Alle inzendingen van Elize Augustinus

even een boodschapje doen toen gauw weer naar huis blij dat het gelukt was om de nodige afstand te bewaren blij dat er niet iemand van buiten de gevaren zone van anderhalve meter afstand pardoes mijn richting uit is komen lopen en dat ik dan niet meer bijtijds zou kunnen vluchten en niet meer zeker weten kon of ik nou wel of niet…

het zal nooit wennen poppen met mondkapjes in de metro de supermarkt waar je gaat op anderhalve meter afstand van elkaar op straat in huis voor de buis overal poppen gesluierde poppen bloedeloos op straat waar je gaat of staat wie zal ooit kunnen wennen aan de geur van een vergiftigde eenheidsworst die snel veel sneller…

De dood vermenigvuldigd Groeit uit van hand tot hand Leven redders worden gehuldigd Een volk verbijsterd, niet verslagen 't Zwaard; de anderhalve meter afstand Om eensgezind met elkaar Corona te verjagen Och de prevelende lippen, och hoe gênant Eenzaam in 't heengaan geslagen Door de Covid negentien plagen De dode ogen 't grijze…

ik lig op bed kijk door het venster en hoor de vroege vogels zingen de merel slaat in de dageraad als de rozen glinsterend ontwaken de zonnespin weeft ijverig 't zilveren rag middenin de met dauw bedekte schors geurt bloesemregen in de beschaduwde laan hellen de zomermiddag stralen langs de twijgen de kruinen af bloeit de…

als genarcotiseerd staren we naar de beelden ze droegen rugzakjes dicht tegen elkaar gepropt in plaats van mondkapjes in 't land waar de dood woei onder de zwart witte wolken nog niet zo lang geleden waar de tranen stroomden de kwetsbare mens in zijn verlatenheid tot rust gekomen jouw vrije adem laait de vlam van barmhartigheid…

Ik heb aan de bloemen geroken , de roos , de lelie; en de bromvlieg boven de kruisbloemen horen zoemen langs het pad de doornen en de distels Nu ik mijn jaren overzie doorstroom mijn hart een blijde melodie door Uwe hand geleid zover te zijn gekomen met de hoop dat er nog vele in het licht wandelende jaren zullen komen…

wij zien jaren van moeite en leed onze sterke handen beven het tedere leven waarin wij vanuit dit ons levend huis van zang en vreugde hoop en verlangen de wisselende maan hebben gezien; een biddend ademhalen dat de dalen van stilte opent; grijs en oud jong en blij op zilveren voeten kom ik naderbij als naar een huwelijksfeest…

Ik loop in een warme roze wolk dansend in mijn huid te zingen van het licht dat op mij viel niet buiten mensendingen of wetmatig gedril maar krijg datgene wat ik weten wil…

Halverwege het strand onder De wijde hemel blijft zij staan En peinst als uit marmer Gehouwen naar het water Alleen de maan zwemt nog In rollende golven: verstomd In haar vertrouwen wie zal om pijn In borst van een dichter rouwen Waar golft het graan en kraait de haan Kukelt een hemelse vonk in de harten Boven dat wat verlaagt opgejut…

de rover zegt het pleit is beslecht komt laten wij haar vangen tranen moeten opgevangen in de perkamenten plooien van haar huid met elkaar gezind spinnenwebbend negerend het Betlehemkind haar huis schiet deze toren van onteigenen en schijn in gruis zoenende de engel uit Davids huis…

De dood als een jager Mijn belager. Heeft toegeslagen Als de Egyptische plagen Verslagen door De Rechtvaardige…

Het paard gespannen voor de kar De clown de nar een puntmuts Met een gele ster troosteloos Gaat hij door de troosteloze straten Hobbelt over de keien in de schemering Voorbij de meidoorns het landschap Van de eenzaamheid in Waar hij in stilte zijn sores draagt Het leven laat zich niet inkapselen Of sturen door ongewenste bemoeizucht Het…

Ik loop over de markt blijf staan bij de viskraam en kijk naar de handen van de visvrouw rauw als de schubben van de vis die ze opensnijdt hoe ze de hele binnenboel verwijderd wegsmijt van de roodgekleurde houten tafel er is veel gezegd gesproken over visvrouwen…

Verfijnde wijn met een klinkende naam gerijpt onder de zonovergoten wolken och pittige geur sprankelende warmte robijnrood gekleurd van uitgelezen aloude wijngaarden ‘t zoete licht van glanzende serafijnen schommelt in ‘t kristal verwarmt in ‘t diepe dal waar zij aan de groeve opgesteld haar portret schilderde…

Beunhazen met een ziel zwart als roet azen azen stropen je vel van het bot en je ziel op slot alles staat op zijn kop Beunhazen met een ziel zwart als roet azen azen nemen hun medemensen te grazen veranderen zwart in wit en wit in zwart Beunhazen met een ziel zwart als roet met een witte toet azen azen hoeven zo niets aan de penningmeester…

De dichter is een kerkuil wat hij niet verteert braakt hij er door zijn braakballen weer uit; nee! een oelewapper is de dichter niet!…

geheel alleen aan zichzelf overgelaten de kwetsbare oudere medemens de tranen springen in onze ogen verteert door eenzaamheid ziek van pijn en quarantaine slaat de corona koorts toe de lakens huiveren van koorts en slijm, 't kuchen en 't zuchten, totdat de laatste ademtocht een einde aan het lijden maakt; de dood kent geen pardon maait…

door me plotseling te realiseren dat we hoogstwaarschijnlijk de ergste corona perikelen overwonnen hebben vervult dankbaarheid mijn hart met de zon hoog aan de hemel lik ik genotvol de slagroom van mijn ijsje vanuit een nieuw verworven stukje vrijheid vervult dankbaarheid mijn hart…

de economie groeit de akker dor en dorstig uitgebloeid de tijd is koud en ik wil het verwarmen met een lied schrijven bij 't knapperend hout van maagdelijke maanden, de regen van goud de geur van bloemen en kruid het vrijende paartje, de bruidegom en bruid maar het licht, het licht is schemerig als een gedicht vurig de vlammen voor je…

ach ja hoe vreemd vervormd is een gewonde vogel die van de helling naar beneden stort op een brede vervuilde rivier onder de wolkensneeuw mistroostig het water is grauw en de grond is hard het mos aan beiden zijde doorzichtig glibberig wit de dag gaat zich met haar stralen verweren tot het ijs gesmolten is…

Tussen dode dichters doopte ze haar pen in honing meer dood dan levend groeide ze tussen vuur en rook de haan kraaide in de nacht de wind kwam op veren dwarrelde uitéén door dodelijke kracht de dag graaft opnieuw de dorre aarde regen bevochtigt het land een arend komt altijd weer terug zoals zon en maan…

ik sta voor het open raam, en zie daar rondom sterren de halve maan in de kobaltblauwe hemel staan onder de lelijkheid van steden en dorpen mensen met pijnlijke gedachten en grimassen, waar de blijde toeten moeten boeten kwam de hand uit de hel greep naar mij scheurde mijn klederen doormidden stroopte mijn vel legde mij het…

nu ruisen de bomen in de lucht van koeienstront en apen in zacht gedempte stralen als je aan mij denkt herinner mij mijn woorden in de schittering van het zwaard dat de draak vermorzelde de zwarte kopie aan de andere kant van de doodsrivier als je aan mij denkt herinner mij mijn woorden voor nu en later…

De dag sluit de nacht en de schaduwen op het behang, het carillon laat zijn zuivere klanken horen, zing mee: hoor ze roepen! zing luidkeels mee: tot angst verdwijnt, dans , dans naar het einde van de straat, tot het vredesplein om brood te strooien voor de duiven, laat zien dat de aarde vruchtbaar is ook al vreet pijn diep, littekens…

In één kamer van mijn hart zit een slot op de deur, alleen de hemel kent haar smart heeft de sleutel van de kamer van het hart en verder geen: daar zit al het verdriet verborgen en de pijn Soms zou ik dat met jou, met haar, met hem, willen delen, en of ik het meen: niet alleen de kamer van pijn maar ook de kamer van stilte vreugde en zonneschijn…

In de mist heeft hij het paspoort van een ander weggegrist en toen de landingsbaan gemist…

Och, en ach, met een lach nemen we afscheid van een broeierige dag terwijl we naar boven kijken met een diepe zucht valt het water verkoelend uit de lucht…

ik adem mijn eigenwaarde in een bos waar ik de bomen met de holen van de virus voglen in de corona nevel niet kan zien en zuig mijn longen vol met 't licht de adem van zuiverheid vol van poëzie dat mij uitdrijft naar degene zonder uitzicht op genezing waar ik de kleuren van leven en hoop voor schilder om je te troosten nabij te zijn in je…

de wereld machtig en sterk en dan komt daar ineens zo'n vleermuis zo'n vlerk vernietigd in één dag het mensenwerk werk…

niet wetende waar het is begonnen onder de dieren waar de mensen wonen van de grote steden bij de samenvloeiing van de rivier de stem in de mist tot in ons land waar het coronavirus van nerts op mens is over gesprongen…