Dit is een noodkreet van de oceanen,
wij slaan alarm, het water staat ons
aan de lippen, wij zijn vervuild,
verzuurd, verhit.
De wezens die in onze boezem leven,
zo raadselend veelkleurig en
schitterend van vorm, worden
bedreigd en sterven uit.
De zeven zeeën vol van wonder
vervullen de aarde en al wat leeft,
kleuren blauw in zwarte leegte…
Op de rand van mijn slaap
treuzelt een gedachte.
Geduldig blijf ik wachten
tot zij komen zal of gaan.
Buiten blijft de tijd bedremmeld staan.
De aarde knipoogt naar de zon.
De maan verbleekt, de nacht wordt duister.
Ik wil niet slapen nog en luister
naar het zingen van de slang en van de draak.
Het is nog onbegonnen tijd als ik ontwaak
op…
Ik ben gekropen in jouw huid,
gerimpeld en gebogen,
mijn jaren ver vooruit,
keek ik met jouw ogen,
leefde ik jouw leven.
Je zou mij nooit vergeven,
wanneer ik opeens verdween
en als mijzelf verscheen.
---------------------------------------------
uit: 'Over de zee sprak het water niet', 1990.…
673
Bezig met laden