Alle inzendingen van Corina Blankenstijn

Waar smaakt de sfeer voorafgaand aan de dood naar? Hoe voelt zo'n vlam die levens onredbaar maakt met de geur van nat hout? Vannacht zei hij dat hij alleen wilde zijn. Zonder pijn, om te slapen, met het licht aan. En hij zei dat hij niet meer wakker wilde worden. Ik hing daar. Half zittend op zijn bedrand. Plukkend aan zijn…

Grijze splinters glas strooien as rond in de woestijn. Ze weerspiegelen de ruimte van de kapotte krater van vroeger. Pas veel later slaat alles wat kapot ging in. Wat het losse zand had kunnen lijmen, vormt een vaste substantie onder de druk van de inslag. Ver weg verstopt glas onder woestijnzand. Soms is iets dat…

Ik staar maar leeg. Waar ik op uitzag is verwaterd. De verf waarmee het leven mij schminckte verbladderde tot het meer steeds minder werd.…

Hij vliegt onhandig heen en weer draagt 's nachts zijn jas al drie keer bij de buitendeur. Hij weet niet waar naar toe. Wil gewoon een luchtje scheppen. Ik vind het eng en sluit de deur en neem z'n jas maar aan. "Bedankt Mw. Maar ik wil graag naar buiten." "Straks komt de zuster van de dag", vermeld ik vastberaden. "Die laat…

Woord gekozen woord. Gegoogled gewikipedied gespeld gehoord. Mijn land is in slaap. Het gaat nooit weg, het is te veel in mijn hoofd. Verdwaald in de tekst. Te veel woorden geschrapt en geschaafd. Heerlijk spel. Nooit klaar. Restjes woorden; Ze slapen nu. Nooit helemaal weg.…

"Nu nog niet." Printen puntjes. Op letters tussen open plekken: "Nu nog niet" draait het lied aan hun leven; "hoe lang nog?", zingt de ander even terug. "Nu nog niet." En waar hun kinderen zich vast pinnen aan hun leven; zingt hij terug: "Nu nog niet; misschien later, als ik klaar ben met mijn pijn…

Het bed dat in de kamer beneden bij het raam staat. Vrijwillig leven. Buiten het nog wel kunnen volgen. Tot de ogen sluiten. Een kunst die stervenden alleen beheersen en nooit te laat.…

Voor mijn surprise wilde ik sterke lijm. Mijn vader zou precies weten welke. Zo'n Bison Kit pakket kreeg hij voor Sinterklaas. Een goocheldoos waarmee je alles kon maken dacht ik. Het sterkst werkt contactlijm zei hij geloofde ik. Secondelijm dan? Hij laat me nooit los.…

Ons Carillon stalkt mijn geheugen door herkenning en pingelt elk uur zeurend door mijn buurt. Na een kwartier nog dreunt het na: herinneringen. Verstoren oscillatoren mijn ritme; mijn droom van synthesizerpop met Berlin.…

Scheen vannacht de maan even, wonnen bloeddorstige mijmeringen van wetenschappers. Eerst was er niks en toen ontplofte dat ook nog eens. Aan voorspellingen gaat het universum langzaam dood. Waarom moeilijk doen als het ook in zeven dagen kan? Mislukt in het beschrijven van betekenis schuilt realiteit even, bloedmooi…

(zondag 20 sept 2015) Vandaag ruimt de zomer op in mijn tuin: past het zwembad niet meer in zijn doos; vinden drie laatste ijsjes naast schoongezeefd zandspul hun weg uit de vriezer, waar vers bladerdeeg van laagjes speelgoedcatalogi herfstaanbiedingsfolders verschrompelt; verpakt tot lastpakken, zich uitrolt tot een deeg van…

In mijn buik zit een kei. Vol en koud hangt mijn jurk die niet past bij de kleur van mijn gezicht. Ik probeer te verbergen ruimte leegte diepte zin. Op die plek in mijn hoofd sloeg een steen mijn hersens in.…

Zakjes huid bungelen als oorlellen onder haar ogen. Haar mond valt half open vanwege die eeuwige sigaret. Haar tong slap maar roze. Haar wangen vlekkerig rood. Gaatjes ongevuld. De tatoe verrimpelt haar teen in een herfstig blad. Groeven langs haar neus inmiddels diep genoeg om alle zwarte puntjes erboven te dragen. Terwijl…

Hij lag al in zijn kist maar kwam gewoon aan tafel. Toen ik stil bleef bad hij het af door mijn gerafel. Waar alle taken zwegen, en roddels jaloezie was tijd de gast. Zijn eindjes knoopten mijn avondzang vast, regen het lied van de arend.…

Een lied voor de vlucht van de arend Een blik gericht op het gebergte. Aarzelend wild benauwd, reiken zijn vleugels omhoog; happend naar zuurstofrijke lucht; verstikt in zijn voorbij gevlogen vriend. De zon bij dag, de maan bij nacht, wachten dragen hem het witte licht. Hopen op bescherming. Werpt het…

Ik rook; drink; lijd met je mee op jouw golven; te pletter waarschuwen ze voor de vloed. Als jij er niet meer bent in de nacht; dan eet ik nooit meer een hamburger met uienringen want dat doet zeer.…

Ik schop een colablikje weg. Lekker hard; het maakt niet uit want alles slaapt. Bij de stoeprand remt het af; blijft plakken. Het steekt. Ik trap verwoed nogmaals. Bloed en tranen vullen de goot.…

De holenbeer spietst zijn strakke blik. Ruikt verwijdde pupillen. Ik hap naar adem waarmee ik als bezetene energie bespaar. Mijn hart bonkt in zijn ogen blinkt mijn pijn. Uitgebalanceerd. Op het randje slaan stresshormonen op hol. Hij zit me op de hielen; ziet mijn gespannen spiegel: deadline bereikt. Op de top van de pijn…

"Ik heb extreem geluk gehad", zei de gewonde ambassadeur in Pakistan De Vink, wiens toestel in een spin raakte. Met opgevouwen houding en dichte ogen haalde hij de krant.…

Het kraakt. Het knarst. Het trippelt dichterbij. Een geest slaapt in zijn stoel. Zijn kennis geeuwt benauwdheid. Angst stilt zijn adem. Stoerheid schuifelt af als ik hem aanraak, breek.…

Verplicht stil. Binnen roept de bakker mij in zijn etalage. Kruidvat biedt 3 halen, 2 betalen bodylotion voor onder de douche. Volgend jaar val ik stil aan, koop ik bevrijdingstompoucen voor hen die vielen.…

Halverwege de trappen, over het water, een Hema rookworst spreekt de stem op je stuur een omweg uit, naar de lege plek in het park voor jou Van Kopland voor Cees Kant.…

We vierden ieder jaar 'voor hen die vielen'. Ik vond het wel een beetje raar, had daar nog nooit iemand zien vallen. Het monument staat er nu nog. Het kruis gebroken wit. De letters donkerder maar toch nog steeds: 'voor hen die vielen'. De dag erna ontsnapten we. Mijn moeder zei: "waar ga je heen?" We plukten allemaal één bloem; bevrijden…

Slaapdronken geuren gebakken kaas en uien de trap op. Beneden betaal ik pas tol als de overkant van je stemming bereikt is. In de hemel verdien ik gratis boodschappen voor op je graf. Een bloemenzee voor aan het stuur van je nieuwe scootmobiel. Wat je ervan bakte reist voor altijd met me mee.…

Jouw drie zakken boomschors excellence begraaf ik onder de mijne. Zinken ze dieper, vallen ze beter, de jouwe, die je erbij kocht dit jaar, dan de zestien stuks regulair die ik de vorige jaren rondstrooide? Je kocht er nog drie bij omdat het de lading niet dekte. Zeg jij het maar; welke zak dieper daalt op het ongewonnen…

Over een goed boek -literatuur- gaan een kop koffie, twee niezen en een snottebel, wat vrouwelijke vegen foundation door liggend lezen in een hoek van 90° met c.a. 21 ezelsoren. Tijdens mijn eerste college -scheurkalenders- Leiden, voert hoogleraar Middeleeuwen de reden voor zijn liefde voor hardcovers aan. Na zijn demonstratie…

Het aanrecht leeg; drie glazen wat gesmoezeld. Het mandje pillen bovenin de kast. Zijn hoofd slecht opgeruimd; mijn: goeieavond, heb je al gegeten, werd onbegrepen aangehoord, beantwoord met een: goeiemiddag, o ben jij het, waar was je al die tijd. Het afval uit de prullenbak maar in zijn weekdoos uitgezet. Hij zei: bedankt…

Ze heeft weer eens iets nieuws. Lekker zeg. Intensive Care vanille. Wil ik ook. Maar als ik thuis mijn benen spray dan ruik ik geen vanille, maar Mevrouw v. W.…

Ooit had ze een naam, familie en status. Nu lepelt ze hapjes vla van een onzichtbaar bord, kauwt op een breinaald, verstopt wc-papier onder haar bed. Zijn ramen bedoeld om te zien dat deuren open kunnen? Ze weet alleen dat ze van haar tas af moeten blijven. Dan fluister ik haar naam.…

Dat scheelt weer een jas al knispert het nog wel. De bladresten van twee seizoenen terug zijn aardig opgedroogd. Ik kan de schade nog niet overzien van twee seizoenen niets te hebben uitgevoerd. Met verse boomschors schep ik nog wat orde. Haar inhalen hoeft niet meer. Tussen de troosteloos afgestorven herfstresten waren de bollen…