Alle inzendingen van Chantal

Zoveel mensen om me heen, ontelbaar(6 miljoen). Maar toch voel ik me zo alleen. Hoe, waarom? Wat heb ik misdaan? Wat kan ik doen? Ik probeer er bij te horen, ik probeer iemand te zijn die ik niet ben. Is dat soms mis?…

Hier sta ik dan, op de sokkel der moederschap. In mijn linkerhand draag ik de macht van het maken. In mijn rechterhand de kracht van het breken. Over mijn schouders hangt de mantel der onfeilbaarheid. Deze zware last zal er zorg voor dragen, dat ik spoedig ten onder ga. Ogen die doordrongen zijn van rekenschap, kijken mij beschuldigend aan…

Het liefst zou ik je bij me houden, we hadden het zo fijn Maar om je zo te laten leven zou heel erg egoïstisch zijn Want als het leven lijden wordt en jij niet meer geniet Zal ik je moeten laten gaan al doet het me verdriet Nooit was jij egoïstisch en je stond altijd aan mijn zij En wat er ook gebeurde, jij was daar voor mij. Herinneringen blijven…

Pijn, pijn, alsmaar pijn Nooit even zonder zijn Sterk blijven, gewoon blijven doen Maar het is nu niet als toen Feesten, lachen, plezier maken Ik wil wel, maar mijn lijf begint te staken Het gaat niet, al wil ik nog zo graag En wat ik doe gaat even traag Ik ben nu even niet als toen Ik kan eigenlijk niks doen Niet dansen want dan doet…

Je kent vast wel een persoon die je als ‘vriendin’ goed kent maar dat - als het erop aankomt - jij voor haar een vreemde bent ze negeert je dan gewoon en kijkt niet meer naar je om en dan denk je bij jezelf was ik nou zo stom? zo stom dat ik dacht dat zij altijd voor me klaar zou staan zo stom dat ik dacht we gaan er SAMEN tegenaan…

De laatste dagen van je leven waren moeilijk om aan te zien, moeilijk te geloven om iemand zo hard te zien vechten voor hooguit twee dagen nog misschien wat was het moeilijk om te weten en me tegelijkertijd weer af te vragen een lange tijd vol onzekerheid nog hoeveel uren? hoeveel dagen? en dan zit ik weer aan haar bed een stilte, mijn gevoel…

Je komt als klein mensje op aarde Onwetend en nog zo klein Geen angst, verdriet of andere pijn Alleen jij en jouw unieke waarde Gedurende je eerste jaren Krijg je volop bescherming en aandacht Niks geen geweld, lust, wraak of macht Alles valt nog te verklaren Naarmate je langzaam verder groeit Kom je steeds meer vragen tegen Zit je vaak…

wat voelde het vertrouwd toen die onzekerheid was verdwenen niet bang, niet benauwd niet bang om te worden afgewezen wat voelde het vrij zonder de greep van angst en pijn niet boos, alleen maar blij dat ik eindelijk mezelf weer kon zijn wat voelde het goed me niet meer alleen te hoeven voelen niet verlegen, juist met volle moed wetende…

Langzaam loop ik, stap voor stap naar het einde van de weg Tot ik een glimp kan zien van de horizon Die uitnodigend naar me lacht Me roept, me wenkt En ik loop verder, stap voor stap Daar, waar de stilte me omhelst als een deken van fluweel Waar de vrijheid mijn zorgen verjaagt en me een zee van zonnestralen schenkt Daar zal ik heengaan…

Regendruppels vallen neer Vanuit de hemel op de grond Met een knuffel in mijn hand Loop ik buiten stilletjes rond Kijkend door beslagen ruiten Gedachten spoken in mijn hoofd Hoelang zou het nog duren Voordat mijn laatste lichtje dooft Ik nestel mij in een hoekje Houd mijn knuffel stevig vast Het zal nog maar even duren Dan ben ik niemand…

geluk is een hand in de jouwe geluk is iemand hebben die je kunt vertrouwen geluk is niet kijken naar wat een ander meer heeft geluk zit in een klein gebaar de dingen om me heen sta open voor dat geluk dan voel je je nooit alleen…

Een dag, een nacht, een hart vol verwachting. Dromend en hopend, verbaast door jou minachting. Een ochtend, een avond, een leven vol geluk. Toen kwam jij binnenwaaien, nu is mijn leven stuk Een droom tegen werkelijkheid, een leeg gevoel zonder reden. Ik wil verder met mijn toekomst, maar zit vast in mijn verleden. Geen pad wat ik kan…

Hoe zal 't uitzien Het sprankelen van je ogen Hoe zal 't klinken De melodie van je stem Wat zijn je streken Waar ligt je hart Wat zal je kleur zijn Wit of zwart Al deze dingen We zullen het nooit weten Maar, lieve kleine meid We zullen je nooit vergeten…

Geef me mijn vrijheid geef me het leven laat me zien wie ik ben nu ik mezelf niet eens ken laat me zoeken naar de wereld waarin ik woon maak me wakker en haal me uit deze verschrikkelijke droom Laat me leven en deze wereld eens beleven laat me de dingen zien die ik anders zou hebben gemist misschien Neem me mijn tranen weg en geef…

Ineens was het voorbij kon niet meer denken hoorde niet meer wat men zei ineens alles zonder jou een grote leegte is gebleven nu zonder jou moeten leven maar niets is zonder jou je leeft in onze gedachten je bent in ons hart. niet zo maar vergeten zijn kunnen we toch een beetje bij je zijn…

Gegeven in een nieuw bestaan zoek ik in hoop naar mensen en zal gaan door duizenden muren Die verlaten stilte van angst stil sluipend in het duister zal ik ooit vinden waar ik al die tijd naar zoek…

Een liefdevol hart een lachende mond sprekende ogen, zo zacht in een wereld waarin je stond weg gegaan maar nu alleen zo ver weg en waarheen...…

Kracht is bijzonder,van ontschatbare waarde het is het belangrijkste wapen op deze gevoelloze aarde Kracht is mooi, een onbetaalbare schat het sterkste wat je kan vinden op je levenspad Kracht is pijnlijk, gaat samen met veel verdriet waarom het er is, weet men vaak niet Kracht is woede,soms met hard geweld maar vragen wordt bijna nooit gesteld…

Leeg lijkt het leven om me heen Alsof niets er meer toe doet Zonder jou voel ik me zo alleen Maar toch weet ik dat het moet Jij hebt iets anders boven mij verkozen Iets dat meer bevrediging geeft Iets wat blijft, zonder tussenpozen Iets dat jou niet meer doet beseffen dat je leeft Hier kan ik niet meer tegen vechten Dit is iets wat ik nooit…

In gedachten staar ik over het water Mijn ogen lijken niets te zien Denk niet meer aan vroeger of later Denk niet meer aan misschien Alle illusies werden me ontnomen In één moment is gewoon alles weg De gedachte van nooit is gekomen Geen tijd meer dat ik grenzen verleg Verdriet maakt plaats voor kilte Gevoelens zijn niet meer aanwezig…

Ovaal gezicht, omlijst met ravenzwarte haren Groene kijkers maken het geheel compleet Door velen wordt dit als mysterieus ervaren Een reis waarvan men het einde nooit weet Uitdagend gaat ze het avontuur tegemoet Niet bang voor dat wat komen gaat In haar ogen die ondoordringbare gloed Je weet bij haar nooit wat je te wachten staat Mooi, dat…

Waarom wil mijn hart niet geloven, wat mijn hoofd al zolang weet. Dat het de hoogste tijd wordt, dat ik jou vergeet.…

Gedachten die verdwalen in een fantasie Dromen die zich tot vlinders ontpoppen Gevoelens die zich in de wolken wanen Geweten dat de moed ontbreekt een luchtbel door te prikken…

hij was mijn vader de man die ik lief had en alles leek in een moment verloren dagen, nachten, maanden eindeloze uren, vervielen in één daar stonden we dan gedrieën, hopend elkaars handen pakkend en met betraande ogen staarden we vooruit mijn besef nog niet gekomen beefde ik in koele hartstocht niets anders dan je aan te staren…