempt, staat hij rechtop:
de grutto, met zijn borst in de wind. Zijn roep snijdt door
de stilte als een oude naam, een teken dat dit land nog leeft, nog luistert.
Onder ...
De breekbaarheid van vrijheid
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 136 Achter het gordijn
adem ik heel zachtjes vrij
alsof het breekt dan
Vrijheid schuilt
niet in het hoogste woord, maar
in de ruimte om te zijn wie ik ben zonder uitleg, zonder
verantwoording, waar stilte veilig voelt en grenzen niet afstand scheppen.
Ze barst zelden in één
keer, maar s...
Lentebeleving
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 116 Lente ademt zacht
vogels schuilen in het gras
stilte in de lucht
Soms is het genoeg om
stil te staan in het zachte ochtendlicht,
de geur van natte aarde te ruiken, riet te horen ritselen,
bloesemblauw te zien oplichten — alsof alles wat buiten ook in mij ontstaat.
Ik hoef niets te beg...
De kunst van eenvoud
netgedicht
2.4 met 9 stemmen 176 Zingende merel
stilte vult de lege lucht
dauw op het blad ligt
Soms is het genoeg om
een straal licht te volgen, hoe die zich
strekt over de vloer zonder haast, alsof de ochtend zelf
even wil blijven hangen, zodat ik mag voelen wat ik anders zou vergeten.
De wereld roept luid, maar ik
...
Laat de natuur leven
netgedicht
3.1 met 9 stemmen 205 Aarde ademt zacht
bomen fluisteren hun pijn
stilte spreekt in rust
Ik voel de aarde ademen
onder mijn blote voeten, een trage hartslag,
een fluistering tussen wortels en mos. Alsof ze stilletjes vraagt
haar pijn te begrijpen— zonder woorden, alleen via het ruisen dat mijn ziel bereikt.
...
Stilte tussen ons
netgedicht
2.4 met 10 stemmen 179 Stilte tussen ons
geen woorden, toch zo veel meer
je blik zegt alles
In de ruimte tussen onze woorden
voel ik jou, de pijn die onuitgesproken blijft,
het verdriet in stilte. Toch zie ik het, zonder oordeel, zonder
druk, en wil ik naast je staan, in alle kwetsbaarheid, met een glimlach.
...
Vind de rivier
netgedicht
2.1 met 8 stemmen 172 Los van de oever
draagt de rivier mij verder
dan mijn verlangen
Ik volg het landschap als
aderen op een oude hand, waar water,
zingt over stenen zonder naam. Mijn voeten zijn moe,
mijn hart blijft vragen waar het stroomt, en wie ik word als ik loslaat.
Lucht hangt laag en blauw, als
ee...
Meer van deze schrijver...
