Alle inzendingen van Ferdinand van Heijningen

De zwerfkat spint luid op de badjas van mijn vrouw subliem overspel…

Met smachtende blik verleidt mij godslasterlijk een vrouw in boerka…

Een Hollands elftal waande zich al kampioen hoogmoed van een leeuw…

De olijfbomen vervagen, kilometers in het rond in al hun groen te zien. Ik knipper met mijn ogen hoe fel het zonlicht in het Spaanse Jaén. Sluit ik ze een ogenblik en doe ik ze daarna weer open, zie ik knotwilgen en populieren aan de einder verschijnen. Harde landing op Schiphol, met Marsman in mijn hoofd.…

De honderd zal ik zeker niet meer halen, maar met flink veel van mijn plannen herijkt heb ik de vijftig jaar nu wel bereikt al heb ik er fors voor moeten betalen. In retrospectief meer verarmd dan verrijkt verloor ik jeugd, illusies, idealen om steevast op ’t levenspad te verdwalen, niets op deze aardkloot is wat het lijkt. Doe ik mee met…

Omgeslagen weer bubbeltjesregen plenst neer zeker de zondvloed…

Een blauwe reiger zorgt met zijn raspende schreeuw voor koude rilling…

In het Katseveer ligt een kreeft op een bedje met uitzicht op zee…

De lucht breekt open het kanaal glimlacht naar mij de opklaring staat…

Een regengordijn schermt het Rijn-Schiekanaal af van zelfreflectie…

Schip doemt op uit mist, fluisterstil verder varend neem je me op touw…

In een loungeset met Champagne op tafel de crisis voorbij…

De zon van de liefde beschijnt het duin, waar wij de platgetreden paden mijden en van lichaam maar niet van geest gescheiden verliefd de weg vinden van kruin tot kruin. Heerste het koudste van de jaargetijden kil over deze woeste doornentuin, met de Zomer is het dat ik hier struin, terwijl fietsers schel bellend langs ons rijden. Verschrikt…

Het heilige vuur nog nooit zo ver weggeweest en toch ontvlambaar…

Een leegte zo leeg als leegte kan voelen in niets gelijkend op de barste woestijn teistert mijn zwaar getormenteerde brein en doet mij dorstig in mijn bed woelen. Met droge keel schreeuwt zich een schor refrein van een klaaglied met vergeefse doelen raspend naar buiten, niet weg te spoelen met de beste rode of witte wijn. Steek ik niet onder…

De diepe gronden van onze liefde verbonden haar en mij tot in de dood, dacht ik, tot zij mij plots overbriefde geraakt te zijn door ijzer en oud lood. Opnieuw beginnen als het haar bliefte, was wat mij in wanhoop te binnenschoot. want de pijl die mijn hart zo doorkliefde, deed mij haar zien als kostbaarste kleinood. Hoe trefzeker het allemaal…

Knetter de knetter zit ik in de achtertuin lekker in de wind…

Een plons in de sloot: Portugese hondenpup doet zijn naam eer aan…

Het troebele water waarin ik baad leidt tot ‘t onvermogen van mijn geheugen om op te vissen de infame leugen die vriendschap thans tooit met een doodsgewaad. Nog steeds hap ik naar lucht met volle teugen, maar afgelegd loop ik stil over straat met een gemoed dat is gekrenkt, geschaad door wijze woorden die niet willen deugen. Dat de tijd…

Je zegt dat ik verliefder ben op jou dan jij op mij, maar pakte wel mijn hand, terwijl we keken naar veel trammelant om niets en ik dacht in termen van trouw… Liefde is er of ze is er niet, hoor ik uit jouw mond, die mij vluchtig kuste, waarbij jouw rechter hand op mijn middel rustte in een door en door romantisch decor. "Of we nog naar…

Een rododendron doet mij verbluft het licht zien, oogverblindend paars…

Achter het bureau voel ik met mijn hand, geklemd tussen tafelrand en borstkas, mijn bonkend hart dat het wint van verstand en mij doet zwemmen in een zoete plas van gelukzaligheid. Wat eertijds was dat mij ontbrak en gans verkrampt het land doorkruisen deed, kwam vanzelf en alras ook de vraag naar het waarom en 't verband. Heb ik gevonden…

Op hoge hakken trotseert een meisje blikken, hoofd in de wolken…

Mijn moeder loopt voorbij. Schimmig, zo maar is zij daar. Kordaat en rank op de been schrijdt zij in opgewektheid langs me heen en glimlacht met ogen grijs van de staar. Mijn moeder ziet me niet. Passé de tijd om duistere pijnpunten uit te praten, het heden voor het verleden te laten onder het mom van de verdraagzaamheid. Met zwijgzaam alle…

Even uit de sleur: op zondag twee Jehova's vloekend voor mijn deur…

Lieveheersbeestje verwarmt zich op erekruis in alle vrijheid…

Denk er niet meer aan, zei hij tegen mij. Mijn God. Jezus. Ik wou dat ik het kon... Met een bord voor mijn kop zie ik een muur, een klaproos in het mijnenveld. De zon ziet blauw prikkeldraad. Mijn ogen doen pijn, mijn handen straks of niet meer. Ik staar, jij vliegt, daar. Op jou wordt niet geschoten. Hier, van jou naar mij een heuse scheerlijn…

Denk ik aan een vakbond, zie ik ruzie makende bestuurders zonder oog voor het verleden met de waan van de dag als dubieuze dominees op hun vliegende hollander de passie preken. En noemen ze elkaar nog kameraden, behaagziek op achterbanken van hun statige dienstauto's gezeten, zijn ze hun bestaansrecht, Herman Bode's "Willen we naar de Dam…

Zwarte waterhond angstig in het halfschemer voor verduistering…

"Dat ik van dit soort dingen leren kan en sterker word van deze tegenspoed", preekt zij fijntjes met een lach op haar snoet en haast zich dan naar bloemetjesbehang. Zwanger in haar Audi Tachtig: hoe goed de wereld toch in elkaar zitten kan, met haar mooie baan, huis, politieman, de voorspoed die spontaan vergeten doet. Hoe het verkeren…