Alle inzendingen over glas

wij leggen aan, trekken landinwaarts laten herinneringen voor anker gaan die horen bij een periode, bij een plaats vandaag is zo'n opgediende dag waarop je anders dan anders eens echt ouder wordt geen drama, ten hoogste de gewoonte dat vroeger stil verder van je vaart wat was heeft zich genesteld genoeglijk met iets van weemoed wellicht…

de simpele val van het geheven glas is niet onderstreept onderschat maar het is klaar dat de comedie stokt wanneer ik op maat de dans die ik helaas niet in me heb ten uitvoer breng wordt zielig doordat mijn inspanning oprecht en eerlijk is en belachelijk.…

De kamer verrast door mijn aanwezigheid mijn ogen gericht op iets dat dood was, althans voor mij Het glaswerkmanifest nog in haar hand geklampt de conversatie met flessen, glasgeworden tranen Elke keer weer niets en telkens minder Ik vergaderde ook met hen, de glazen conversatie maar ik ben gestorven als gevolg van het leven Ik en m'n grootheidswanen…

In de vitrine aan de muur, tussen de vaantjes en medailles staat als eerbetoon zijn lege glas. Jaap is niet meer en missen nu al zijn verhalen, maar één ding staat wel vast, hij moest ook het gelag betalen…

gebarsten druppels blijdschap vloeien traag voelbaar sijpelend weg het glas eens zo helder van klank is dof geworden kan de wijn niet meer omvatten, die door de scheuren weggelopen is. door de spleten dringt de wijn de droesem blijft dit sterven doet geen pijn…

in de stil gebleven lucht bewoog iets niet vanzelf, niet zonder kleine voortgezette trillingen door tijd en de glans van weergaloze weerschijn uit kortstondig licht gevangen, kleurrijk tussen bladeren en een oud gebaar aangeraakt door zachte adem gleed een klein kristal tot aan een ander, tikte tinkelend en daar opende geluid een…

Je schreef dat op de plavuizen waar wij de liefde bedreven - jij natuurlijk bovenop - een karaf van antiek Venetiaans kristal uit je handen gevallen was en dat je weken later nog de scherven en de splinters trof op onverwachte plekken Diezelfde avond antwoordde ik met een gedicht over bloeiende oleanders in uitbundig wit, rood…

Kleurloos Helder Zien maar niet horen Transparant Kijken Glas…

Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Door eigen zwakheid zover opgetast Dat zelfs haar liefde hem niet meer kon dwingen Want aan zijn noodlot viel niets af te dingen Het teken stond al in zijn ziel gekrast Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Zij zag het aan, al zijn ontluisteringen…

Hier sta ik breekbaar als glas je trapt op me breekt me in duizend stukken waarom heb ik je verteld dat ik om je geef? Hoe kon ik zo dom zijn? Je blijft terugkomen keer op keer je trapt op mijn glazen hart en ik ga kapot je weet dat glas scherp is zeker als het stuk is en auw....het doet zeer…

In glas geblazen alleen de zachtste handen kunnen ver dragen…

Nooit was ik bang voor de mooie stilte Leegte rondom mij gevuld met rust Maar vandaag brengt ze enkel vreemde kilte Verdwenen de engel Ogen niet gesust Wie ooit een gast in mijn huis was jaagt mij nu in vreemd gebied Al waar ik in geloofde verandert in glas en maakt krassen waar niemand ze ziet…

Alleen stukjes glas spuw ik in 't rond.…

Geluk is o zo kwetsbaar, zo breekbaar soms als glas. Maar zou het nimmer breken, als het ook sterker was? Geluk is o zo vluchtig, zo vluchtig soms als gas. Maar zou het eeuwig duren, als het niet vluchtig was? Geluk kan o zo fijn zijn, iets waar je van geniet. Maar zou het geen geluk zijn, als wij niet kenden verdriet?…

Staat al langer onder schot voor langer dan het jaar is levend bespuugd, dromend bespot behoort tot de inventaris. Slaat de laatste band kapot de smaak van de abortus die spart'lend piept en hijgt tot slot in eenzaam lot berust. Onder god geboren daar is onder 't juk van het salaris de grijsbetonnen hel. Het laatste uur zijn lippen…

Achter het glas het woeden van de vrijheid. ------------------------ uit: Raster 119, 2007.…

zij draagt de zee flinterdun onder 't wit van huid in gesloten schelp weegt zij niets lief mij adem gesloten deuren zacht open draag mij als vuur gewichtloos in ogen…

Ach waren wij van helder glas van binnen even zichtbaar als van buiten We zouden altijd open zijn minder breekbaar voor elkaar…

Leven is leven en ontmoeten samenzijn verheugen wenen Dood is stilletjes verdwijnen laat harten zomaar verstenen Ik denk aan jou en glimlach zo lief en zo trouw als jij was De warmte die je me schonk blond haar doorzichtig als glas Dood is dood en plots verlaten niet meer kunnen aanraken strelen Voorbij alles wat vrij kan ademen gedachten…

Buiten ging het leven door, maar 't hare ging niet verder dan het glas. Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond. En toen kwam ik haar buiten tegen, haar gang voorzichtig als op glas. Ik groette haar; ze liep op scherven.…

ze is van glas van een doorzichtige kwetsbaarheid de ceintuur van haar jas houdt het tengere lijf bijeen aan de overkant achter het raam slaat hij haar gade de wind wakkert aan ze versnelt haar pas haar voeten lijken de grond niet te raken ze verdwijnt in het landschap niet langer te onderscheiden hij grijpt naast het glas dat breekt…

Het glas is halfvol Als het roodborstje zingt Als de dagpauwoog de tuin bezoekt Als de bomen fluisteren op het ritme van de wind Het glas is meer dan leeg Als de tv aangaat Als de ene mens de ander een vreemdeling noemt Een vluchteling En er is geen plaats meer in de herberg Het is vol Ga maar in de stal geboren worden in een kribbe Je…

Buiten ging het leven door, maar ‘t hare ging niet verder dan het glas. Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond. En toen kwam ik haar buiten tegen, haar gang voorzichtig als op glas. Ik groette haar; ze liep op scherven.…

Daglicht troebelt tussen het mistpoeder en woekert weg niemandsland in gelijk de plek waar klanken verdampen voorbij het laatste bereik het ochtendlicht snijdt langs gordijnen onweerbaar de kamer binnen het trekt mijn ogen in zuigt mij de slaap uit een wederkeer in dag en lichaam mijn naam mijn oog mijn zinnen ze waren er vannacht…

Ik wil langzaam gaan vandaag, duizelig ben ik – nog van jouw liefde.…

Open mijn ogen, Wijs me op het glas Het zilver verandert, In een donkere plas Het beeld lijkt amper Bewogen.…

krap vier dagen bleef je glas staan, ik dronk eruit; het was van jou maar ik heb de afwas net gedaan spoelde je weg; het sop wat lauw dus ik boende je lieve glimlach uit de bodem van het glas en wist dat morgen weer een dag zoals gewoon weer zonder was weer zonder dat niet-zeker-weten weer zonder stiekem houden-van zonder met onze maten meten…

Het raam beslaat door mijn gedachten ik teken letters op de ruit door vochtig waas zie ik hoe je lachte voel nog jouw lippen op mijn huid ik tel de uren van verwachten kijk de wijzers snel vooruit stil en hoopvol blijf ik wachten ja ooit komen dromen uit…

Sprak de spiegel jouw gedachten of wilde ik de glans behouden terwijl mijn ogen lachen houd ik de jaren even vast zie plots de strepen en de lijnen pak de glassex uit de kast ...…

steeds als ik een vogel hoor fluiten is er de drang om glas te breken glas uiteenspattend in gebroken kleuren als de geest in al haar dimensies.…