Netgedichten

netgedicht (nr. 77.730):

Uit je schulp

Soms zie ik in gedachten op een lange ijzertrap
Die wentelend omhoog gaat naar Elysisch wonderwel
Mijzelf op treden treden als een gave oesterschelp

Ik voel hoe in verborgenheid in mij de parels rijpen
Langzaam puur ik korrels zand die landen op mijn tong
En in het duister oergeweld van weekdierengedachten
Dring ik langzaam dieper door tot de creatiekrachten

‘T Is een mooi beeld die ijzertrap, die wentelend oneindig
Eindigt bij de sterrenkroon die eens zo rijk en wonderschoon
Als ik hem zal bereiken
Hoog op mijn schelp zal prijken

Maar dan verschijnt mijn vlees of ander mens dat zegt
Jij dwaas, kom uit je schulp
De trap gaat nergens heen Je flonkerende parels
Zelfs de hoge blauwe hemel die zo aan je blikken trekt
Is niets meer dan fantasia bij avond diafaan
Als je de zwarte afgrond ziet
Troosten ook sterren niet

Met breed gebaar kap ik het af en laat het ijzer galmen
Ik stap opnieuw de treden op ver boven alle grissen
Van hen die slechts de trap niet zien omdat ze schulpen missen