Netgedichten

netgedicht (nr. 77.061):

Dolen

Ik ging uit dolen dacht ik
En ja, dat ging ik ook
Diep in mijn jas gestoken
Als mist- of ochtendspook

De stad was nog verlaten
De straat een leeg decor
Niemand om mee te praten
Dus doolde ik maar door

Bij bomen zag ik toen een strijd
Van merel fel en eekhoorn rood
De pluimstaart schoot de kronen door
Met in zijn oog de dood

Toen hij mij in zijn angst betrok
Betrad ik liever een nieuw pad
Richting de open slaperdijk
Op knisperend geel blad

Daar kwam ik vriendje zwaluw tegen
De uiterwaarden groot
De zomer in een laatste zege
Die schreeuwde totterdood

Zo doolde ik en zag zo veel
Mussen herfstdik en zomerslank
Gaaien, kraaien elk hun deel
Één oude man reeds krom en mank

Ik liep d’ontwaakte stad weer in
De huizen met hun bolle kop
Een laatste duif een laatste vink
Op stille vleugels vloog het op

Ik liep mijn eigen huisje binnen
Ik mistig en vaal spook
Wat leerde ik die dolen ging?
Niets. Hier dool ik ook