Alle inzendingen van pelgrim

Ik dacht mij schuil te kunnen houden in diepe duistere spelonken om de dans te ontlopen. Ik wilde de bomen niet horen fluisteren. Het licht zien dansen. Ik wilde niet doordrongen raken van een schoonheid, een vreugde van een liefde die niet te bevatten is. Ik wilde niet de ruimte voelen waarin ik vrij mag en kan dansen op een planeet…

U heeft het recht om te zwijgen. Alles wat u zegt zal de wet van karma in beweging brengen. U heeft het recht om uw hogere zelf te raadplegen. Als u niet in staat bent om de stem van uw hogere zelf te horen dan zal Gods Genade met u zijn. Begrijpt u de wetten van balans, oorzaak en gevolg zoals het leven u heeft doen vallen en opstaan…

maanlicht wiegt hemel open trilt mijn hart vol liefde sterren sterven vol vreugde het heelal is zwanger hoge bergen bewandelen diepe dalen gedragen door zee -het levenslied- kom zing met ons mee…

een vraag op je antwoord een antwoord op je vraag oneindige lus het hart in de palm van zonneschijn spreekt niet over vrijheid het zwijgt ik ben een pad zonder einde…

het vergt moed en een oprecht hart om te zeggen: 'ik weet het niet'. Stil te blijven staan en luisteren naar een alomvattende stilte. Om tegen je geliefde te zeggen: 'ik hou van jou', maar niet weten wat de Liefde is, en toch bereidt ervoor te sterven. Om van je hoop en verlangens een nest te bouwen voor je naasten, en ze laten gaan…

opstaan uit het stof van de aarde kind zijn vrij van zonderlinge gedachten kunnen slapen en ontwaken zonder verhaal - zonder heimwee in een bed zonder vreemde stemmen balanceren op s`levens navelstreng om niet meer te hoeven verbergen mijn gezicht in het huis van gedachten waar de kilte het lijf in harnas steekt ik wil opstaan uit de…

de nacht opent de deur van stilte onthult haar geheimen maanlicht fluistert betoverend de aarde luistert zachte golven dragen mijn ogen naar ongeboren licht van het morgenland…

zij draagt de zee flinterdun onder 't wit van huid in gesloten schelp weegt zij niets lief mij adem gesloten deuren zacht open draag mij als vuur gewichtloos in ogen…

Raad eens waar ik mijn gedachten verberg, hoe ik de wereld als puzzel op zijn kop gooi en de stukken taart als bladeren aan de boom laat groeien. Als de onverzadigde zomer wind herfstig de bomen kleurt, en met genadeloze zweepslagen mijn verborgen dromen van de takken slaat, dan zal ik mijn geheimen prijs geven. U zult zich op zijn minst…

niet vaak of zelden, zeg maar dagelijks doet het mij aan, alsof de dag er één is die de mens moet door zien te komen, en op het moment men maar even stil staat, barst het gevecht met de leegte los, met verwilderde ogen vol wanhoop beschouwt men de wereld als vijandig, -de naakte kwetsbaarheid-, het gevoel alsof de aarde onder onze voeten verdwijnt…

Mijn reflectie stoort mij en met verbazing kijk ik naar het terugkaatsend licht. Ik voel mij te klein om groot te zijn, te groot om klein te zijn maar de duiven blijven terugkeren naar het nest waar ze gevoed worden. Het kompas van mijn gevoel daarentegen, slaat soms wel op tilt, alsof de wereld magnetisch is, en mij express wil doen…

In het dorre landschap van de geest waar hier en daar een bloem van onvergankelijkheid geurt raap ik de scherven van mijn hart in herinnering heerste de stilte hier en sprak met ongekende diepte elk woord was als een rijpe vrucht gevuld met de puurste nectar van liefde het landschap ademde regenbogen en nu met zijn nieuwe heersers…

Een muur en nog een muur. En daar tussen in sta jij spreekt mij iets toe, het licht boven je gezicht in kruin donkere aarde onder je gewortelde voeten je handen gebaren mij te komen. Een deur een wereld. Verder gaan of stilstaan. En daar tussen in goddelijke handen die spelen met het licht op jouw lichaam, een regenboog van vlinders…

droom me, laat mij schuilen in stilte onder je weidse vleugels laat ruimte mij oplossen wanneer ik val zonder horizon, vrij van gedaante om op zilveren oevers te ademen een nest bouwen zal ik met tedere wolkjes en gouden zonlicht voor jou adem van mijn adem roep mij niet meer als schaduw van onvergankelijkheid maar draag me…

ze zit in de hoek gevangen tussen 't vocht en wit van levenloze muren waarop haar ogen ogen -als open vensters haar innerlijke leegte reflecteert en toch als je goed kijkt doorheen alle lagen van pijn schijnt er een lichtje - een herinnering van onmetelijke liefde diep geraakt kijk ik haar aan ze glimlacht, schijnt mijn gedachten te…

zo zwaar en donker als ik kan zijn hoeveel groter moet het licht de ruimte die ik ben, zijn om 't te dragen de stroom vliedt in en uit mijn hart klamp ik mij vast aan hetgeen gegeven hard als steen zal ik zijn, zwaar wandelen ploeteren in het zweet des aanschijns om het verschil te ervaren dagelijks nog eten wij zelf van de appel maar…

de zee bracht je aan mijn oever sloot met haar binnenste, de ogen van de nacht op diezelfde oever zal ik op je blijven wachten, de dagen doorbrengen in zandkastelen tot jij weer terug bent, om met kinderhanden de klanken van mijn ziel te leiden naar onschuld waar zij nu breken op de branding van het leven en stilaan de botten van ons…

een keuze waar iedere ziel eens voor komt te staan of reeds staat -gezegend zijn zij de Liefde of doorgaan op oude voet weliswaar droge voeten in een uitgedroogd landschap dat is getekend door verleden en toekomst een Liefde, die stroomt, die draagt, en niet onderworpen is aan de wetten van deze wereld verandering toestaat Haar zelf aanschouwt…

sta stil en ga voorbij maar pluk haar niet geen gouden, met diamant beladen kooi zal zij overleven, gelijk de vogel in de lucht niet stil kan staan huil maar maar laat haar staan want nimmer zal zij de jouwe kunnen zijn laat het verdriet je kneden de Liefde in je hart doen gisten om de stilte van het zijn in het voorbijgaan…

vertel mij hoe zal ik schrijven over de Liefde, wiens naam louter door de stilte in mijn hart kan worden uitgesproken over de geboorte van mijn sterven in haar peilloze diepte waar het verstand blijft grijpen naar de tere takken van haar kruin ze afhakt, verbrandt voor eigen gewin over de eenzaamheid voorbij de oevers van de tijd waar…

Ik kan je nu niet meer vasthouden mijn gezicht naar beneden -gedrukt in de aarde, ik moest je laten gaan, om weer te kunnen verstaan, de roos die spreekt onder de schrale bodem van het menselijk lijden, nu ik ben gevallen, zijn 't mijn tranen die spreken en zoekt de pijn een weg om het 'verraad' te wreken. - aan de poorten van de hemel, heb…

ik hoor ze roepen van ver het is een vreemde dag ontgoocheld en met een dubbel gevoel kleur ik de wereld wakker, kleed ik mij in mistroostige gewaden dat het licht in zichzelf doet keren, herinneringen flitsen voorbij het geestelijk firmament voorbij de horizon wacht een verlangen op mijn thuiskomst, een wereld die niet de mijne is; trekt…

Gesloten gordijnen, schrijven mij brieven over nooit geziene beelden, die mij als kind al – achtervolgen en verschijnen als deuren die openen in het licht. Het licht dat verdwijnt, zodra ik het binnenga, mijzelf daarmee achterlatend op een oeverloos eiland, waar de geuren van eenzaamheid opstijgen uit wolken van gedachten die als hongerige…

voorbij 't denken jou gepasseerd raap ik kastanjes uit het nachtelijk uur ik verblind daarmee de tijd open wonden helend nog te komen tranen veeg ik uit jouw ziel ik ben op weg voorbij aangekomen in het vleesgeworden woord…

zo dichtbij en toch, zo ver van hier zie ik je schuilen in 't sprookjesbos achter de zon met ineengekrompen lijf staar ik in open heldere ogen die vertellen over eeuwige jeugd och, regenboog vogeltje met gekwetste vleugels het was niet jouw schuld…