biografie: CB
Kosmopoliet en schrijfster van twee publicaties: een dichtbundel ( Vrouwliefde, 2012 ) en een wetenschappelijke studie ( Cornelis Adriaan Bergsma : niet zomaar een Fries, 2016 ). Daarnaast ben ik ook gepassioneerd voor literatuur, fotografie, media, natuur, kunst, cultuur en geschiedenis. Regelmatig schrijf ik een artikel op mijn eigen website https://catherineboone.blogspot.com. Ik wens je veel leesplezier.
Inzendingen van deze schrijver
708 resultaten.Mooi grijs
netgedicht
2.5 met 2 stemmen 
192 Een rustige dag
plotse wind raakt het water
reflectie rimpelt
Zilveren draden weven
hun eigen verhalen, van elk intens
moment dat ik diep heb opgeslagen. Een archief van
vele kleine indrukken, waarvan tijd de scherpe randjes heeft verzacht.
Mijn huid vormt een
landkaart van ontroering,...
Schemeren
netgedicht
1.9 met 7 stemmen 160 Avondschemering
tussen wind en zwijgend gras
valt de dag uiteen
Als schemer neerdaalt,
openen mijn zintuigen zich verder
dan nodig, alsof de aarde haar stem verlaagt,
en elk detail dieper binnenkomt dan woorden kunnen dragen.
Niet alleen verzachten
geluiden, ook mijn breekbare adem
...
Wanneer de dag zich vouwt
netgedicht
2.2 met 4 stemmen 131 Zon weegt op takken
de dag vouwt zich langzaam dicht
stilte spreekt nu luid
Als lichtjes doven
in het huis, waar schaduwen
blijven na stemmen en warmte, voel ik hoe de
dag zich vouwt tot een stille aanwezigheid die meer zegt dan geluid.
Wanneer kerst langzaam
naar binnen verschuift, en...
Magritte? De stilte achter het zichtbare
netgedicht
2.5 met 16 stemmen 446 Ogen volgen lijn
stilte spreekt zonder woorden
wat is echt, wat niet
In de diepte van het
doek, waar een hoed boven een gezicht
zweeft dat zichzelf niet kent, een appel beweegt door
lucht zonder zwaarte, en een raam opent naar niets en alles tegelijk.
Wereld verschuift teder,
en ik erv...
Ergens hier ver vandaan
netgedicht
1.2 met 5 stemmen 264 Zout op mijn huid blijft
de zee weet wat ik vergat
ik luister stil mee
Het eiland ligt niet op
de kaart, maar onder mijn oogleden.
Elke golf tegen de rotsen echoot verlangen - stilte
bewaard als een schelp tegen het hart, tikkend op herinnering.
Ik wandel de grens van
zand en zee, waar...
Wanneer natuur zich terugtrekt
netgedicht
1.4 met 8 stemmen 292 Winterse wind waait
schaduw van kale bomen
ademt stille rust
Onder de lage, nuchtere
hemel zie ik de aarde ademen in ge-
dempte tonen, een veld van vermoeid groen waar
schapen hun witte en donkere contouren langzaam verplaatsen.
Het licht aan de horizon is
een dunne, oranje belofte die...
Het zaad van Poëzie
netgedicht
1.8 met 19 stemmen 272 Stilte opent zich
zaad in de aarde ontkiemt
boom reikt naar het licht
Poëzie ontwaakt als een
klein zaadje, in het stille moment dat
ik stilval. Een tedere adem van de aarde streelt mijn
huid, en iets ouds ontspruit, alsof mijn binnenwereld zich opent.
In de stilte tussen gedachten
vi...
Opladen
netgedicht
1.6 met 14 stemmen 334 Zee fluistert zachtjes
horizon nodigt mij uit
adem vol van licht
Even teruggetrokken
uit woorden die te druk, te hard of te
luid bewegen, ademt de ruimte tussen muren rust,
en stilte legt zich als een warm weefsel om mijn overvolle zintuigen.
Een trage ademhaling
kan iets in mij laten ...
Waar het wonder klein blijft
netgedicht
2.4 met 11 stemmen 317 Roodborstje op tak
winterlucht houdt even stil
een klein wonder kijkt
De zilverwitte nevel van
een vroege decembermorgen sluipt
traag tussen de bomen en legt een dunne stilte
over alles heen — zo breekbaar dat ik bijna bang ben te ademen.
Het ijs aan de randen van
de donkere sloot gl...
Het pad van licht
netgedicht
2.4 met 34 stemmen 294 Licht streelt het pad zacht
woorden fluisteren de ziel
stilte draagt het goud
Elke dag wandel ik door ‘t leven, opmerkzaam voor wat zich openbaart
de wereld fluistert zachte woorden, onverwacht, die mijn ziel verklaart
een lichtspel raakt mijn diepste wezen, taal en schoonheid in hun mach...
De zachte stroom van tijd
netgedicht
2.3 met 10 stemmen 260 Zacht water stroomt voort
bladeren dansen voorbij
tijd vloeit met de beek
Water glijdt stil tussen
de met mos beklede stenen, licht
breekt in trillend zilver, en elk kabbelend spoor
fluistert over het voortdurende bewegen van het weemoedig bos.
Vergankelijke bladeren
drijven langzaam m...
In het licht van Euterpe
netgedicht
2.4 met 55 stemmen 400 Noten in de wind
het hart klopt in stilte mee
muziek ademt ons
Euterpe, jij die de lucht
vult met klanken en stilte verandert
in toon, die hart en ziel opent met noten als zachte
regen, verhalen wevend van vreugde, melancholie, troost en vuur.
Je toon zweeft over rivieren
waar dromen...
De melancholie van vergankelijkheid
netgedicht
2.1 met 38 stemmen 304 Herfstblad dwarrelt neer
fluistert zacht over de tijd
stilte omarmt land
Avond daalt neer over de
laatste glans van het bos, wind schuift
langs verweerde takken, en elk dwarrelend blad
fluistert over het zacht verglijden dat november met zich meebrengt.
Licht vervaagt sluipend
op natte...
Zonder titel
netgedicht
1.4 met 12 stemmen 214 Ik voel de wereld altijd iets te luid binnenkomen
maar bij jou wordt zelfs het zachte weer hoorbaar
alsof elke rimpeling in mij eindelijk mag bestaan
zonder dat ik me hoef te verbergen voor mijn eigen diepte
Jouw nabijheid raakt me als licht dat niet brandt
maar rustig neerkomt op plekken die...
Als de regenboog ademt
netgedicht
2.5 met 54 stemmen 386 Herfstig licht breekt zacht
regenboog kust de nevel
morgen ademt kleur
Als dauw vochtige aarde
innig omhult en gouden zonlicht door
nevelen breekt, als zilveren druppels die de herfst
streelt, als een regenboog die voorzichtig ademt in de vroege morgen.
Als een brug van kleuren
die het...
In het afnemende seizoen
netgedicht
1.9 met 15 stemmen 198 Kraai op houten paal
mist vlecht stilte door het veld
seizoen ademt uit
Wanneer koude, zilveren
mist zich spreidt over de kale velden,
zie ik hoe schaduwen zich wikkelen om de laatste
bladeren, hun adem een trage fluistering van wat eens groeide.
De donkere natte grond
ademt zwaar ond...
Wanneer vleugels terugkeren
netgedicht
1.3 met 3 stemmen 219 Vleugels keren zacht
naar het nest vol licht en rust
stilte draagt hen mee
Hun sierlijke vlucht opent
de weidse lucht als een adem, een boog
van wind, van ruimte, van verlangen, elk vloeiend
ritme een echo van vrijheid die zachtjes terugkeert naar zichzelf.
Hun zwevende zang rolt over
...
Een paarse belofte
netgedicht
1.7 met 17 stemmen 193 Klokje in de kou
toont moedig zijn paarse bloem
winter is nabij
Aan de rand van de stoep
groeit het kruipklokje met zijn lage stengels,
stil maar standvastig. Een paarse ster die geen aandacht
vraagt, enkel licht vangt in november, zoals iets dat bloeit zonder verwachting.
Het zoekt gee...
Wanneer herfst ademt
hartenkreet
1.3 met 6 stemmen 283 Blaadjes dwarrelen
zacht op vochtige paden
herfst ademt in mij
Als ochtend zich opent
in dof amberlicht, zie ik hoe takken
zich uitstrekken als stille wachters, hun bladeren
trillen in de adem van een dag die zachtjes kantelt naar verval.
De aarde draagt het gewicht
van druppels die no...
De eenvoud van het leven
netgedicht
1.4 met 9 stemmen 187 Zonlicht op de wei
bloem bloeit zacht tussen het gras
rust vult mijn ogen
Ochtend opent zich in
ruime kalmte; ritselen van bladeren
legt een teder ritme neer. Mijn zintuigen drinken de
stilte van dit moment, waar niets meer hoeft te zijn dan wat het is.
In het trage stromen van
de beek...
Kwetsbaarheid
netgedicht
1.4 met 7 stemmen 223 Herfst - een kwetsbaar blad
in de wind, nog even maar,
dan is het voorbij
Het blad laat los zonder
haast, al wist het dat vallen geen einde
is maar een mild terugkeren naar wat het altijd al was.
De lucht vangt het op zonder oordeel, en even lijkt alles gewichtloos.
Diepe kalmte blijft ...
Je bent
netgedicht
2.5 met 27 stemmen 408 Je bent het zachte licht dat mijn schaduwen kust,
het geluid van adem dat ik voel in mijn borst.
Je bent de ruimte tussen woorden, stil en groot,
waar ik durf te zijn zonder masker, zonder schroom.
Je bent de regen die mijn stormen zacht weghaalt.
Het geduld dat mijn hart in rust laat landen....
Het ritme van de aarde
netgedicht
2.3 met 16 stemmen 390 Boom wacht op de wind
lucht kleurt in voorbijgaan blauw
de aarde luistert
Hoe geruststellend het
is de adem van de aarde te voelen
stijgen, haar toon onder mijn voeten als belofte
dat alles wat leeft gedragen wordt in een bedding van vertrouwen.
Ochtend ontvouwt zich
zonder haast, het ...
De adem van de maan
netgedicht
2.6 met 18 stemmen 391 Ochtendblauw ontvouwt
maan streelt mijn innerlijk licht
stilte stroomt door mij
Hoe bijzonder innig het is
om de volle maan te zien hangen in het
zachte blauw, nog helder terwijl de zon haar gouden
adem spreidt en de aarde langzaam ontwaakt in een sluier van stilte.
Ze drijft tussen nac...
In de stilte van de herfst
netgedicht
1.7 met 14 stemmen 314 Blaadjes dansen laag
kleurig ballet in de lucht
pirouette valt
Wind streelt traag de kale
takken en fluistert geheimen van een aarde
die zachtjes loslaat, en ik adem mee met het ritme van vallende
bladeren, hun zachte aanraking op de grond een zachte spiegel van mijn ziel.
Elke druppel ...
De zin van het leven
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 337 Golven dragen mij
herinnering vervliegt zacht
stil ademt het licht
Hoe ik me laat dragen op
golven van het leven, waar onverwachte
stromingen mij meenemen en het verleden zich zachtjes
roert in het nu – een open zee waarin tijd en herinnering samenvloeien.
Vroeg in de morgen ontwaak
...
Herfsttranen
netgedicht
1.4 met 8 stemmen 211 Druppel op een hoed
wereld weerspiegeld in klein
stilte van de herfst
Eerste traan rust op een
dor blad. Hij glijdt langzaam naar de
rand en blijft daar even hangen, alsof hij luistert naar
het zwijgen van iets dat voorbij is - een stem die nog nadraagt tussen de bomen.
Daarna volgen an...
Herfstkleuren
netgedicht
1.4 met 9 stemmen 191 Een herfstwind fluistert
groen blad luistert even mee
tijd om om te slaan
Elke kleur spreekt tot mij
met een zachte stem, nog vóór mijn ogen
haar werkelijk zien. Het goud van het blad beweegt
door mijn borstkas, en ik adem trager, voel de wereld in mij verschuiven.
In de ochtend ademt...
De tijd van Allerheiligen
netgedicht
1.9 met 7 stemmen 1.022 Herfstlicht op de steen
fluistert verloren namen
bladeren vallen
Geluiden van de
wereld die ik diep voel, in het trillen
van takken, in het zachte vallen van licht. Hun echo
beweegt door mijn gedachten, en ik adem mee met wat fluistert.
Stemmen van degenen
die ik mis, zijn overal, in h...
Langs de rivier
hartenkreet
1.7 met 7 stemmen 403 Lint van helder blauw
versiert het groene landschap
vloeit zacht naar de zee
Langs de rivier fluistert
het glinsterende water zacht, een echo
van gedachten die ik niet kan vangen. De wind streelt
mijn huid als herinneringen, en alles lijkt tegelijk dichtbij en ver weg.
De bomen buigen m...
Meer van deze schrijver...
