Alle inzendingen van Peccator publicus

De dagen schreeuwen in het oor van mijn hart En ik wist niet dat mijn zo goed gebouwde huis op zoveel plaatsen tocht binnen kon laten Dan maar de jas aan en de Rijn opzoeken Ik loop de kribben af De oeverkiezels over Diep In water Zak Tot later Met mij zakt de zon mee af We worden klein en helder Kalm mijn hart nog even suikerzoete…

Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik neem mee Een korrel zand voor de woestijn Een druppel water voor de zee Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik laat gaan Mijn stukgeslagen wanen Mijn oud kleingeestige bestaan Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik neem mee Wat zonlicht van de zomer Die wij leefden met…

Er ligt in mijn huis een strekkende meter Die ik Jeffrey genoemd heb Het is bij mijn weten de enkele strekkende meter naar een oom vernoemd Ik heb hem niet gedoopt en nooit een achternaam gegeven Jeffrey verplaatst zich heel de dag doorheen de kamer Ligt soms naast de boeken Als een ring rond mijn borst Nabijheid te zoeken Jeffrey…

Ik neem genoegen met het korter durend graf Van die nog leven en wellicht Al waait de wind Het eeuwig nieuwe kaf in hun gezicht Een laatste keer zich wenden Naar nevels op het groene land het nieuwe licht De eeuwig klare beek uit het gedicht Om mij al ziende vager uit te zenden Ik accepteer ik zak eens Als ook de bodem hen omarmt Voorgoed…

Ik wist dat in mijn kast veel dode schrijvers staan Die langzaam in hun graven zwijgend tot hun pen vergaan Ik wist al liep ik langs het raam waarachter kaften pronken Dat ook daar zelden meer dan nooit geleefde levens lonken Maar tussen kolossale schappen achter de vitrages Tussen torenende kast en duimellucht’ge decalages Stond de oude…

Er is een volk dat ‘s zondags hoeden draagt ‘s Nachts komt de dood hun kamer ingeslopen Bedremmeld voor de troon wordt ‘wie zijt gij?’ van ze gevraagd Een wolk van somber zwijgen hangt de zware tongen open Blootshoofds iets getuigen van een noeste drang naar zwart Afkeer van de luiheid en een eerlijk oog naar boven Faro’s volk een enakskind…

We vergeten telkens weer waarom gedicht moet worden Waarom de ogen lazuli niet blauw Ontsloten worden als de put Waaruit de ziel het zelf opwelt Omhoog gedacht moet worden Voor het begrip volstaat niets minder dan een uitgezegd mysterie Voor het mysterie zelf volstaat uitzeggen: niet zeggen zegt Voor het mysterie Dat het volstaat dat…

In de tuin staan duizend gerechten Als fruit en dood dier op hun eigen schavot Aan bomen Hangt blad dat het kauwen ontkomt In bomen Wachten gitzwarte vogels In de tuin staan ook duizenden stoelen Zachte zitting de ruggen in zwijgend gelid Alles onverwacht stil na dat alwilde spel In de tuin liggen greppels gegraven Rokende hulzen…

Wie zijt gij en waar staat gij in het leven? De lente neemt een einde nu De zomer, zelfs de herfst hangt aan het gras Begint naar ooft te ruiken De eerste schok van de nacht is wel voorbij De blik is op de sterren soms en nu Ertussen. Of iets daar zich verholen houdt zo niet moeten we meer Apollo’s sturen Of met het roodborstje de…

Ik laat mijn scherm spreken De koffie dampt uit - de straten gaan aan Het raam is tergend ver als ik het aanblik Veel verder dan mijn scherm is Pas als ik buiten stap komt het misschien iets dichterbij Zwart is mijn koffie en diep Ik heb te veel gezet en zie het dampen Witte wervelingen maken snel vervlieg en -stervend schuim Terwijl…

Ik lig als een rots in een stuwmeer Ik sta als een heipaal in zeebodem - hoor steeds: kom op! Op als de bloemenzee in oude weidse velden Wuif als koraal in het zonlicht Maar ik, ik voel het wild refrein van duizend revoluties De punten van een molenwiek: tienduizend revoluties Als zwart gerande langspeelplaat draai ik mezelf spleen ‘…

Mijn vriend belt me op dat het hem niet meer gaat Om het gaan maar het hachje hij zit Overspannen te rillen met krampachtig lachje ‘Echt even op’ Met de wallen als dijken rond vochtige ogen Te ver van zichzelf weg bewogen ‘Houd je taai ik kom snel bij je langs’ Ik hang op en ga rokend naar buiten Wolken zijn stil in de bodem gegleden…

Als ik een goddelijk verveelde God was Zou ik als laagje dauw de aarde infiltreren En verder deed ik nooit meer iets Ik liet de mensen alles slopen Ooit breken ze de basis open Als ze me zien kan ik evaporeren Voor ze me vragen stellen met mijn schepping imploderen…

Wie kent het grote reislied dat niet Als de ijdele hymnes van de malaroneslikkers Onledig de wankele verte bezingt maar het zelf Dat altijd doorwandeld, omlopen, betreden Moet worden om - toch vaak vermeden weer vast te stellen wat er zelf aan is Het zelf is eindelozer dan de sterrenwinden Het vat zich samen op het puntje van de tong…

Waar ik vandaan kom staat haast niets meer wat er stond Wat ik verliet heeft mij onzichtbaar ook verlaten Als ik er kom en mijn verleden naspeel Kijkt alles me bevreemdend aan met steeds een nieuw gezicht Alleen de kerk en de rivier Alleen de oude maan en bomen zijn nog hier Als ik er kom smaakt alles naar een onvermijdbaar later…

Diepgroene dalen met loofrijke hoven Wormstekige rotsen verminkt onbewogen Stenen verspreid als een hellingguirlande Geossificeerde vulkaancontrabande Verbrokkelde huizen, misplaatst welgelegen Onwrikbaar vergaan langs de bochtige wegen Rietzomen, kruid, vermiljoen emballage Tressen van plastic als zandsteenbandage Bronzen mensen…

Nog staat het middenschip nog strekken zich de bogen Buigen moet de rots om tot het dak te komen Oude steen staat hypostiel in nieuwe wand verzonken, komen Kwelling en Kwansuis-dat alles was hier altijd al Verstomd vermomd is nu van alles van Godsmoeders tot de kaarsvlamschaduwen op palen nog Fluiten gespolieerde zuilen Hera’s hymnen uit Het…

Ze bevalt me op die bank De stof zo blauw haar huid zo blank Het scherm zo tomeloos haar boeiend Ondanks het zonlicht dat er gloeiend Als een voyeur omheen bestaat Voordat het neervalt op de straat De stilte rekt zich zalig uit Tot in een zangerig gefluit Van vogels zwart als hartenbloed Hij wijken moet “Wat is er schat?” Vraagt ze me…

Er is hier een groot verdriet geweest Nee, het is geen verdriet het is een tafel vol lege glazen Waar een avond lang alles doorheen is gestroomd Fragiele blikken snel vergeten woorden Verglijdend vragen hoe het afgelopen uur het leven was - als glas Alles ter wereld als glas Alles vol, dan leeg, vreemd gespiegeld Hoewel alles glas…

De uiterwaarden zijn meren geworden Waar voor kort nog koeien graasden Strijken schuimkoppen neer uit de ether Ik begrijp de natuur, die haar grenzen toespreekt Maak een gat in de heining Laat me vrij, laat me wild, één leven lang woest zijn Zelfs de wet van de jungle verzuipt hier De geur van het geurloze water is al De schepping…

Al armpjes, beentjes, een buik De navel een hongerend strekken Ogen gesloten, eeuwig Ronddrijvend in het tijdloze Verdikte water van behoud De flikkerende buizen, duimel Een blinkende vloer vol waterspoel Alles één pennestreek weg van de chaos Een in het halflicht vertekend oog Dat door anders brekend glas Je duister impertinent aankijkt…

Zoals water de bergen uitstroomt Zoals bomen het land overgroeien Dwalen de mensen geworpen Een stroom zonder grenzen of tijd Ik heb jaren met jou gestroomd En zo ben je dan in me gevaren Als een droom in de bergen geëtst Een diep water met grassen omzoomd Wij werden dunner van huid en bezwoeren De leistenen korst om ons hart Het spelenderwijs…

Een oorlog dat is zolen staren Van mensen die niet liggen moesten Aanvalsgolven uitgewoed Uit aders te snel leeggebloed Vaders die de zolen staren Gewonnen in hun euvelmoed Zien nu die zolen op de baren Volgen een veel te lange stoet Moeders die de zolen staren Van schoenen eens trots uitgezocht Trekken zich snikkend aan de haren Brullend…

Als het je overkomt dat plots de grijnzend zwarte dakpannen luid schreeuwend je bedreigen dat ze neer gaan storten op je hoofd Of dat de even zwarte nacht - als was hij eindeloze maag - besluit dat het jouw beurt is om van alles te verteren, nee, zelf weg te teren Of nog dat plots de maan hard naar een wolf begint te huilen Of niet gevallen…

Soms zie ik in gedachten op een lange ijzertrap Die wentelend omhoog gaat naar Elysisch wonderwel Mijzelf op treden treden als een gave oesterschelp Ik voel hoe in verborgenheid in mij de parels rijpen Langzaam puur ik korrels zand die landen op mijn tong En in het duister oergeweld van weekdierengedachten Dring ik langzaam dieper door tot…

In de sportschool heb je rekkelijken en preciezen Normaliseerders en optimaliseerders Kortom vetkleppen en juggernauts Het postmoderne heeft geen plek waar De lijven het ijzer nog voelen spiegels exact en bepalend Keurslijf en houding bewaken Men gaat af en aan sleurt de kar Een rondje en wankelt naar huis toe Om te eten te slapen genezen…

Als jij en ik als grommende motoren Voor de stampende kiel van ons schip op zee Tot vlammen, tot inktzwarte as konden mengen Hoog de leegte de hoge lege wolken in als regen Voor eeuwig uitgestort als zware as in diepe zee Volkomen in ons immer mengen samen Elkaar tot in de lange diepte zakken Tot armen van de inktvis lengen Tot zwarte inkt…

Het is een grijze dag vandaag - pilarenbijterwolken Willen als ik hun agonie sinteren vallen leren Maar moeten voor de donder dieper zijn te klein Ik kabbel als te kleine golven aan mijn eigen oppervlak Als hout gekloofd tot aan de nerven Sterker na het kleine sterven Zo moest ik dieper zijn Ik moet ontwennen aan dit bloed met botten…

Een nacht ging ik wandelen naar de vijver God was niet in het water En de wilgen verhulden dat niet Afasisch. Onhoorbaar bestond daar een lelie Witter dan ik kon betreden, heden Begreep ik de wil en de waan Aanlandige winden te smaken Onroerbaar te zijn als het kruid Geen ogen zelfs voor zon of maan Er zal, voor het einde komt…

Heilige Lorenzo! Ik heb je beeld gevonden in het halflicht zonder tijd Diep Godshuis voor de eeuwigheid Uit oergrond gehouwen en geboren Toen godenschemer nog godengloren Toen zee nog blauw en naamloos was Laat jouw spelonk maar heilig blijven Je witte stenen preekstoel Je marmerschaken vloeren Je dak van mozaïek Je zwijgende altaren…