Netgedichten

netgedicht (nr. 74.669):

Kapot glas

Grijze splinters glas
strooien as rond
in de woestijn.

Ze weerspiegelen de ruimte
van de kapotte krater
van vroeger.

Pas veel later
slaat alles
wat kapot ging
in.

Wat het losse zand
had kunnen lijmen,

vormt een vaste substantie
onder de druk
van de inslag.

Ver weg verstopt
glas
onder woestijnzand.

Soms is iets
dat kapot gaat
niet meer te lijmen.

Doet het pijn
wanneer voeten
in de duizenden glasscherven
die jouw leven vormden,

dat uit elkaar spatte,
zich vertrappen;

oefenen dat zij
over vuur lopen.