Alle inzendingen van Dirk Vekemans

bewezen is: de tijd verglijdt, wij blijven niet, wij zijn niet vrij. per dag de pijn der straf neemt af. wij slapen in met ochtendzin. ’t verblijf is nacht in ’t zwart gedacht: droeve stilte is klankenpracht. de spijt gaat weg, zij ligt naast mij, zo lijf aan lijf gaat het voorbij. ‘Anna’, zegt Anke. ‘Anke’, zegt Anna. ‘niemand…

vloedgolven volgen, tsunami’s en plagen? Europa een slagveld of steppe met wolven vooral? "de mens is een blinde die wroet in een pijp weg van zichzelf", verzucht nu in rust het stokoude ik. met ter staving het kreng van een mol in de hand. kom: sla dit blad ook maar om. morgen sneeuwt weer de getekende dag haar beton op wat we kenden als…

de spin schakelt zich in : het zuigt op het darmpje tot het putwater met dode vliegjes en larven de mond vult, het lijf volstroomt. bij het eten de enkels, bij de koffie de knieën, bij valavond het borstzakje, tot het met krakende wervels en barstende lippen lucht staat te happen. alleen de klok verspringt. conversaties pletten zich…

het staat gebundeld in de weide : stokje arm, stokje been, klompje hoofd en draadjes filterhaar. het is nacht, wat dacht je. de hemel zit potdicht, perslucht onder plakken koopjeswolk. ga, had ze gezegd, ga en breng mij de blauwe muren van het licht. het aarzelde. wèg hand. ga, zei ze toen, en breng mij de zingende vlam in het…

plooi het toe, zet je nagel op de vouw, beëindig het, verzegel het. (het glas valt uit je hand). zwijgen is soms meer dan een plicht. het is voldoende, oppert ook een klerk met kennis van zaken, zó de trappen af te kunnen dalen, éénmaal en voet na voet nauwkeurig dat dalen in je ziel te kunnen kerven, dat wat volgt daarvan herhaling is…

niet de blik inwaarts (het is er te eng) niet naar het buiten (het is er te groot) niet oog in oog (het is er te donker) niet naar het vage (het vage is nergens) niet in het al (het al is illusie) niet in het niets (het niets is ontkenning) kwaak kwaak…

o rouwgezel, gij loeit de schaduw van de aaibloem nog met tussendoor het prangen onzer loodplooien (ooien) (o in) (o n), gij hoogacht het leegpletsen in de klaproep der handen (nden) (n d) (e) en in de nijdnaad van het scheurschip, bij de glijzangen der zinkzuchtigen, hun behangsel week na week afvallende hun wegkrasvlees (asvlees) (aees…

is het LAIS die het ziet, haar blanke vuur van huid verhoogd met manestralen? zijn het in die wilde baren daar haar ranke hals, haar ogen die het licht doen dralen voor het in de nacht verdwijnt?  bepalen achtergrond en kleed 't goddelijke lijf, en maakt het huis als code haar verblijf? maakt herkenning voor haar staat wel iets uit…

de vijver bevriest niet. is de eend blij dan? neen: de eend is in de vijver.…

plots, nu ik het zie, zie ik het gezien worden, met brede strepen van zichtbare vreugde, en dan, als een stuiteren van dank in schokjes niets, zie ik het zien dat zich ziende ziet het zien toch maar liever te vergeten.…

stoelen weiden ramen flessen plassen palen struiken wegen takken raven huizen boxen winkelstraten overwegen het reclame zeulen. stokken blazen stoelen weiden ramen vijvers beken bomen slapen samen tuinen hokken koeken auto’s smeren zuilen. rode tractoren voetbalvelden en witte lichtbakkonijnen schieten goed op met scheve bloemkolenbollen…

liepen wij niet - oofdloos ? - met de splijtnekken zeemzoeterig druipend van eigenzang? - met de soeplepels choco-mousse schietend naar de anderen? - met de armen kruiselings gebonden op de kwabberende vetbuik? en wij, wij glimleden der bakfietsenbourgeoisie, hadden wij niet uitgesproken de neiging - te vergeten? - te vergeten terwijl wij…

het geurt want open borrelen de geheimen en het stinkt want bloot ligt het mysterie en het sist: de nijdigen vloeken want de kans op een einde met fijne slierten en neuken tot 3 cijfers na de komma met de wulpse engeltjes van de apocalyps, blijkt al eeuwen terug onherroepelijk gemist. de mystici lachen want niets van wat er te zien is, is…

het handvat boort zich in de hand. de boor boort. het zingt: in struiken – wat warrig gewemel op straten – het laffe gebazel in zetels – het knoestige snurken in bossen – lusteloos vozen in de tabellen – schrikbarende hiaten op de schermen – onhoudbaar verval in de hoofden – de doorslaande angst op het terrein – de banale verschrikking…

in het water in het wier in het waaien. in de golven wind doorheen het gras in de cel die zich verwoed in cellen splitst in de wolken vol van stapels en paleisplezier. in het schuren van planeten aan het donker van hun baan in het lonken van de sterren naar de nevels van andromeda. in het zwoegen van de slak in het krijsen van de meeuw…

wij kunnen niet, kunnen wij? wij kunnen niet ademen de lucht zit onder het water het water draait in de soep de soep stroomt over de stoep en komt aan de koekjes en de koekjes zijn wak van het water. wij zuigen en zuigen wij zuigen ons vol denken wij maar wij worden gezogen wij dat is al want niets kunnen wij niets van dat al.…

de grens van het toelaatbare ligt al weken te rotten achter ons. de woorden ondertussen en zomaar moet je pellen eerst en stevig pletten wil je er nog enige zin uit persen. nergens van, een buitenissig het is het, het houdt geen steek alsof het ooit. kijk, al dit hier en al dat daar. de differente kleuring ervan zal als gele pils in…

nieuwe onderwerpen die je misschien leuk vindt: - feta (21k volgers) - boerderijdieren (7k volgers) - van de weg af (147k volgers) - cartoons (15k volgers) - witte keukens (45k volgers) [verbose] maar nu het aggregaat van de neigingen(conatus) de diep in het plasma van de aansturing geborgen traan van verlatenheid…

zon schiet uit de hemel om in haar hals zijn medicijn te likken. huid branden wil hij niet, maar sloom, in een trage wals herhalen hoe het gebrek aan handen zijn stralen zo met verdriet ontmanden, daar hij haar ziet maar niet strelen kan. man, zon, ster, die ’t eigen licht wel wurgen kan, omdat het haar gelaat voor hem ontbloot, maar hij haar…

god behoeft geen naturatie daar: de band loopt, de indruk valt en in het vage werpt een lijf gestalten. vaste toon maakt schijnbaar elk gebaar. een vlak vermeerdert niet de vouw, de leegte wordt in klank niet opgesplitst, dus waar beweging niets beslist danst naakt en mysterieus een vrouw. het heeft weerom met geld en lust te maken, grote…

gebruikers maken soms geluid. dichters dichten, of slaan op hun snuit. verkeersongevallen, leguanen en de hoestende nachtegaal vallen in op drie. ijslanders eisen land, storm- en donderdagen ook. in boten bonst onvermoeibaar de rompslomp.…

wij, het oog waardoor wij blind de ganse wereld denken en denken te zien: ons uitputtende beweegt het voortdurend naar links, rechts, boven, onder, naar ons heen, van ons weg en dwars door ons. wij hebben het de kunst der zwakste jagers aangeleerd: blijven kijken, blijven lopen met de speer slapjes in de handen, omdat wij wij zijn en het lijf…

zie dan, erbarmelijke en temporeel beknotte wanstaltigen, hoe deze dagen die u prijzen zou als futiele barcodes plichten en doven. beluister het doffe ruisen van gindse stroken marmer één seconde na duizenden millennia van absolute stilte, het doffe stof ploft in stof. en zij, vergooide bloem, opschietende te midden het neerzijgende rot, zij voelt…

zoals spraak geen inktontbreken stapelt, zo sneeuwt een oorlog ook geen stilte toe. strooikwistig met gekregen rot wrijft er gebenedijd haar code in. en gras sterft af. en foptonen benadrukken het gammele van de mensdijken. en hollands plat de ramen neigen openlijk naar hun kader. en geen lust wekt het besef van de algehele ontoereikendheid…

op de straat ligt een hoop. de hoop is nat. is de hoop een kat? neen! de hoop is niet kat. de hoop was kat. de kat is dood. de kat is nat. de kat is dood en nat. kwak kwak gaat het wiel van de kar. de kar rijdt over de kat. de hoop kat is plat. de straat is proper. de kat is weg.…

het grote beweeg der golven. de gekende leegte in de mond. de vrijspraak. harteloos. het zij. het zo. het aanspoelsel (koud). de open gereten verwonderingsbuiken (kil, eerder). zo. haar zilte raadselachtigheden. walg die mee in de bedrading kruipt. mensenhaat inherent aan de smetvreesman. het plompe pennen in de was van het hernemen. zij:…

het zijn? het snikken is wit en onvermogend. het snikken is het snikken van een Somalische en het snikken duurt. oorlog is haar dode kind. oorlog is duurzaam. ka, zegt Chlebnikov, is de samenkomst van bewegingskrachten in een werkende cohesiebundel. kol. kamer. kanker. kasseien. kramp. kermen. kadaver. kapitaal.…

het streelt haar in het veelvoud van de tijd. het lost zich op in honderd handen en ‘ t bevrijdt haar van de windsels van de nijd. ’t vertelt haar nu de ziel zich heeft herkent met lompe tong die traag haar taal verkent, ‘ t verhaal dat hem tot haar heeft voorbestemd, dat zij als water is waarin hij zwemt. zij lacht de woorden weg en raakt hem…

er hingen zware woorden in de lucht zoals ‘ik ben toch wie ik ben‘, maar hoe zeg je dat in het Arabisch? de stad was al krom en er zat rot en roet alom en vieze molm in het gebinte en er zat rat in de groene verf en in de voegen vergif en er droop goedkope droomslijm en namaakdras af van het zomer- en winterterras. manhaftige traanmoeders…

de vormen zijn de vormen van het zijn en van de vormen zijn de vormen slechts limieten. ik draai een lusje in jouw haren, dat is een oud, geheel volledig uitgeleefd gebaar. de vormen zijn de vormen van het zijn en van de vormen zijn de vormen slechts limieten. ik stop je haren weer hun ogen in en laat het lichaam in haar violette…