Alle inzendingen van Peccator publicus

Ze bevalt me op die bank De stof zo blauw haar huid zo blank Het scherm zo tomeloos haar boeiend Ondanks het zonlicht dat er gloeiend Als een voyeur omheen bestaat Voordat het neervalt op de straat De stilte rekt zich zalig uit Tot in een zangerig gefluit Van vogels zwart als hartenbloed Hij wijken moet “Wat is er schat?” Vraagt ze me…

Ik ben in bergen geboren Uit gletsjers gespoeld Van mijn bossen geen sporen Geen groen of hout meer gevoeld Ik ben aan stromen ontnomen Loop als man door de steden Ver van wijkende zomen Akkers als vierkante kleden Ik ben verdwaald ben te oud voor dit leven Horende doof voor het zomers alom Naar zee met de steven, niet meer Naar…

Witte gele vlinders Ik zag jullie gaan van het balkon Duikel duikel ronderom Langs het waskoord bloemgazon Richting stroom en klare bron Vergleden zonder zoemgerucht Langs de rotsen en bosschages Langs elektrische tuigages Glijden glijden laat me toch Meeliften uit mijn lichaam loch En duikelend en ronderom Opgaan in gindse zomerzon…

Toen bij de grenspalen van Juda De Heiligheid van God de wereld inreet met gebroken steen—aan tafel Het slotgebed begon En toen daarna het kruis en ja Ook minder veelbesproken spijkers Langs scheurend voorhangsel ontglipten Op weg naar nieuwe demoniemen Toen werd God ons tafelkleed Vader vraagt de rafels zegen Het hemelse flankeert ons…

Ik loop op de zaken teruguit, de tuin in Er is grof gezegd helemaal niets te vergeven Nu de dans gedanst aan de weg staat Bekoelen de handen aan de vraag wat het was Ik weet mijn blik te doorkruisen De vijver is uitgedist door een gekende. iemand Die hield van witte- zuiver witte lelies De grashalmen omarmen Het klein blauw bloemetje dat…

De morgenstond stond koud en blond Bij mij op het venster te kloppen Bomen en vogels besproken haar naam Als hielp ze beholpen de rozen uit knoppen De wind preste haar boezem ineen op het glas Nieuw besef kwam als zuurstof mijn lijf in gegleden Dat onder de dekens, gekruld als een vrucht Naar het diepere land van de droom was gevlucht…

Ik ben een God in ‘t diepst van mijn gedachten Zei Willem Kloos en ja hij ging zijn godgelijke gang Duizend gedichten - levenslang Totdat hij werd als God die hem - zo wil Het tegenwoordig - Reeds lang geleden voorging Hoe kan het toch dat hij die zo groot dacht Al jarenlang steeds zachter drukt op wat hem onderligt aan aarde En dat…

Op de dag dat ik me alles afvroeg Kwam zij met de rijzende zon Teerder dan rood van de rozen Neerdalende dauw over planten Vrede lag als schelpen op haar ogen te rusten Haar blik sprak de ongesproken taal die zocht en zo zacht In de hagen, de vogels de wolken vermoedde Langs de top van nog komende heuvels vermoedde Ik zag dat ze wijs was…

Er zitten korstjes op het water De vorst heerst, verstold De hemel vond tijd om de bodem te witten Wind krabt verbeten zijn windwakken open Waar het water in kabbelt als edel blauw bloed De zomer is afgelegd, het jonge leven gedood Kuit werd tot vis, het dons is verveerd Nu wachten op ooit, nieuwe nesten verwaren Zelfs de neerslag te moe…

Laten we nog eens door het water waden En samen in het diepe staan Waar langs geheime sleetse paden De kiezels naar de zee toe gaan Laten we in het wassend water lopen Niet langer door het paradijs bekoord Niet langer slaaf van lust of hopen Gerust en in de stroom gesmoord Kom, trekken nu Verdriet heeft ons alweer de woordenvloed…

Koala’s blijven altijd jong Ze slapen 20 uur per dag En hebben lak aan het gezag In eindeloos vertrouwen Hangen ze aan hun scherpe klauwen En denken nooit na over boterprijzen Blasé zijn of naar Cuba reizen Geheel geen dromen; sluimering Koala’s kunnen zonder drank Het uur is groot als ze weer gaan Ze hebben niets om uit te zoeken…

Wat ziet mijn oog toch graag de wolk aan gindse kimme gaan Doorkliefd slechts door de hoge boom en torens die daar staan Gestut door bergen staat het al op hoogtes onbekend En blauw en eindeloos de lucht waartoe de rots zich wendt Wat zie ik graag, wat voel ik graag de berglucht en de regen De oude huizen roodbepand, zo kalm en welgelegen…

Ik wil geen goed begeren Geen snoepgoed en geen landgoed Misschien dan wel een goed land Geen auping maar een bloemenbed Geen vette beurs mijn eigen vet Geen lange tocht maar ademtocht Een uitzicht maar niet duur gekocht Niet rood maar op mezelf te staan Meer op de rit dan oprijlaan Geen patser maar een poverbak Een warmer niet…

Ik heb mijn voeten op het hekwerk De beierende klokken Hoor en voel ik tegelijk Terwijl ik naar de hemel kijk Zelf derdelaags inwonend Oneindiger dan kan in vlucht Voor wolken lood, ivoren Zie ik een kluwen haast ondenkbaar Tientallen zweven daar waar Zwaluwen dus zweven Het regenfront dat komt van links Het wit maakt langzaam plaats…

Wat ze begeert is niet mijn lijf Dat is al hier, ze speelt ermee Het eet met haar het weet Van al haar voelen hoe het voelt En is al duizend maal door haar ontkleed Wat ze begeert is niet mijn oog Dat rust op haar en ziet De blik gespiegeld anders niet Haar huid heur haar als mild geel oeverriet Wat ze begeert bestaat Het is wel mij…

De wereld is een grote plek, nietwaar? De nacht valt met z’n vele zorgen Velen vallen met geluk in slaap Anderen sterven In Kabul wordt de overwinning gevierd Dar al harb wordt ingedamd Studenten schreeuwen dat hun jaar begint En ik, geplaagd door hitte Ik denk aan werk dat spoedig wacht Ik denk aan de mensen die denken Aan de rode…

Als de pest je huis en lijf bereikt Schrik je op en kijkt om naar De duizenden gesloten deuren van het vertrokken voorgeslacht Alle wiegelied en nijverheid Versmalt tot enge gangen Waar je niet, waar je nooit in wilt lopen Stofzuigerslang van de eeuwigheid Opsomming wordt enkelvatting Het moment bepaalt vast het verder verloop Als…

Ik ging uit dolen dacht ik En ja, dat ging ik ook Diep in mijn jas gestoken Als mist- of ochtendspook De stad was nog verlaten De straat een leeg decor Niemand om mee te praten Dus doolde ik maar door Bij bomen zag ik toen een strijd Van merel fel en eekhoorn rood De pluimstaart schoot de kronen door Met in zijn oog de dood…

Toen ik de zwarte rotsen zag Waar blauwe golven braken Ging ik naast de palmboom zitten En at oranje fruit Ik hoorde hagedissen sluipen Ik rook het zout en zag de grond Door diepe geulen van het land Terug naar de koude diepte kruipen Veel verder nog vervloog de as Van een vulkaan tot rookgewelf Terwijl de oceaan mij duldde Zich aan…

Mijn vriend ik verloor je Ze zijn bedolven de straten waar wij elkaar kenden Verbladerd de bomen waaronder wij spraken Vergeten de woorden waarin wij ons vonden maar eens Komt het verslagene samen Ik zag je vandaag in de ganzen Ik hoorde je stem in de bomen Ergens tussen de lelies Bloeide het licht van je ogen Zag ik jou echt of enkel…

Ik ga straks naar de dijk en het zal er waaien Er staat een ruisend takkenwoud van half verrotte zomer Dat de vaart uit de vlagende winden haalt Ik ga erheen omdat ik mijn dorp mis En ik de zeilen niet heb Om naar dat ooit terug te varen Wat rust achter mijn ogen Deze stad houdt me vast in zijn steenharde schaduw Ik zal een rijnaak zien…