biografie: CB
Kosmopoliet en schrijfster van twee publicaties: een dichtbundel ( Vrouwliefde, 2012 ) en een wetenschappelijke studie ( Cornelis Adriaan Bergsma : niet zomaar een Fries, 2016 ). Daarnaast ben ik ook gepassioneerd voor literatuur, fotografie, media, natuur, kunst, cultuur en geschiedenis. Regelmatig schrijf ik een artikel op mijn eigen website https://catherineboone.blogspot.com. Ik wens je veel leesplezier.
Inzendingen van deze schrijver
689 resultaten.De eenvoud van het leven
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 
42 Zonlicht op de wei
bloem bloeit zacht tussen het gras
rust vult mijn ogen
Ochtend opent zich in
ruime kalmte; ritselen van bladeren
legt een teder ritme neer. Mijn zintuigen drinken de
stilte van dit moment, waar niets meer hoeft te zijn dan wat het is.
In het trage stromen van
de beek...
Kwetsbaarheid
netgedicht
1.6 met 5 stemmen 152 Herfst - een kwetsbaar blad
in de wind, nog even maar,
dan is het voorbij
Het blad laat los zonder
haast, al wist het dat vallen geen einde
is maar een mild terugkeren naar wat het altijd al was.
De lucht vangt het op zonder oordeel, en even lijkt alles gewichtloos.
Diepe kalmte blijft ...
Je bent
netgedicht
3.2 met 9 stemmen 143 Je bent het zachte licht dat mijn schaduwen kust,
het geluid van adem dat ik voel in mijn borst.
Je bent de ruimte tussen woorden, stil en groot,
waar ik durf te zijn zonder masker, zonder schroom.
Je bent de regen die mijn stormen zacht weghaalt.
Het geduld dat mijn hart in rust laat landen....
Het ritme van de aarde
netgedicht
2.3 met 10 stemmen 256 Boom wacht op de wind
lucht kleurt in voorbijgaan blauw
de aarde luistert
Hoe geruststellend het
is de adem van de aarde te voelen
stijgen, haar toon onder mijn voeten als belofte
dat alles wat leeft gedragen wordt in een bedding van vertrouwen.
Ochtend ontvouwt zich
zonder haast, het ...
De adem van de maan
netgedicht
2.5 met 11 stemmen 169 Ochtendblauw ontvouwt
maan streelt mijn innerlijk licht
stilte stroomt door mij
Hoe bijzonder innig het is
om de volle maan te zien hangen in het
zachte blauw, nog helder terwijl de zon haar gouden
adem spreidt en de aarde langzaam ontwaakt in een sluier van stilte.
Ze drijft tussen nac...
In de stilte van de herfst
netgedicht
2.4 met 7 stemmen 219 Blaadjes dansen laag
kleurig ballet in de lucht
pirouette valt
Wind streelt traag de kale
takken en fluistert geheimen van een aarde
die zachtjes loslaat, en ik adem mee met het ritme van vallende
bladeren, hun zachte aanraking op de grond een zachte spiegel van mijn ziel.
Elke druppel ...
De zin van het leven
netgedicht
2.4 met 7 stemmen 245 Golven dragen mij
herinnering vervliegt zacht
stil ademt het licht
Hoe ik me laat dragen op
golven van het leven, waar onverwachte
stromingen mij meenemen en het verleden zich zachtjes
roert in het nu – een open zee waarin tijd en herinnering samenvloeien.
Vroeg in de morgen ontwaak
...
Herfsttranen
netgedicht
1.8 met 4 stemmen 129 Druppel op een hoed
wereld weerspiegeld in klein
stilte van de herfst
Eerste traan rust op een
dor blad. Hij glijdt langzaam naar de
rand en blijft daar even hangen, alsof hij luistert naar
het zwijgen van iets dat voorbij is - een stem die nog nadraagt tussen de bomen.
Daarna volgen an...
Herfstkleuren
netgedicht
2.3 met 3 stemmen 131 Een herfstwind fluistert
groen blad luistert even mee
tijd om om te slaan
Elke kleur spreekt tot mij
met een zachte stem, nog vóór mijn ogen
haar werkelijk zien. Het goud van het blad beweegt
door mijn borstkas, en ik adem trager, voel de wereld in mij verschuiven.
In de ochtend ademt...
De tijd van Allerheiligen
netgedicht
2.2 met 5 stemmen 644 Herfstlicht op de steen
fluistert verloren namen
bladeren vallen
Geluiden van de
wereld die ik diep voel, in het trillen
van takken, in het zachte vallen van licht. Hun echo
beweegt door mijn gedachten, en ik adem mee met wat fluistert.
Stemmen van degenen
die ik mis, zijn overal, in h...
Langs de rivier
hartenkreet
2.0 met 4 stemmen 278 Lint van helder blauw
versiert het groene landschap
vloeit zacht naar de zee
Langs de rivier fluistert
het glinsterende water zacht, een echo
van gedachten die ik niet kan vangen. De wind streelt
mijn huid als herinneringen, en alles lijkt tegelijk dichtbij en ver weg.
De bomen buigen m...
Een oase van rust
netgedicht
2.3 met 9 stemmen 192 Zacht omhooggestuwd
vleugels omarmen stilte
weg naar het licht toe
Verlangen naar een plek
waar zachtheid de lucht vult, waar mijn
overvolle zintuigen langzaam stilvallen. Een ruimte
waar elk geluid fluistert, en mijn geest in stilte mag uitademen.
Dromen van een tuin met
paden van mos...
Tussen tijd en stilte
netgedicht
1.8 met 4 stemmen 149 Stille adem gaat
tussen muren en het gras
tijd ademt traag mee
Rust daalt neer als
een zachte schaduw, alles vertraagt,
klanken lossen langzaam op. In de ruimte die achterblijft
ontvouwt zich iets dieps, ademt samen met een tijd die niet meer haast.
Elke in‑ en uitademing
vormt een w...
De spiegel van de natuur
netgedicht
2.4 met 11 stemmen 134 Waar licht water raakt
ontwaakt even het leven
en keert weer tot rust
Het water ligt kalm, maar leeft
in elk licht dat het vangt. Een blad drijft
langzaam voorbij en verdwijnt zonder spoor. De stroom
herinnert zich niets van wat het aanraakte - juist daarin wordt alles heel.
De oude bom...
De adem van de herfst
netgedicht
2.1 met 7 stemmen 154 Zie het harde blad
op deze windstille dag
valt uit eigen wil
Bladeren dwarrelen traag
naar de aarde, hun kleuren branden in
mijn blik. Elke stap op het pad draagt een fluistering,
een ritme dat mijn adem volgt en zich mengt met de geur van de aarde.
Wind beweegt tussen kale
takken, zi...
Schaduw van het nu
netgedicht
2.3 met 3 stemmen 176 Geen dag en geen nacht
alleen adem van natuur
het eeuwige nu
Wanneer stilte zich
uitstrekt over mijn gedachten, lijkt elke
seconde zich eindeloos te herhalen. De klok beweegt,
maar binnenin vertraagt alles, alsof het nu weigert verder te stromen.
Een uur kan oplossen
als sneeuw in zonl...
Introspectie
netgedicht
2.3 met 6 stemmen 177 Langzaam valt het blad
diep tussen aarde en rust
ademt het seizoen
Vochtige aarde geurt
tussen het blad dat langzaam vergaat;
een lichte nevel hangt laag, en in de verte zakt het
bleke licht als een adem die moe maar aandachtig en zacht blijft.
Mossen spreiden hun
zachte huid over verw...
De ziel van een boom
netgedicht
2.4 met 21 stemmen 182 De ziel van een boom
groeit wortels zo natuurlijk
klimt dan naar de zon
In stilte ademt hij het
licht dat tussen bladeren zwerft; wortels
luisteren naar de taal van het grondwater. Tijd beweegt
traag door zijn vezels heen, als herinnering zonder begin of einde.
De seizoenen schrijven
h...
Stemmen van hoop
netgedicht
1.8 met 5 stemmen 231 Karton als kussen
de stad loopt hem stil voorbij
hoop ademt nog zacht
Wind draagt stemmen van
hen die vergeten zijn, hun contouren dansen
zacht tegen de muren van de stad. Ik voel hun leegte als
een trilling in mijn borst, een fluistering die smeekt om gehoord te worden.
In de stilte va...
Medemenselijkheid
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 224 Ogen ontmoeten
stilte weeft een zachte band
handen vinden thuis
In gezichten lees
ik verhalen van tederheid en
terughoudend verlangen. Elke blik onthult
iets breekbaars, een glimp van wat niet durft te worden gezegd.
Stemmen horen die aar-
zelen, woorden die zoeken naar evenwicht.
In ...
Waar het herfstbos ademt
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 248 Kleine paddenstoel
buigt onder oude bomen
leven fluistert stil
Geworteld in het vergeten
van tijd, ons ruisen leest de wind als
geheime namen. De maan bewaart onze zilveren
dromen, de aarde fluistert haar tijdloze verhalen door onze wortels.
Ondergrondse draden raken
elkaar zacht en tr...
De rust in zijn stem
hartenkreet
2.2 met 4 stemmen 813 Zijn stem, een glimlach in
vergeten café, een melodie die zachtjes op
de tijd rust, zijn woorden als ochtendlicht over het water,
waar we zijn liedjes telkens weer terugvinden, ook als stilte hen omhult.
Hij, die zong van eenvoud
en verlangen, met een stem die troost
bracht aan verloren ure...
De druppels van de herfst
hartenkreet
2.3 met 3 stemmen 162 Helder lied weerklinkt
druppel toon in de treurwilg
koude komt er aan
Tussen de fijne, geel
vergrijsde strengen van de wilg, waar
de wind zomer uit heeft gewuifd, zit een kleine vlam.
Zijn borst is het laatste vuur, een gloed tegen de zware, natte hemel.
Zijn roep is geen haast, maar
e...
Scherven van geluk
netgedicht
1.4 met 5 stemmen 176 Op tere vleugels
draagt hij het glanslicht van dag
een adem van rust
In vezels van
dagen glinsteren momenten die
zich niet laten grijpen, maar toch, als vonken
van een stille gloed, hun zachte sporen trekken door mijn huid.
Ze breken niet kapot,
maar breken open, in fragmenten van
kle...
Scherven van geluk
netgedicht
1.6 met 11 stemmen 254 Op tere vleugels
draagt hij het glanslicht van dag
een adem van rust
In vezels van
dagen glinsteren momenten die
zich niet laten grijpen, maar toch, als vonken
van een stille gloed, hun zachte sporen trekken door mijn huid.
Ze breken niet kapot,
maar breken open, in fragmenten van
kle...
Vergankelijkheid
netgedicht
2.4 met 5 stemmen 261 Verdord herfstblad rust
nog even aan de tak vast
voor het loslaten
Ochtend strekt zich uit
over de velden, mist wiegt de bomen
zachtjes heen en weer, en elk vallend blad fluistert
over het loslaten dat de weemoedige herfst onvermijdelijk brengt.
Dauwdruppels glinsteren
op een spinnenwe...
Betekenisvol leven
netgedicht
2.3 met 13 stemmen 140 Stil pad in het groen
een bank wacht op gedachten
het hart wijst de weg
Het leven strekt zich uit
in kleine momenten; ik voel de lichtheid
van intenties. Elke stap vraagt aandacht, een stille
overweging, waarbij betekenis zich opent als een bloem die langzaam bloeit.
Wat werkelijk telt ...
Wanneer herfst ademt
netgedicht
2.3 met 6 stemmen 198 Ritselend blad valt
ademt de koele herfstlucht
stilte op mijn huid
Bomen ademen in zachte
bewegingen van goud en roest, hun bladeren
ritselen neer als fluisterende herinneringen, ik zie hoe de lucht
vol tinten koper en as wordt, en mijn huid voelt de koele streling van vallend licht.
De...
Wanneer de hemel ademt
hartenkreet
1.8 met 4 stemmen 179 Gedachten wiegen
wolken glijden door de lucht
ik adem rustig
De hemel strekt zich uit,
wolken ontvouwen zich en lossen op in
eindeloos blauw, hun vormen glijden mee met de adem
van de wereld, en ik voel hoe mijn gedachten meedeinen, licht en open.
Zon breekt door zilvergrijze
sluierlag...
Vogelvlucht
netgedicht
2.4 met 5 stemmen 361 Koude lucht draagt hen
zuidwaarts zwevend in stilte
lente roept zacht weer
Hoog boven mij trekt een
langzaam golvende lijn, een beweging
die ouder is dan herinnering. Vogels schrijven patronen in
de lucht die niet bedoeld zijn om gelezen te worden, maar slechts om te zijn.
De ruimte wor...
Meer van deze schrijver...
