Alle inzendingen van Chatfant

De muziek is stilgevallen, de gitaar heeft geen snaren meer de speler geen vingers De wereld draait door Hoe zou muziek nog lopen met afgehakte voeten? Versneden leden groeien niet aan, De wereld draait door. De stok in de spaak brak de rijder zijn nek, Maar wie geeft het kreupelrijm een leven terug? De wereld draait door met verbittering…

Een dromenloze nacht draaiend onvermogen de dag doolt in gedachten van linker zij op rechter zij Kramp in linker voet duwen tegen beddenrand toch even maar gaan staan geeuwen, gapend moe het stille huis verstoord door snuif en snurkgeluiden zachtjes opgestaan glaasje water en een plas, De dekens tot de neus weer puffend weggeschoven kriebel…

Tafel fraai getooid vol met feestelijke spijzen 't lijkt wel kerst: het kaarslicht aan; hij zal zich gelukkig prijzen Frisse parfum opgedaan en de wijn komt koel te staan ook het schort is afgedaan alles klaar om te beginnen Zacht muziek om bij te zingen op de klok is alles klaar; hoorde ze de auto maar he, daar roept de telefoon. Leuk…

Til me op uit die wereld van tranen waar alle doden gestorven zijn waar stlle woorden steeds zwijgen blijven en aan de einder geen morgen gloort. Voer me weg van dat uitzicht op graven waar elke droom ook gestorven ligt naar een plaats waar de bloemen nog bloeien met hun kopjes nog steeds naar de zon gericht. Zing een lied over…

In de verdwaalde verte zie ik het moeizaam voortgaan zuchtend onder de zucht naar nog meer loze macht. Het pad vervoerend langs de rand van lege liefdeloosheid zonder vrede met wat je had ontevreden steeds je pad een weg van klinkend klatergoud. Achtergelaten werd de diamant door jou te min bevonden jij hebt…

Mijn auto heeft een au, hij kan zijn start niet vinden dat doet hem erg veel pijn, zijn startmotor is stuk. Hij staat nu heel kapot, bij ome auto-dokter twaalf maanden heeft dit jaar de dertiende liep leeg het fietsend Nieuwjaar in. Toch loop ik met een lach, nu nergens heen te razen en lekker veilig thuis dit rot-jaar uit te blazen.…

Ik ben mijn lach verloren heeft iemand hem gezien? ik loop hem steeds te zoeken zag u hem wel misschien? Hier buiten vallen vlokken ik bibber van de kou en zit te koffie-mokken waar is mijn glimlach nou? Mijn vers heeft koude voeten van 't vriezen in mijn hart kan jij wat vreugde brengen een grimlach voor mijn part? Kun jij een lach…

De lucht verzwart en smijt zijn water in striemen tot de aarde zwelt stromen gorgelen dan tot beken en water vlucht voor dat geweld. De boom verbleekt en bloedt zijn bla'ren heft nog wanhopig op zijn kruin met zijn gekromde vingers schril geheven maar bliksem klieft hem toch tot puin. Wel weert hij zwiepend alle slagen nu herfst wreed dekt…

Wat is de weg te krijgen wat broodnodig ? Wanneer breekt recht de lijntjes van het wachten stuk? Waar is het loon van het verwaaide koren zo zonder spoor loos weggegooid wat goede sier kon dragen wanneer niet steeds veracht, te min geacht waren de schuren vol van goede vrucht gebleken maar niemand zag en niemand wil de roepstem…

Gebeten hond kijkt uit naar kuit om bitsig terug te bijten Geen mens komt meer het tuinhek uit zonder dat wijs te weten. Beter toch geeft men hond zijn worst opdat hij braaf gaat kluiven en voedt men hem met liever kost dan bitterzure druiven. De hond die toont zijn tanden reeds en grommend gaat hij bijten verscheurend al wat niet verwacht…

Mensen vertwijfeld hangend aan de rand van het klif niet wetend hoe morgen nog een nieuwe dag beginnen. Handen verkrampt weggestoken in klamme zakken waardoor hun vuisten niet meer zichtbaar zijn. Tanden knarsen onhoorbaar binnen gesloten kaken en een waas berusting onttrekt de wereld aan het zwarte uitzicht. De tijd vergaat met wachten…

Door afstand steeds gescheiden zelfs nu ik zo vlakbij je sta weet ik je te ver weg om ooit die kloof met woorden nog te kunnen overbruggen. Geluid sterft in mijn hoofd geen stem durft nog te schreeuwen waar de stilte te veel woorden draagt om de ruimte door te dragen: ze vallen zoemend weg. Bewustzijn duurt slechts even zo lang het oog…

Het voetvolk fietste hem er in elk goal vergiet met bier gewin, ook wieler-wachters staan paraat nadat men over voetbal praat voor tour en tocht door kokend weer pendelt men lustig heen en keert dan zappend bij het voetbal weer. Dus heel sport-lievend Nederland zwaait met een vol Oranje hand en heft gewicht in buiken bol met drink, gelach…

In een zwarte woeste wereld waar wolken blijvend samenwoekeren de bodem zompig kluiten blubbert wacht ik op dat herlicht moment waar tussen duistere dagen een spleet van zon zal vallen zo schrijden doet de wereld tot glimp van nieuw begin. De regen blijft wel glanzen maar licht laat alles schijnen verlicht met warme blikken de leegte…

Daar lezend op het podium alleen met duizend woorden leg je het leven bloot gericht zijn alle ogen die naar jouw zinnen hoorden zelfs netjes aangekleed ben je nog nooit zo naakt geweest.…

De reiger danst met afgehakte poten de merel zingt met doorgesneden keel de dichter schrijft met haar ontstolen woorden alleen de laster is wat er blijvend blijft. De liefde leeft door haatdoordrenkte tijden rivieren stromen door een dijkdoorbroken land het werk gaat verder langs niet betaalde functies alleen de laster is iets dat blijvend…

Kom mijn lief in de tederheid van mijn armen. De wereld is zo koud dus laat mij jou verwarmen. Laat ons vergeten wat eerder is geweest. De mens is steeds geworden wat hij het meeste vreest. Kom terug mijn lief en maak een nieuw begin. De toekomst is begonnen verleden heeft geen zin. Geschiedenissen kunnen we herschrijven…

Ik voel dat jouw gedachten bij mij zijn met een streling van jouw niet aanwezige handen. De dampkring ademt liefkozende woorden waar geen monden spreken. Als een tinteling doortrekt verstuurde energie langs onverkende paden en maakt voelbaar het verlangen in de trilling van de lucht. Vlieg vogel waar jouw hart wil dalen.…

Een metro vol met mensen starend voor zich uit ieder zijn gedachten kijkend door de ruit. Elk een eigen leven elk zijn eigen huis met een ander streven en een ander kruis. Wat zijn jouw gedachten? denk jij net als mij, nog twee uurtjes wachten dan is het weer voorbij? Waar wil jij straks komen? waar wil jij nu heen? zal je samen…

lopend, verlaten stranden achterlatend denk ik aan jou. Verloren jaren van leegde liggend aan de vloedlijn golvend op het tij. De dagen rekken tot hun einder met de schreeuw van verre vogels. Een uitgestrekte vlakte lengt scheiding tussen vloed en branding aan. Ver weg waaien nog de geluiden van een warm te vinden sponde waar…

Goten gutsen gulpend het water in de grond. Regen ratelt de luiken los met roerige klaterklanken. Binnen zoemt het zacht door buizen die verwarmen. Lampen schitteren stilte in de laat verlaten laan. Bomen druilen druppels langs de bladerloze stammen. Water moddert verder tot de rand de lippen raakt. Vogels schuilen verder tot…

Hier, neem nu alles maar dat je steeds stelen wilde te moe is mijn gemoed om nog wat terug te doen. Mijn dagen zijn al lang een stille dood gestorven ik voel niet meer de pijn van wat had kunnen zijn. Mijn zakken zitten leeg beroofd van alle werken waarvoor jij vangsten ving maar de verdienste zweeg van daden en vol roem de handen…

Kom me niet achterna ver verleden lang voorbij; ik hoef niet meer te zien en hoef niets meer te weten dus ook niet terug te halen de dingen liefst- of soms ook echt- vergeten. Wat voorbij is is voorbij je kunt het laten rusten laat het maar hier nu verder gaan met in het heden te berusten. Ik kan geen leegte vullen met wat had kunnen…

'k Wil de dageraad tot stilte manen waardoor mijn droom nog door zal gaan ook door de dag een weg blijft banen om niet in duister stil te staan Die tijd van toen met heel zijn toekomst is door de donkere tijden ver vergaan slechts zwarte waarheid toont zijn kille komst nu wanneer het tijd is om weer op te staan. Mijn stramme botten kreunen…

Vandaag mag ieder voorgaan om daar de dood te vinden die mij werd toebedacht. In het witte land van wolven beschermd door louter liefde draag ik de talisman, die mij slechts toebehoort, en ben zo vrij te komen naar wie dit teken gaf. Het zwaard achter de boom tweesnijdend als het is hoef ik niet mee te dragen het baant zijn eigen weg…

Het eens tot glans gepoetste hout tot liefdeslicht bestreken verstofte tot wat dof oud goud met het wijken van de weken. Haar perzikroze bloemenhuid verdroogd met diep gerimpel van taaiig blauw 't geaderd vel verschraald dit eens zo geurig fruit. De stille daagse tweezitsbank gelegen slot van slenter bezat nog wel zijn warme klank daar…

Dansend op de stralen van het maanlicht zoekt mijn hart naar jou Niets wetend slechts voelend stuur ik opnieuw mijn gedachten waar ze jou ontmoeten kunnen. Alle woorden zijn verdwaald ze kwamen zonder antwoord terug Hoe zou ik weten of je wacht achter die toegesloten deuren die nimmer eerlijk open gaan. Ik voel verlangen in je blikken…

Alles gaat langzaam alles stelt uit wat gister besproken komt morgen pas uit. Je kon me toen geven wat ik eerder al vroeg en niet telkens wachten tot 'k de wens niet meer droeg. Je kunt nu beloven alle bergen van goud maar ze hebben de kleur niet waar ik nog van houd. De dagen vergingen het wachten voorbij jouw tijd is verlopen…

Stille schoonheid ontstaat bij het vallen van licht door het kristallen glas van liefde, dat elk blacklight uitzuivert en slechts nog een heldere fonkeling doorlaat. In die bloedrode zon van een ondergaande dag zwemt een frêle zwaan rond een verlaten nest waarin het steenei met de verloren verwachting. maar de rivier is vol schoonheid…

Mijn hoofd bonst vol verlangend naar bed Onderhuids zwachtelt een kudde witte wazige watten In mijn borst bronst het hart luidkloppend met geen enkel verlangen, dan het zich neervlijen in zachte vergetelheid Armen hangen als lappenpoppen langs de witte lome lakens Het dekbed tiert als een weelderige berg zacht droomverlangen. Warme…