Alle inzendingen van Dirk

het lied werd dode lus en braakte woord: moerglans en ruwte, een meeuw aan een koord. het latente klotst nog in code aan de pier: kapotte botten, alg en kelp en wier. het zwijgen heeft haar kern bereikt: het is nu stip, punt, korrel in de tijd. het zingen had kortstondig ons verrijkt: parels in een kop vol haat en nijd. droom werd wet, verwoordde…

er zijn profielen, geschreven lijf in tegenlicht. er is ontelbaarheid die ook geen woorden vindt. er is een toekomst zonder ons, de weg is vrij. de dagen korten, ook deze zomer is weldra voorbij. het ziet mensen in de straten, ratten in de val van ratten. alles is tot alles opgeteld, niets van waarde weert zich nog, want alles is goedkoop en…

[verval 10/10] als de storm komt, liefste, en de storm zal weldra komen, sluit de deuren, de ramen en jouw ogen. laat los wat niet van jou is: het leven is een zwoele zucht die eindigt in ellende en gebrek aan lucht. het zwart is diep en trekt aan ons, wij hebben amper in het licht gestaan. alles haakt in alles, niets wordt overal.…

maria maria, ik zal tijd voor je zijn, ik zal lied voor je zingen, ik zal taal voor je spreken die niemand ooit sprak daar dit lied nog ontbrak. maria maria, je hoeft niet te kijken, je hoeft niets te doen, maar voel hoe jij schittert, zie hoe jouw zilver in krullen verblindt, proef hoe jouw huid de hemel met aarde en water verbindt.…

het verdriet verzwijgt wat het niet zeggen kan. het deelt de onmacht op in zweverige tonen, en zie: in de hete olie van de noten danst het lijf, de handen hemelen de aarde op tot het bloemen wolkt en water maakt. ’t wil het niet begrijpen, ’t wil het in zich laten doen wat het verlangt.…

de vrije wil van de aarde is het vloeien van water de vrije wil van het water is het waaien van wier de vrije wil van het wier is het glijden van vissen de vrije wil van de vissen is het licht in de lucht de vrije wil van het licht is de vreugde op aarde…

’t zag vannacht twee mensen dromen dromen, als kinderen zo blij. ze liepen naakt in de weide van de geurige kruiden met de zon van de zomer op het gras als tapijt. ’t zag vannacht twee mensen dromen dromen, en jij was er bij. je wou naakt in de weide lopen van de geurige kruiden en in de rivier duiken, die met de zilveren vissen.…

De tijd glipt gelijk graan door de handen van de molenaar Malen Kneden Bakken Brood.…

ik laster goden met gebed aan jou alléén, LAIS, en sla verlossing af die mij laat zijn als parels ochtenddauw, die mij ontslaat van welverdiende straf, daar niets mij geven kan wat jij mij gaf. laat hier en nu in ’t grauw vertoon der nijd te midden wanklank die in wanklank krijt de tijd als trap betreden, op en af, dit pover lied, gebroken zang…

herrijzenis komt na het avondmaal. het gras moet eender kort, de gelaten uitgevlakt, gezang is van parkieten het exclusieve recht. binnen bonkt er dehydratie, de keel schort, de hand trilt het tekort, de gedachte zin loopt vast in de tot zin gedroomde gedachte. etterende letters. ook de gal heeft haar timbre. spugen om het uur, de emmer…

als Dana zong kon niemand nog de hemel uit mijn rokken jagen. o glazen ademstoot, o blauwte van heur stem, o lichte lik en zachte tonen, o diepte daar opdat ik! in ’t voorjaar eens, het vroor nog dat op ramen de kristallen kraakten, kwam Dana op haar klompen heel den hooiweg af, haar jas hing als van tapijt half open op den okeren…

wat blijft is geen rest. wat rest is het gebeuren. wat gebeurt.…

zesbladige ster. zes draadjes, solfer erop. alles blijft zo ver.…

in het prangen wrijft het dringen het omhelzen open dat te knellend is, en drukt, en breekt een leegte aan waarin de ruimte zich ontvouwen wil, en zuchtend zich ontvouwt. zo herinnert zich het bloeien dagenlang het prangen nog in het licht dat nu in nachtblauw open flitst.…

een abecedarium (raadselvers) (voor P. Holvoet-Hanssen) ik ben de adem die lijven het leven inblaast ik ben de bloemen die wiegen op het veld ik ben de chaos die door orde raast ik ben de dood die velt elke held ik ben de eer die de dichter begeert ik ben het falen dat angst genereert ik ben de goesting naar meer die verzweert ik ben de haat…

buiten is daar, buiten dit hier. een mens moet zich behelpen. je zit in je vel als een werkende cel. binnen is hier, vanzelfsprekend buitengewoon. vrijheid van binnen maakt jou en jezelf vrij van jouw hel. buiten je liefde is niets zonneklaar.…

(verhaspeling van ” Waar zoude ik met mijn liefde henen” van Karel van de Woestijne) waar moet ik met mijn liefde henen, nu ik u niet minnen kan? ik zie de regen wenen bij het zinken van de zon. op straat de vlagen kermen alsof er iets nog reden had. wat doe ik met die huiver die als lust uw lichaam had? o kon ik nog mijn ogen op uw…

met vonkenglinster voorwerelds vuur komt. bij sluitspierkramp einde onontkoombaar naakt, enkelopwaarts sluipangst slingert, en de ossenpoot veldkrabt haar letterdreiging. volksomjoeld en teer dit lijfje ijl te zingen staat jouw naam voor het uitflitst, stofwolkt bij boektoeslag en ter aarde dwarrelt in het grijze zwijgen van oneindigheid…

frunnikend haar vingertjes bevoelen dagelijks het fabelland. open ter blik wipt het neusje vrij en voluit, de lippen uiten het haar omringende en niets drukt haar pret. de adem warmt zich aan betterfood koeken, het haarfluweel wrijft op het silan-hemd elsève-crème open. mevrouwen zien beaat hun dochter schrijden in prinsessentred. bikkelhandige…

“Esprit caché des lois / qui d’ ici loin mais fort lié / dans les choses est exprimé” (onbestaande versregels gedroomd op 13/2/2017 tussen 6:30 en 9:00) sluipgeest der wet die ver van hier in strak verband der dingen zin verzet; bloeigedaante, warende doorheen verwelkte bloemen; spookgedachte, vluchtend uit gestalten die vergaan; aggregaat…

chiraal is het de vele schimmen die haar lichaam telt vooraleer haar lichaam raakt het blanke laken waarop het als een teken kwetsbaar ligt te slapen, naakt bij nachtinval. de maan slurpt slierten mist die van de kale takken druipen. heel de dag sleurt zij het mee, het vreemde hier en daar, dat onverwacht gebaar. zij vindt het woord niet…

glibberig met slijm glijdt glanzend het rot van in lagen gezalfde gelaten. met schuim op de lippen, tong die taalbot voos op brak beroert, wil men het haten. oprispingen, pogingen tot praten, alom galmt het zingevingsstreven. inderdaad ligt met gaten omgeven god's skelet bloot in de glim der kelen. zo wordt verval tot hoogbloei verheven: ‘wij…

een goed antwoord is een betere vraag. de wereld begint waar de taal eindigt. gedachten zijn ficties, een trage laag bovenop de snelste weg naar inzicht: gevoel dat onderin verloren ligt. geen ding bestaat. geen dreun wordt ooit gehoord. groei gebeurt en stopt niet bij een woord. er is geen enkele gebeurtenis (een vraag is…

verstoord door van vergeten gedachten de korsten, de kuilen, de keien, de betonwonden, ontwaken haar krachten. winddoorwoelde zeewalg opvrijende is d' erg irritante, bakkeleiende menswoekering (aurorakotssliertje in het blauw gapend ochtendkwartiertje). blaast ’s een eeuw en weg is de plaag. Gaia vindt vast een ander pleziertje.…

een einde is altijd een nieuw begin.    brede golven wind doorlopen de lucht. een teder omgekeerde kreet wordt in het bed met haat en liefde opgelucht. het zucht. genot, van lijven korte vlucht, heeft net de angst met lentelust vermoord.    het had te lang aanzien, te vaak aanhoord: handen, ogen, droefenis en misbaar.    het sloot met…

nu het dit zegt, zegt het niet hetzelfde dan als het zegt dat het hetzelfde zegt, want als het spreekt, zegt het nooit hetzelfde, hoe vaak het ook dezelfde woorden zegt: het beweegt immers steevast daarvan weg. woorden reiken ons vanuit bewegen onbestaande stilstand aan, waartegen alles helder lijkt en goed begrepen. maar de woorden hebben…

het licht was een cirkel en in dat licht zat heel blij het licht zelf, een vrolijk wicht. naakt zij was zeer zedig als licht in licht, en wind speelde wind met haar in het zicht. de ogen vol onbegrip stonden dicht te treuren bij het onhandige hoofd: het leek geenszins op wat haar was beloofd, ze wou van dat zicht gewoon gaan lopen…

het ziet haar lichaam zwemmen en in de data wordt het lijf een school baleinen. het maakt het bont, gemengd met hinde. meewarig de zwijgende dolfijnen gebaren: weinig vin en veel venijn. en zout legt de zon van de zee op zijn huid, en roepende scheepshoorn, zeemeeuwgeluid. wonden die gutsen, golven die lonken gieten twijfel in een vaststaand…

't mengsel mens wil van zijn vrijheid blijven dromen, en morrelen aan de sloten, wijl elk ander dier van schrik verstijven zou, omdat heel klaar de dood besloten ligt in waar het in leek opgesloten. 't kille lot heeft in de mensillusie met de tijd catastrofaal een fusie aangegaan, en zijn zou al 't bedachte. zo, verdurend in eigen confusie…

hangt niet egaal het vlak aan de hanger? gaapt niet uitdagend het gat in de slaap? slingert nerveus niet de lijn op het laken? het velletje bengelt alleszins aan de lip. spitsen priemen wolken aan torens. punten stippen de glans hoog op de kin. opbollend wit kraakt helderblauw open in het oog van de waan, de zwellende zin. de hand van de…