najaarswee
zoals spraak geen inktontbreken stapelt,
zo sneeuwt een oorlog ook geen stilte toe.
strooikwistig met gekregen rot wrijft er
gebenedijd haar code in. en gras sterft af. en
foptonen benadrukken het gammele van de
mensdijken. en hollands plat de ramen neigen
openlijk naar hun kader. en geen lust wekt
het besef van de algehele ontoereikendheid.
en het echte ettert onderbuiks met de groezelmuze
in heur hete tevenkleed: godinnenzever die gelig
opjuint in de steeg van hun bezweken verlangen.
en fluimte op het eigen tekstafval plenst hoog op
tegen de schermen, die nauwelijks nog licht
schijnen te willen temperen: een najaarswee.
... voor HEMELNETLYRIEK 2.0 (lyrische teksten vanop vilt.skynetblogs.be uit de periode 2004-2007
die momenteel herwerkt worden voor 2023 en erger) ...
Zie ook: http://dirkvekemans.be
Schrijver: Dirk Vekemans, 1 maart 2023
Geplaatst in de categorie: actualiteit
laat ik er geen onduidelijk gras over groeien:
dit smaakt naar meer doldwazige verbale troubadoursescapades, schrijvenderwijs en al lezend torenen de poëtische vrijheden
hoog boven het gemiddelde niveau der bombarieklagers uit.
Plus ultra, et cetera...
Het oproer raast en blaast, maar thans neigt het voorjaar te weeën, toch? Het alterweeïg zieke najaar ligt reeds te rotten in haar graf, doods en verdelgd, maar welaan heugt uw gemoed, deins niet voor het ochtendritueel...
in greppel en sloot kleurde 't water rood, en thans blikkerig en blinkert de zonnige coupe soleil door de gordijnen, blakende en zuiver en helend...alsof wonderen niet bestonden maar ten enen male als gloriezonneroute acte de présence het wereldtoneel bestormen...
A la vôtre, heer Vekelmans!