Hartenkreten

hartenkreet (nr. 56.106):

Tot ZIENS

alleen lopend door het bos
voelt nu vreemd zo verlaten
niemand meer om tegen
te fluisteren of te praten
als antwoord op blikken
die mij soms hoopvol vragen

wat waren wij toch
onafscheidelijke maten
een blik was vaak genoeg
om elkaar te verstaan
helaas ik moest je laten gaan

weet je afscheid nemen
doet zo zeer geeft zoveel pijn
toen moest je meestal aan de lijn
want oei jouw neus was zo
verdraaid gevoelig zo fijn
maar nu mag je voor altijd los

ik weet dat wanneer mijn tijd
daar is om te moeten gaan
dat jij daar op me wacht en
klaar zult staan om weer door
het bos te lopen – wij saam