Netgedichten

netgedicht (nr. 78.577):

Beweeg

Ik lig als een rots in een stuwmeer
Ik sta als een heipaal in zeebodem - hoor steeds: kom op!
Op als de bloemenzee in oude weidse velden
Wuif als koraal in het zonlicht

Maar ik, ik voel
het wild refrein van duizend revoluties
De punten van een molenwiek: tienduizend revoluties
Als zwart gerande langspeelplaat draai ik mezelf spleen

‘t Is niet dat ik de mensen haat of iets aan hun gebeuren
Of dat ik geen geliefde wil om alles mee te delen

De sterren flonk’ren onvervaard, de maan baant zich zijn banen
De rozen geuren in de lucht en in de bodem sterft de vrucht
Niet anders dan de steen of stuw, nee enkel de beleving
Ik ben het al en vraag niet meer, verstild
In de beweging
Vraag mij niet op te komen
Maar sla me ook niet neer