Alle inzendingen van Catrinus

afscheid nemen van haar die alles voor hem betekende die alles voor hem deed is als een onbekende tunnel ingezogen worden steeds dieper steeds verder er lijkt geen eind aan te komen z’n laatste levenslust wordt er door gebroken en dan plotseling waar het licht zou moeten wezen met het einde in zicht staat zij daar met haar armen gespreid…

jong zijn is een zegen nog zo onschuldig en verlegen nog een lange weg te gaan nog zoveel om te overwegen oud zijn komt dan wel met gebreken maar het zijn wel de oude bomen die vele stormen hebben doorstaan die zo mooi zijn gaan verweren die ik zo bewonder dat ik er graag bij stil blijf staan want er valt zoveel van hen te leren…

een goed gedicht is een symfonie in woorden waarin je dat kunt horen wat jij maar wil maar ook soms wat je ongemerkt bekruipt je hart binnensluipt en waarvan haar woordenklanken je nog lange tijd kunnen beroeren en nooit is ze stil een goed gedicht zal je diepste snaren raken een leidraad vormen in het leven soms iets om na te…

oma hoe moeilijk is het om tegenwoordig nog iets te bereiken heb geduld mijn kind de tijd zal het je leren en wat dat zal zijn zal blijken wees wie je bent dan komt het wel goed en zal dat het ware zijn wat je ontmoet maar oma de wereld is zo groot en ik ben maar klein nee lieverd jij bent niet de druppel in de hele oceaan je bent de…

water valt als druppels neer onder meer als regen al sinds een ver verleden verdampten zij tot een wolk naar de toekomst en het heden water neemt mee wat mensen vergeten verbergt veel meer in zich dan we ons beseffen en ooit zullen weten het eeuwige water de druppel die verdampt kom je ooit weer tegen als sneeuw hagel of regen water is…

zie haar nu eens gaan the greatest of all times - goat niemand kan haar verslaan het leek wel een dolfijn die daar door het water schoot en ook al is ze nu dan zo groot ze blijft ten opzichte van de zee en diep van binnen toch altijd maar heel klein in gedachten zwom het hondje Rio met haar mee ook al is het maar een hondje het was de laatste…

slechts één kwetsbare bloem geeft zijn eentonige omgeving weer kleur…

we hebben van haar genoten omdat ze zoveel aan ons gaf we hebben haar zelfs te veel uit handen genomen heel onbeschaamd onbeschoft en uiterst laf we helpen haar op deze manier langzaam naar de kloten ook al past dit laatste eigenlijk niet bij elkaar laten we wat minder graaien het belemmert ons geluk en laten we beseffen dat we niet alleen…

zij wist niet wie ze was hij niet wie hij is is er iets mis met mij beide zijn een en niet als doorsnee te vangen in een hokje dan draagt zij een stoer leren jas en geeft hij de voorkeur aan een nauw sluitend rokje beiden hebben de wens en het gevoel één persoon te mogen zijn die het van jongs af aan al is en al die tijd al was gelukkig…

in die ene traan zag ik jouw en mijn heden en verleden vreugde en verdriet vanuit beider perspectief ontdaan van vals sentiment klaar glimmend en doorzichtig weerspiegelend al wat ons is gegeven wat in die traan valt te lezen is zo bijzonder ongekend vergeet vooral de vreugde niet ze doen zo veel uit de doeken simpele eerlijke tranen…

VERBORGEN VLINDERS daar dartelt ze zo’n onschuldige pure witte vlinder en even verderop nog een en nog een ze verjagen enigszins mijn vele zorgen ach vlinders in heb ze zo lang gemist dan kom jij en klapt in je handen en ze verdwijnen naar een plek waar ik ze even niet meer zie maar wat maakt het uit want ik voel waar ze zijn…

vele namen heeft de Inuit voor sneeuw vele namen heeft de Toeareg voor de wind vele namen heeft een Fries voor ijs vele namen heeft de visser voor storm en regen maar voor diepe diepe genegenheid bestaat wereldwijd slechts één naam – liefde…

licht camoufleert het donker en donker het licht * ze horen bij elkaar in dag en nacht die samen een etmaal vormen eb heeft de vloed in zich en achter vloed verschuilt zich eb samen zijn ze een in getijden door zon en maan bepaald in elke man schuilt iets vrouwelijks en in elke vrouw iets mannelijks toch hebben ze elkaar nodig vormen…

lawaai explosie gebeurt vaak door hen die zich niet gehoord voelen…

wat heb je verloren als je niks hebt om te verliezen je hebt de kans gehad om te scoren maar voor het doel stond je af en toe als bevroren toch doorbrak je de vliezen dat alleen al is niet niks en ben je uit de as herboren zoals die mythische vogel Phoenix kom na deze nederlaag tot zinnen want door het zo meedoen heb je alleen maar…

je zult mij niet horen over verlies ik zal het met de stilte delen de stilte die alles omkleedt en samen met jou het verlies denkt te kunnen beperken het nooit helemaal kan oplossen als in een kalme stille zee zoals een vis zal het zich erin verschuilen en af en toe zal het zich laten zien en zal ik toch weer aan het verlies…

zeg steen kon je nu maar praten en vertellen wat je hebt beleefd gehoord gezien of lijkt het je beter om dat maar achterwege te laten misschien je hebt zoveel gezworven en zoveel meegemaakt bovendien houd je de wereld voor bedorven is je hart daardoor tot steen geworden misschien? toch deel je wijsheid die je moet hebben opgedaan ga je…

toeterend en schreeuwend rijden ze door de straten ontregelen pleinen en doorgaande wegen in onze grote steden de gekleurde idioten in aanbidding van de bont gekleurde lederen zon toeterende malloten alleen zolang hun eigen team een wedstrijd won zo niet dan wordt de devotie snel vergeten zoals vele geloven overkwam en verwerd van vurig…

ik kijk naar de hemel leen de kleuren van de zon verf hiermee mijn kelken en zolang we niet verwelken wijs ik naar dat waardoor mijn leven ooit begon en blijf haar daarvoor altijd dankbaar die leven schenkende zon…

moet ik me schamen voor hoe ik heet of wat ik ooit of nooit deed of voor het familielid of vriend die zich niet meer aan mij bindt ook al is het buiten mijn schuld of had ik toch weer te weinig geduld of voor mijn vrouw en ons niet zo begaafde kind moet ik me voor alles schamen ook toen ik zei wat heb je mooie ogen en wist haar terstond te…

licht laat leven waardoor alles stroomt het water door rivieren sappen die de bomen voeden zoals bloed dat doet door onze aderen alle wezens op aarde de aarde zelf en de zon allemaal zijn we stukjes heelal het klinkt dan wel wazig als in een droom maar alles beweegt komt en gaat allemaal verkeren we in een eindeloze stroom…

in woorden vangen wat niet uit te leggen valt maar wel laat voelen…

we willen vaak verloren tijd inhalen maar wat we weten is dat tijd wel de aller laatste is die verliest wij komen niet verder dan het nu toch laten tijden zich ooit inhalen als we ons er maar serieus aan wijden en als zij het ook verkiest zijn we eindelijk bij de tijd en zullen nooit meer staan op tijden maar als ze dan ten slotte…

mijn kleintje mijn hartendiefje in jouw ogen zie ik de zin van het leven met z’n eigenlijke doel ook al slijt bij mij langzaam dat gevoel jij weet mij dat telkens weer terug te geven ook al is het maar voor even met jouw zonnetje in het zuiver wit toon je hoe het leven eigenlijk in elkaar zit zo heel eenvoudig en open en toch zo subtiel…

ik pluk de sterren van de hemel aai de maan over haar bol vang de schijn van de alles verwarmende zon misschien wou ik dat dit alles in werkelijkheid kon maar zo lang ik het tòch probeer en me daardoor nog realiseer waar alles ooit begon waad ik nog steeds op m’n blote voeten door ons aller levensbron…

luister naar het geluid van stilte voed je ogen met het licht van de nacht proef de smaak van water voel het wezen van lucht doorzie en ervaar de essentie van leven en geniet…

ze zei: jouw gedichten zijn vaak zo zwaar ik zal het zeker niet ontkennen maar ze zijn wel waar en het gewicht van waarheid moet meestal even wennen laat me maar zo zeggen en als volgt uitleggen in die van mij kom je er maar weinig tegen die zo licht zijn als een veertje omdat ze niks wegen…

toen de held haar eindelijk in z’n armen nam en kuste kon ze haar tranen niet bedwingen en pinkte menig traantje weg net op dat moment zag hij op z’n tablet z’n club een beslissend doelpunt maken en juichte: ‘Wat een fraaie goal zeg.’ Ach soms vallen tegengestelde emoties heel ongelukkig samen ook al zijn ze nog zo puur in aanleg…

zij zag hem misschien wel zitten en hij haar ook een wederzijdse blik die niets aan het toeval overliet – niet loog ach een beetje liefde is hun zo gegund ‘O ja zeker ik hou ook heel veel van dieren,’ zei hij – ze glunderde waarna hij opzichtig blunderde door zich vol overgave te stortten op een schotel met alleen maar vlees zij pakte…

wat zij voelden zal ik hopelijk nooit hoeven me niet eens kunnen voorstellen wat zij deden zo onmenselijk zo onvoorstelbaar en meedogenloos wat anderen niet zagen of wilden zien – de radeloze vragen gebrand in hun ogen over wat er staat te gebeuren en waarom met ons antwoorden werden niet gegeven vooral niet op het waarom twee minuten…