Netgedichten

netgedicht (nr. 77.785):

Mislukte mens

Al armpjes, beentjes, een buik
De navel een hongerend strekken
Ogen gesloten, eeuwig
Ronddrijvend in het tijdloze
Verdikte water van behoud

De flikkerende buizen, duimel
Een blinkende vloer vol waterspoel
Alles één pennestreek weg van de chaos

Een in het halflicht vertekend oog
Dat door anders brekend glas
Je duister impertinent aankijkt, hatelijk beraamd

Met hoeveel sterk water een mislukt leven vergeten wordt
En of vorm alleen genoeg is
Om van bestaan te spreken

Schrijver: Peccator publicus
19 augustus 2022

Hanskazalm

gmail.com

Geplaatst in de categorie: individu

leven

glas

water

eeuwig

Er is nog niet op deze inzending gestemd.

119

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Maxim, 2 jaar geleden

Ja dat vermoedde ik reeds. Maar toch, die derde strofe kan ik niet helemaal "rijmen", of ligt dat aan mij? Een oog dat je (...) aankijkt, is toch niet een kenmerk van een foetus, of zie ik dat verkeerd, Hans?

Peccator publicus, 2 jaar geleden

Dank voor het compliment Maxim. Ik kwam op dit gedicht toen ik in een glazen pot een foetus op sterk water zag staan. Daar werd ik door getroffen en dat heb ik vertolkt.

Maxim , 2 jaar geleden

Niet gek Hans, dit gelukt gedicht -;).
Je spreekt je hier en daar uit in medisch-ethische termen. Wil je daarmee iets zeggen? En mag ik je vragen door welke beelden je hebt laten inspireren?
Groet,
Maxim

Geef je reactie op deze inzending: