Hartenkreten

hartenkreet (nr. 1.117):

Vader

hij was mijn vader
de man die ik lief had
en alles leek in een moment verloren
dagen, nachten, maanden
eindeloze uren,
vervielen in één

daar stonden we dan
gedrieën,
hopend elkaars handen pakkend
en met betraande ogen staarden we vooruit

mijn besef nog niet gekomen
beefde ik in koele hartstocht
niets anders dan je aan te staren
in de hopeloosheid je woorden herhalend
maar ze vervaagden mettertijd
en nu tracht ik je te vinden
op ongekende plaatsen
in boeken, woorden en zinnen
achter hoeken van straten,
door kieren waar de tocht fluit,
achter glazen en in de spiegel
maar ik lijk niet te willen kijken
daar waar je werkelijk schijnt te huizen
daar in mijn hart
in mijn wezen
het kind van jou te zijn.