Alle inzendingen van Edwin van Rossen

De nacht is gespleten en de ochtend is geslepen. Orchideeën sterven op het glas woorden ontwaken in eenzame harten. De lucht is gedrukt in eendagsvlinders wolken wijken voor de zwaan die zich door violen het seizoen inleidt. Geuren bespelen bezige bijen in een muzikale ode van tedere aanraakbaarheid. Vandaag is een vuurzee een bloeiende…

Met de kruiwagen in de achteruit de berg op, de heuvel af, de sloot in geschiedenis schrijven op het dashboard gedachten knijpen, vleugels rijpen in het late zonlicht, er ligt nog zoveel te wachten op een buiging in het natte gras toverbloemen hangen te buiten naast de witte kippen dansen spruiten wegmaaiers, eierdopjes, regenwater, stop.…

Op de schaduw leven, voorbij de stappen die onze dromen najagen. Het lichaam verzwijgen. Tot tien tellen (in stilte) en dan tot honderd schreeuwen. Je naam schrijven in gedachten en dan voor eeuwig ronddolen. IJsberen maken hun rondjes steeds klei- ner. Hoe dicht komen we bij ons zelf?…

De wachtruimte slechts dun bevolkt maar een drukkende massa zwermt als een horde bijen op mijn gemoed. De klok is als een dreunende stem en mijn keel klopt als een bezetene op muren, lege eindeloze zalen dwalen door gedachtekanalen. Er is veel om te denken maar nog meer om te zwijgen.…

Ik heb je uitgewist blauwe pen, zwarte kwast het was in een ogenblik een enkele tel, de nacht voorbij. Met het tij in de rug opgaan in het rood, dag model nog slechts zichtbaar in herinnering ben ik jij, of mij wie is de schilder, wie is het schilderij?…

Met een souplesse waar een olifant die op ballet zit jaloers op zou worden springen mijn ogen naar het punt waarop de wekker aanstaande mijn dromen om zeep helpt. Het is weer ochtend en de schreeuwerikken in mijn dakgoot bevestigen dat. Met een lijf als onmeewerkend voorwerp waggel ik als een dappere eend naar de badkamer waar een veelvuldig…

Het is weer zo’n wegmaaiende dag waar geen voet de wrijving vindt die zijn verlangen stilt. Slechts in de mist van de avond vinden dromen rust wanneer ze zwijgend met de sterren vallen met gedachten, teveel daarvan waar geen bestemming voor is gevonden. Ik rijg ze samen vorm ze tot letters van bestaansrecht in woorden van thuiskomen…

Ze graven nog in mijn gedachten zover ze denken te gaan dat ik ze ’s nachts nog in mijn dromen hoor. Nieuwsgierig is het geluk dat danst in een kooitje van breekbare vrijheid. Zo gluur ik en word begluurd door de meisjes die de wereld in handen hebben en zeker niet laten glippen.…

Weet je mijn blik, gevangen in je net van vrijheid een sprong in het diepe blauw van ogen, aandachtig streel ik je lijnen, oneindig geschonken glimlach in het azuur der levens. Tot aan mijn enkels in de golfslag zijn het maar gedachten schuimend in je kielzog zo groet ik u, tuimelaar van dromen.…

Kom dan kleine melodie speel nog eenmaal je maanlicht op mijn bevroren vingers geef je nachtkrijt aan mijn dromen bedek het wit, het wit van stilte op maat gezwegen, eenzame uren van voorbije levens laat de geplooide tijd weer spreken tot de essentie in mijn adem rust bewaar me.…

Twee merels dansen om een boom als indianen om een totempaal. Het vuur van de avond brandt in mijn netvlies en ik reik naar het beeld achter mijn ogen om te vergeten. Ik hang mijn was over de leuning van een oude brug, het water zwijgt in al haar vormen. Straks kom ik thuis dan zwem ik weer mijn rondjes als vanouds.…

De wolf wijst zich de stilte na, proeft van rauwe woorden, slikt de nacht met ruwe brokken. Afvallige twijgen kruisen hun degens willen zich met de onstuimige wind bewijzen. Het uitzicht vindt zich aan de zee waar de ene meeuw de andere het fluisteren beneemt.…

Met de paraplu in de lucht verzamel ik een handvol woorden, letters op papier die de geest in de regen volgen. Straks bewonder ik het sterrenfiligraan maar nu - met een vrome koelte in mijn rug - staar ik naar de overkant: licht om bij te dromen; gezichten in de bomen.…

Aan het strand ontmoet, bedolven of ten onder gaan aan een overvloed van mens op mens het gevoel van branding. Laat mij de jutter zijn die de leegte van de rotsen schraapt dromenvanger van zee en overblijfselen, het oneindige begroeten, weer terugspoelen naar de bron. Dag zon, dag maan, dag mens ik ga.…

Ik vang mijn hoofd nog net tussen de kussens zo zwaar de zomer op mijn netvlies rust. Zo even nog toen ik mij zwalkend naar de keuken toog de koelkast open-boog en met een glas ijskoud glibberend tussen mijn vingers met een geluidloze schreeuw want het is te warm om woorden te verspillen. Straks stroomt het hongerige leger muggen…

lange haren dansen sjansen met duizenden ogen mogen de zon als blikvanger ontvangen het hart en oude dromen schieten de zomer op z’n volst dragen de bloem naar de vlinder ik voel het gras de warmte tegen mijn blote vel als de avond rust wil me dopen onder de regen…

Welluidend klimt de ochtend zich aan de mens op, hij staat rekt zich omhoog en beweegt zich vooruit. We schaduwen de zon draaien gedwee om haar as. Soms wijzen we ergens naar proberen wat met zinnen maar meestal zijn het dingen, gewoon dingen. Ik blaas mijn passie omkleurt met breekbaar geluk en lach in mijn dromen want de bel ging…

Zwierezwaaien op een been nog één pijp wees me genadig zwaartekracht laat me maar klagen over steen en beenzaam ouder worden blaas de moedeloosheid uit je oren en lach de spiegel in scherven wordt de oude mens geboren wanneer het geheugen gaat zwerven stram van leden maar nog vol geest ik ben nog nooit zo jong geweest grijs haar…

Verdwalen in woorden met het hoofd betreden, met lede ogen naar uitgangen speuren, deuren zijn er teveel en te vaak aanwezig. Toch is het woordenloze gehijg het enige wat ik hoor wanneer ik mij de zoveelste verdieping op jaag om ergens op een onbekende afdeling te stranden, belanden met handen in het haar want waar ben ik dan? Niet…

Ik denk, dus ik ben aanwezig in de tijd van een lichaam dat verbrokkelt in de kringloop van schepping. Daar kenmerken gedachten zich tussen op en ondergaan, ik vlieg op en ik daal neer als een schommel in en uit de slaap. Een droom van dag en nacht, bewust van zon onbewust van schijn. Tussen hart en ziel ligt een wereld van eigenwijsheid…

Ik hoor ze, de windsnaren spelend in de opgang van het woord akkoord dat ze transformeren naar hogere sferen, de dagen lichter maken, draden stof geven tot zweven. Ik voel ze, vleugelslagen albatros engel adelaar laat me kennen en ik ben daar waar het zwijgen er toe doet.…

Zand sijpelt tussen tenen stenen worstelen doorheen klank rijke woorden omhelzen de kunst om tarwe met aren toe te dekken. Omhelzing tussen verlegen vijver bewoners spitsen hun sprieten genieten van het lenteatoom anemoon van toon en tekens. Tuin maken doe je zo groen graven mollen zomers pluisjes plegen hun aanslag luchtig bellen blazen…

vlijtige werker poets je handen schraap je tanden beweeg tot ontroeren wek met open mond de lentebloesem waakt zowaar tussen je gevleugelde dromen laat het meel maar stuiven ik zie je op de wind hommelen bedrijf je schone kunsten met zwermende woorden vallen de hemels keer op keer aanschouw je tempel van regenboog geluk wees welkom…

Ik leg mijn oor te grabbel hoor de avond vallen motregen ook, een noten ping ping pizzicato het stromen van zinnen waterspinnen die dansen gaan viool contrabas gestemd de muziek trekt het water aan…

Zoals je leefde met al je vingers lente sprak je ogen plukten bloemen waarin de zee mij overspoelde, de taal waarmee je zwijgzaam de tijd deelde, vermenigvuldigde.…

Een schreeuw van woorden, teveel en ik val uit mijn graf vergruis de schelpen op mijn pad loop mij uit de kijker lach om waanzin en gemier spring van mijn balkon schenk een hengel aan een pier. Een schreeuw van liefde, te weinig noten op zangles, bitter van nepverdriet eenzame lust de kolder is ingeslagen bliksem reikt naar iedere…

Een veertje van de wereld, grote ogen op steeltjes, een lach van hemelsblauw in dons en een onduidelijke woordenstroom waar brabbeltaal de hoofdtoon raakt en hoeveel je kan zeggen door slechts te zwijgen te kijken te zwaaien met kleine grijphandjes alles omvatten het hart de ziel en alle fijne laagjes die voelbaar trillen in een droomdans…

Een vaas barst bloemen puur en bloedrood dansen ze voor mijn gelaat, een wind van wiegende stelen bewegen bewonderende vingers tot voorzichtig knippen en plakken om maar vooral niets te missen van het jonge koren parend op een willekeurige zomerdag. Het breekt zwijgen en een vluchtig moment om in een plakboek niet te vergeten.…

schrijven is vrij en vult vele eenzame uren onder een dodelijke stilte is het slechts wachten op de klok slaat de ramen onverlicht het dagboek en de ogen dicht…

De morgenvogel opent mijn gemoed met een zwierige zwaai fluit het gazon zich ontvankelijk naar de vroege ochtendmens. De tranen rollen van het raam het glas half doorzichtig als benevelde gedachten zich trachten te schikken voor het ontbijt. De wekker hoeft niet meer te gaan maar de ogen zijn uitgerust klaar om wakker een nieuw hoofdstuk…