Alle inzendingen van Catrinus

niet zittend in jouw lichaam voel ik niet wat jij voelt probeer wel mee te leven maar ervaar niet wat je eigenlijk precies bedoelt ik hou je hand maar vast ter verlichting van je last probeer naast je te staan maar het aller diepste stukje pijn en verdriet voel alleen jij maar aan…

kun je gelukkig zijn als je weet dat in Afrika kinderen honger hebben als je weet dat in Oekraïne onder de puinhopen mensen liggen te creperen mag je dan gelukkig zijn of moet het je deren en wil je ze allemaal liefhebben ja je mag gelukkig zijn dat het jou niet overkomt en dat geluk is zo fijn gelukkig zijn is een kado pak het…

HERFSTWIND daar staat ze ‘t is nog een kind ze ziet de bomen wuivend dansen op een been in de straffe koele herfstwind in de late zonneschijn vliegen de wolken als witte zwanen om haar heen en de kleurrijke was wappert aan de lijn en zij … zij wil ook ooit zo’n ballerina zijn ach hoe eenvoudig en fijn kan soms schoonheid zijn…

‘Opa, Jos z’n oma is dood. Zij is volgens hem naar de hemel gegaan. Dat is toch raar of is het echt waar?’ ‘Lieve jongen, ik weet niet hoe het uit te leggen maar laat me zo maar zeggen die wolkjes die je aan de hemel ziet staan zo heerlijk wollig zwevend daar zit zijn oma ook tussen echt waar – springlevend.’…

hier in het mij zo vertrouwde UMCG hangt tegenover mijn bed een poster van plafond tot benee van boven zee zwevende meeuwen hoog langs het zwerk vannacht namen ze mij met zich mee ik voelde de wind als het föhnen van mijn haren en onder mij de wild opspattende woelige baren en toen ik wakker werd van het tijdens het nachtelijk uur beleefde…

heb jij jezelf in de hand of bekijk je jouw omgeving van een andere kant laat je jezelf zien of is het toch een ander misschien? je toont een spiegelende bol zoals die hoort of is hij toch gedeeltelijk hol je suggereert dat je het zelf bent maar wie jou kent begrijpt de lol die jij als kunstenaar hebt aan dit werk waarmee je…

alleen lopend door het bos voelt nu vreemd zo verlaten niemand meer om tegen te fluisteren of te praten als antwoord op blikken die mij soms hoopvol vragen wat waren wij toch onafscheidelijke maten een blik was vaak genoeg om elkaar te verstaan helaas ik moest je laten gaan weet je afscheid nemen doet zo zeer geeft zoveel pijn toen…

mij mankeert van alles wat daar word je echt niet vrolijk van maar als je naar hem kijkt dan zie je dat het nog slechter kan en zij rijdt met een zuurstoftank in een elektrische rolstoel wat ik dan denk zeur niet – houd je smoel toch het gas raakt wel op en we steken onze kop heel diep in het zand in wat voor tijd zijn we beland maar…

waar je de trap bent afgedaald kun je hem ook weer beklimmen waar je ooit hebt gefaald valt ook weer veel te winnen waar je hebt gevonden heb je ooit gezocht soms lijk je hogerop te komen soms blijft het slechts bij dromen verklaar jij jezelf zonder enige zonden dan richt je je integriteit ten gronde en staat de waarheid op de tocht…

waar lucht en water elkaar raken ligt het snijvlak van ieders vrijheid geen van beide zowel de vogels als vissen kunnen hun eigen missen ze lijken in elkaar over te gaan omdat ze elkaar verstaan*…

moeder natuur bulderde vannacht van verdriet over wat de mensheid haar heeft aangedaan en achterwege liet tranen met tuiten liet ze volop stromen bleef dit langdurig uiten maar ondanks dat heeft ze toch ook altijd oog voor onze noden want ze weet dat door het uiten van verdriet en pijn vaak iets nieuws tot bloei kan komen wat tot troost…

als ieder wolkje maakt niet uit hoe klein zo kortzichtig zou zijn en denken o wat ben ik toch alleen dan zou er nooit geen wollig wolkendek meer zijn als ieder mens denkt ik ben alleen ga naar buiten kijk om je heen heb een warm woordje over voor iedereen en vervult dat niet je wens ervaar dan als je kunt de natuur en voel hoe troostend…

doet het er toe of er een eeuwigheid is en doet het er toe of ik me hierin al of niet vergis of ben voorgelogen en heimelijk bedrogen maakt het wat uit als iets te mooi lijkt om waar te zijn dan is het meestal zegt men vaak maar schijn bovendien lijkt de mensheid me hiertoe ook veel te moe zijn we hierover vaak daarom zo angstig…

ik geloof in vonken die knetterend spatten van kruisende blikken die elkaar in hun baan in het midden ontmoeten van hen die het niet willen en durven erkennen dat zulke blikken bestaan die je overdonderen en verlegen verstijfd laten hangen in een verwarde waan en zo’n eerste keer doet vergeten toe te slaan beiden nog te onervaren…

ik spit de tuin om poot de aardappelen zaai zaadjes voor kruiden voor zolang het duurt plant de tulpenbollen snoei de rozen nu het nog kan verwijder het onkruid voor zolang het duurt maai het gras schud het hooi en alles zal wel goed komen voor zolang het duurt laat de tomaten rijpen en de druiven zijn zo zoet immers er is tijd…

nooit voel ik me eenzaam zolang jij er bent en naar me wuift en stilletjes ritselt en mij toefluistert door de wind zolang ik weet dat jij het bent waar ieder klein wezentje dat ik altijd heb bemind bij jou geborgenheid en een schuilplaats vindt soms ben je even zo’n prachtig kleurrijk figuur en als je je kleed aflegt toon jij je…

geef elkaar toch dat kadootje die geïnteresseerde blik steek een hart onder iemands riem geef dat bemoedigende schouderklopje die verzachtende vrolijke knipoog schenk die ander hiermee een fijne dag omdat ook hij dat verdient krik op dat neerhangende kopje als een soort van push up misschien gun dat toch aan een ander en echt het kost…

voor ieder wezen is dat knopje ingedrukt het licht aangedaan om het leven te beleven wat al of niet mislukt toch is dit unieke gegeven voor alles en iedereen uit dezelfde bron ontstaan die vonk tot leven door dezelfde hand kwam het alles tot stand en als we er met geluk of pech genoeg van hebben genoten heeft die hand besloten dat…

bommen en granaten kogels die ketsen kogels die raken tussen de puinhoop een laatste gekraakte eenzame geweerloop en waar ooit een tuintje was geeft een klein fleurig bloemknopje vol hoop en levenslust overtuigend gehoor aan het aloude motto het leven gaat door…

de nacht sluipt voorzichtig naderbij de zon geeft haar nu de ruimte het licht wordt diffuus en dun de bomen worden zwarte dreigende personen ze lijken mij aarzelend te willen grijpen en spreiden hun takken en het besef groeit dat ik moet zien weg te komen de nacht behoort hun…

poëzie bestaat uit juiste woorden vinden voor het beschrijven van de geur van die onbekende wilde orchidee van de muskus van een os of hert die ongekende gedachten en die kleurrijke ondergaande zonnen weten te vangen die letters aan liefde kunnen hangen soms onbegrijpelijk soms apert die al wat je ziet of juist niet emoties als vreugde…

en daar rij je dan alleen door de nacht en het is alleen de maan die je dan nog toelacht de sterren die naar je knipogen terwijl jij je afvraagt of en waarom het leven je heeft bedrogen maar de maan straalt waarlijk heus voor jou z’n eerlijk hoopvol licht van neem het allemaal maar niet te serieus want niemand heeft op wat hem wacht enig…

voetstappen in het kleffe zand er tussen nog enige afstand van een hem en een haar de vraag rijst horen ze bij elkaar lopen ze hand in hand vormen ze misschien toch een liefdespaar? immers plots blijven de kleine voor de grote staan de indruk ontstaat dat er mogelijk iets werd gesust een paar tenen in het kleffe zand die een diepe indruk…

tegen een bronsgroen eikenhouten achtergrond gloriëren ze samen de Goudiep en de Zilverberk…

nooit heb ik mijn vader als troostend gebaar een arm om haar zien slaan of haar een kus zien geven of zien vragen samen met z’n tweetjes uit te gaan ze leken langs elkaar heen te leven ze bewaarden hun gevoelens blijkbaar voor de korte nachten we waren immers tenslotte maar mooi met z’n achten…

een nieuw geloof wordt alom beleden de man was al lang bekeerd z’n vrouw door onbegrip verteerd volgt hem lijdzaam vanaf heden beiden zitten vooraan op het puntje van de bank en beiden juichen na veel geduld als het doel waarvoor wordt vervuld en beiden belijden dan hun dank zoals eertijds heeft ook dit geloof z’n vele goden en ook nu…

verscholen in een kelder voor de leugens van de mensheid vrijheid gelijkheid broederschap en zoiets als naastenliefde leugens waarvan de scherven door ramen en in deuren slaan en zelfs soms bevolkte gebouwen niet weten te laten staan en door een kiertje ziet hij de blauwe lucht waaraan de witte wolkjes gelijkelijk en gebroederlijk…

iedereen verzamelt vrienden om zich heen gaat relaties aan zoekt anderen waarop men kan steunen of gewoon om zo af en toe tegenaan te leunen zoals zo velen zoeken we iemand om iets mee te delen iemand die iets meer wordt dan slechts een klankbord zo iemand behoort tot de wensen van vele mensen zo iemand die naast je staat en je niet…

wat zie je als je een schutter op je af ziet komen? schiet dan je hele leven in een flits aan je voorbij kan iets zo snel? volgens de verhalen wel maar wat zal een kind aan zich voorbij zien komen haar leven was pas begonnen er viel nog amper iets te overzien zal haar flits zich vullen met haar nog vage vormeloze toekomstdromen? ze…

op m’n wandeling kom ik ze allemaal tegen die rustige droefogige grote Zwitser een Duitser met het hoogste woord gelukkig van achter een hek de drukke slimme vlijtige Schot uit het grensgebied een nu nog kleine maar straks grote trotse en eigenzinnige Turk zo’n charmant lief tenger Italiaantje die grote zelfverzekerde onverschrokken Deen…