Alle inzendingen van David Troch

Wij hebben leeftijd, maar geen ouderdom. het deken uit de picknickmand spreiden wij gedachteloos in het gras. wij ontkurken wijn, snijden het brood met vaste hand, voelen ons vrij en blazen bloemblaadjes weg die rondom ons dwarrelen, dreigen in een glas te vallen. ons leven lijkt nog op een tekenfilmtafereel: sprinkhanenconcert, bordkartonnen…

noem me onrustzaaier, oproerkraaier, raddraaier. verwijt mij mijn minzame vurigheid, ik heb je lief. mij lukt het niet, tot in het oneindige bakkeleien over futiliteiten, elke haat is mij ontrukt. ik had o zo graag liefde op je lippen gedrukt, al is ook liefde kwestie van interpretatie. ik hou ervan hoe sympathie soms tot apathie bekoelen…

ik krijt krassen in je ziel, kruip in littekens over je huid. spoor me niet tot aardigheid aan. ik huiver van huiselijkheid, geurkaarsavonden, feestdecoratie, zowat alles waar jij voor staat. ik adoreer meer het minimale, de hoeveelheid van weinig. dat betekent niet: broodkruimels tot bombarie boetseren. uit de dagen…

als ik naar je kijk, zeggen mijn ogen het dan? of voel je het als ik je omarm? mag ik? met mijn armen? eerst de ene, dan de andere. en jij daartussen. om te kussen. niet nu, niet straks, niet morgen. nu met heel veel nu daarna. ja, ja, en ondertussen maar kijken om het te zeggen in plaats van het te zeggen. hoe zou je kijken? wat…

met verbeten happen schrokte je spek en eieren naar die verkankerde maag. ik voelde me haast een ramptoerist. mijn tijd als krijgsgevangene was een plezierreisje als ik het met dit vergelijk. en je wees alle hoeken in de eetzaal van het bejaardentehuis aan. je had lak aan regels van verpleegsters die niet wisten wat vrijheid…

moet ik vandaag als volleerd en vooral hardleers vergetariër werelddierendag vieren? lijkt me beter van niet, ook ik heb doden op mijn geweten. tommy, de straathond waar ik angst voor had, zette ik zonder zever als jongen van zeven de euthanasiespuit in het achterste. de guppy's liet ik copuleren tot het aquarium…

in je vernielende armen stierf ik ongemerkt wiegedood. je knuffelde mij zeer bewust een verstikkende ademnood in het slapende ochtendrood. in je begrijpende armen herleefde, herrees ik even. je duffelde mij onbewust weer warmpjes in medeleven, het slapende niet verdreven. in je omarmende armen zweefde ik weg als herboren…

voor mijn vaderland vocht ik nooit, bedank me daar maar voor. u wilt niet weten wat er zoal aan wreedheid in deze 1m60 schuilt. ook ik kan een vrouw verkrachten en een kind met de blote hand de ingewanden het lijf uitrukken. ik ben een beest. wedden dat u snel om genade smeekt als ik het recht in eigen handen neem en u…

1 ze kwaakt weer en ze plonst, plagerig als ze is, voor mijn voeten neer. 2 ze draait weer en ze spint, hebberig als ze is, haar web om me heen. 3 ze zoemt weer en ze prikt, venijnig als ze is, haar gif in mijn bloed. 4 ze kraait weer en ze pikt, geniepig als ze is, het vel van mijn hand. 5 ze blaft weer en…

pijn aan borst met daarin hart trekt op gelaat: grimas, vage vragen, streepje dood. hand tast, beroert pijn en borst, tikt hart op vingers: blaas aanval af, kies hazenpad. ziel valt voor hart op knieën: verklaar lichaam blitzkrieg niet, lichaam noch oud noch zwak. hart, mijn allerliefste hart, wacht nog wat, leg nog niet…

wat vroeger was, zal altijd zijn. ik leef nog steeds toen, toen ik niet leefde. ik adem in, uit. ik ben slechts lucht die het voortbestaan vervuilt. morgen is gisteren en vandaag onbestaand. ik leef herinneringen. wat voorbij is, is nooit voorbij. ------------------------------------------------------------…

wat onze toekomst was in ons verleden, is, ondanks ons voornemen, niet ons heden. onze geplande dromen werden nijdig wakker, hebben nijdig het nu vermeden. wat onze toekomst was, is overleden, betreuren we slechts in onze smeekbeden. onze morgenmijmeringen zijn vlijtig gedood, zijn vlijtig door het nu bestreden. wat is…

hoor hem nu toch, de huichelaar. hij waant zich dichter, maar heeft nog nooit in een gedicht over de zee gerept. hoe kan hij dan oprecht de taal in het hart dragen? in poëzie moet zo nu en dan dat waanzinnig watertapijt tegen een golfbreker te pletter slaan, dat hoort zo. alleen zee staat symbool voor de oneindigheid…