Alle inzendingen van Dion

In jaargetij zo mooi waarin de Bij, klein in omvang, zoekend, van opwinding al blij. Hij jengelt met de vleugels door de blauwe lucht, op bloemenjacht, bijna het einde van zijn vlucht. Utopisch en mytisch is de bloem die hij vind, van nature prachtig, één die iedereen bemint. Altijd troostende schoonheid die haar siert, naast magie die de Bij…

vaak kan ik mijn woorden niet vinden en ben ik verdwaald, ergens tussen m’n oren zoals een vrouw die een bijpassend topje zoekt, bij een nog te passen rokje. maar nu zie ik niet langer twee v’s van vliegende vogels maar een w van worden.…

dit gewassen beeld, 1 kop groter, 10 vingers beter, probeer ik te zijn. maar ik ben slechts een pop van marge door mijn propjespapierberg. hoe alles wat ik schrijf verkreukeld wordt tot analfabetisme en dion karakteriseert als een bang gevallen jongetje.…

Plaats in een cirkel de stem in je hoofd die langzaam rustig zegt, daarin hemelsbreed een zee en het geluid als een schelp om de kusten. Leg nu de nacht op ooghoogte en daarmee de mond als een liggende maan. Sluit vervolgens het lichaam verlammend daaronder.…

Ik sluit mij niet langer weg van de wereld, ik open; mijn raam, jouw toegang. Op weg naar bed suis je me door de bomen vrij. Op een manier, overtuig je me dat mijn gapen geen echte tranen maken. Ik probeer je te vangen, maar je vliegt van m’n pen naar het puntje van m’n tong. Je waait me droog. Op een manier... kan ik nu…

Zienderogen gooi ik nabij de in zwart gerezen pluim, de aarde, en dicht ik desperaat daarin tegen weer terug. Opgesloten door vlees en bloed, vlecht mijn gedaante tralies in haar materie. Versierd word ik verdoemd door kettingen van zwakte in gehoorgestoord, wezenloos vel Op de top der toren die slechts de bodem krabt jeukt kracht…

Zonder de vloeienderwijs wijze waren van woordwezens verdampt een emotie slechts naar de buitenlijke blauwheid. Niet te beweren, noch een innerlijk object te bewaren alleen te weren met gevoel. Zonder woorden een zonde voor zinnen. Zonder woorden, zinloos zo zinneloos.…

De deken als de ozonlaag wordt het gordijn van de storm terwijl een koude opperbries door de regenval zwiert en zich bonkt tot brullen, verstrikt in de wolken. Een schurende omarming laat de hemel kruimelen en de merrie haar manen, wit als de maan, roteren om de nacht. De stilte schikt zich verderweg door de duikvlucht van natuurgeweld…

Ik laat me meevaren door zuchten van de kust in een brief, in een fles, in een zee, in een wereld, vol herrie, met daarop dit gedicht. Ik ben doof.…

Effentellende doven droom van ergernis. Keet uren vast op hoofd debuut. Zingt zachtjes hoe de maan zich went.…

Ik leg een bed vol idealen bloot die voorheen narcissen liet logeren en hun aroma liet verwelken naar schimmel op het smetteloze gedachtezicht. Ik heb de knik gevonden, de hersenwasser van dit denkstandbeeld… Ik loop op een wereld, een gezicht wat alleen diep gegraveerde lach rimpeltjes heeft. De glimlach die ooit misschien heel even was…

Als ik een keel was, zou ik baarden vangen en spreken als de wind, suizend langs ieder zijn oren. Ik zou echoën in hersenkamers, ik zou met geluidsgolven iedereen verdrinken. Als ik een keel was, zou ik niets meer slikken van deze wereld.…

Ik ben de salamander met krokodillentranen, niet degene die ogen doet rollen en kassen doet kraken. Ik ben de omega van zichzelf, hooguit de hoogste lat van de onderste plank. Ik zaai wat niet zal groeien, wat ik hark met mijn wimpers. Maar ik sta nog stevig op 1 teen en vertroef liever meer dan 6 miljard kaarten dan de ene aas die me…

Met uitgedroogde lippen probeer ik de zon te blussen, die sinds voortzetting overvloeide, naast mijn voeten getekend aan de boom, met takken als wimpers zaait. Als vierkant wiel, als realiteit (met masker van illusies) beveelt zeggenschap der onzekerheid: filter de galopperende wind, blad van duister, blad van gif, verwijder zijn afdrukken…

Over doorgestreepte tranen en uitgegumde tijd; schrijf ik de dag die vloeit uit mijn dromen, schets ik met verlangen jouw ogen in mijn zicht.…

Het geluid van de zomerlandse nieuwe spelend op de straten echode diep in mijn leegte. Dezelfde ruis als die van onder de gloed van schijnend zijden toen de zon van het land langs ”de laars” zich vermengde met het onweer van mijn dromenland.…

Op je zachte donkerblauwe golfjes vaar ik blindelings met je mee tot dat de dag ons vergoudt.…

Lang nadat mijn ziel langs de vingertoppen van het hiernamaals kroop, ontdek ik dat achter de kinderen van ons wakker bestaan bloed doorzet en onder ons vredig komt van ‘s morgen goud tot schaduw’s laat.…