Dromen, wensen, ontgoocheling,
laat ik ze te water
in een papieren bootje?
Zodat jouw onmacht mee verdwijnt?
De fluwelen zachtheid
van je kleine kinderziel
heb ik je niet ontnomen.
Het onoverzichtelijk
slagveld van je jeugd
heb ik niet doen ontstaan.
Gestreden, gevochten...
Niet genoeg!
Dat is en blijft mijn zelfverwijt,
verwijt waarmee…
Melancholie... ze wordt groter.
Herinneringen sterker...soms!
Onzichtbaar heimwee glijdt, klimt
door mijn nachtelijk duister.
Tranen stromen als douwdruppels
naar ruimstes kil gevuld met bitterheid
tot in de kelders van mijn ziel!
Alsof tijd onbestaand is
dwaal ik in gedachten,
door de sterren-loze nacht.
Maar in mijn dromen klein of groot…