bloem der bloemen

de zee bracht je aan mijn oever
sloot met haar binnenste,
de ogen van de nacht

op diezelfde oever
zal ik op je blijven wachten,

de dagen doorbrengen in zandkastelen
tot jij weer terug bent, om met kinderhanden
de klanken van mijn ziel te leiden naar onschuld

waar zij nu breken op de branding van het leven
en stilaan de botten van ons verleden verbrijzelt
want die vangen geen huid meer in dit naakte heden

het zijn de ogen van je pasgeborene
waarin mijn hart, in stille aanbidding
zijn liefde voor jou, bloem der bloemen -uitspreekt

en geen avond zal voorbijgaan
zonder het verlangen, jou terug in mijn armen te sluiten.

heden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 35 stemmen 626