Netgedichten

netgedicht (nr. 43.663):

Gezichtsbedrog*

Een leegte zo leeg als leegte kan voelen
in niets gelijkend op de barste woestijn
teistert mijn zwaar getormenteerde brein
en doet mij dorstig in mijn bed woelen.

Met droge keel schreeuwt zich een schor refrein
van een klaaglied met vergeefse doelen
raspend naar buiten, niet weg te spoelen
met de beste rode of witte wijn.

Steek ik niet onder tafels of stoelen
dat wat zich verhuld heeft in schone schijn
de laatste dag van de veertig mag zijn
mij zonder vocht te laten afkoelen.

Gezichtsbedrog zal me niet meer nekken
om mij zelf weer tot leven te wekken.