inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 4.299):

Glas

Elke morgen stond ze voor het raam te wuiven.
Ik zwaaide terug, maar wist niet wie ze was.
Buiten ging het leven door, maar 't hare
ging niet verder dan het glas.

Als ik terug van school kwam keek ik even;
het vierde raam, begane grond:
een witte muur met stille plooien,
alsof de vrouw niet echt bestond.

En toen kwam ik haar buiten tegen,
haar gang voorzichtig als op glas.
Ik groette haar; ze liep op scherven.
Ze wist ineens niet wie ik was.

----------------------------------------------------
uit: 'Jij ben mijn mooiste landschap', 2003.

Schrijver: Ted van Lieshout
Inzender: bvm, 20 augustus 2021


Geplaatst in de categorie: vriendschap

2.0 met 345 stemmen aantal keer bekeken 35.677

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)